Jordy Harink natuurlijk niet. Als je hem ziet, weet je: deze rijzige beer uit Rouveen schaatst zich liever de dood in dan dat hij bij een finishpassage even het welbekende teken met hand maakt richting aankomstrechter dat het vandaag niet zijn dag is en uitstapt. Geen denken aan.
Nee, het 28-jarige stuk gevlochten beton uit de ploeg van Royal A-ware heeft meestal goede zin als de klimatologische factoren een marathon nog meer beïnvloeden dan tegenstanders kunnen doen. Overdreven gesproken, hè. Want van de opponenten kan hij, als een grote naam in het peloton van de doordouwers, heel vaak héél veel last ondervinden. De jongste jaren wordt het namelijk steeds erger dat de voornaamste kanshebbers in grote wedstrijden liever elkaar schaduwen dan de avonturier te willen uithangen. Dat gooit races op slot en degradeert beoogde spektakelstukken tot schaakspelletjes die de sport kan missen als kiespijn.
De eerste rit op de massieve ijsvloer van de Botnische golf blijft ver weg van een tactisch spel vol van herhalingszetten. Het is knallen van quitte af aan, een kwestie van elkaar slopen zodra het startschot klinkt. “Superzwaar”, zal Harink naderhand zeggen in de eetzaal van het hotel, waar de gehele ploeg een uurtje na afloop de energievoorraad weer aanvult en nageniet van het perfecte resultaat. “Een echte teamoverwinning”, aldus de afmaker, die via de sprint Luc ter Haar en Crispijn Ariëns als eerste belagers naar de ereplaatsen heeft verwezen.
De andere podiumklanten spreken
Nummer 2, Luc ter Haar (Bouwselect - De Haan Westerhoff): "Ik ging de sprint aan op de tweede plaats van rechts, maar toen stuurde Crispijn naar links en daardoor werden mijn kansen minder. Ik had weinig over op een gegeven moment, maar ben puur gaan gokken op Crispijn en Jordy. Die jongens reden ontzettend sterk, mijn petje af voor Jordy. Niettemin ben ik teleurgesteld.."
"Het plan van me was voortdurend voorin te blijven omdat ik snel het idee had dat de achterdeur openstond. Daarom heb ik continu in de aanval gereden, er veel energie in gelegd. In de sprint wass het een bewuste keuze wat meer van achteren te komen. Daardoor raakte ik wat in de knel. Had ik beter niet kunnen doen om proberen te winnen."
Nummer 3, Crispijn Ariëns: "Dit was man tegen man en in de finale wordt dat uitgespeeld als je met meer rijders van een ploeg vooraan zit. Het was een kwestie van attent koersen, overal meezitten omdat je anders, in geval van een vlucht missen, veel zou moeten rechtzetten wat veel energie zou kosten. Jordy was, met Daan erbij, in het voordeel. Gelling kon op een gegeven moment niets meer, en toch deed-ie dat wel. Ik moest er achteraan, want van Luc wist ik dat hij niets zou doen. Die bleef strak in het wiel zitten van de anderen. Mijn sprint is doorgaans best goed, maar ik had al te veel moeten doen om er nog een vlijmscherpe uit te gooien. Bovendien: Jordy was heel goed vandaag."
Zo rondt hij het werk af dat Daan Gelling heeft verricht in de honderd kilometer lange tocht. “Eindelijk win ik na het ONK weer eens een wedstrijd op natuurijs”, meldt hij blij, indirect verwijzend naar het kampioenschap dat hij twee jaar terug op dezelfde locatie binnensleepte. “Ik was er vorig jaar steeds dichtbij, maar toen slaagde ik er telkens niet in. Voor mij persoonlijk betekent deze zege daarom een heel grote ontlading. En het maakt ’m extra mooi omdat we het met de ploeg zo goed hebben uitgespeeld.”
Zo eenvoudig als het klinkt, is dat niet gegaan. Harink wijst terecht op de vele snelle rijders die ook tot de kopgroep (veel wisselend in aantal, omdat weinigen in staat zijn geweest zich áltijd in de spits te handhaven) hebben behoord. Christian Haasjes is daarbij de eerstgenoemde naam, ook omdat de Staphorster heeft kunnen leunen op de aanwezigheid van nog twee Sprog-kerels (Klaas Poortinga en Chiel Smit). Waar het op neerkomt: probeer in een grotere vluchtgroep de kikkers maar eens allemaal in de emmer te houden. “Wij zaten met twee man, daarom wilde niemand met ons meerijden. Des te crucialer werd het dat Daan voortdurend sprong wanneer anderen iets ondernamen….”, aldus Harink.
Marco van der Tuin is zo ongeveer de laatste geweest die er tussenuit is gemuisd, een natuurijsspecialist pur sang en extreem gevaarlijk dus. Gelling: “Ik heb hem in vijf keer moeten terughalen.” “Ja”, vult Harink aan, “omdat Daan steeds ging, moest de rest aan het werk. Het is niet dat hij in dienst van mijn moest rijden. Voor hetzelfde geld had Daan nog kunnen aanvallen in de slotfase, dat is het plan geweest, daardoor zou ik me volledig focussen op de sprint. Met het risico dat ik die zou kunnen verliezen. Daar hebben we het van tevoren over gehad. Kijkend naar de hoek waar de wind vandaan komt, welke plek de beste is om aan te gaan. Alleen, het is totaal anders gelopen.”
Waar hij de sprint heeft willen inzetten, is-ie klem komen te zitten. “Ik ben daarom op rechts aangegaan, gunstig ten opzichte van de wind, maar qua ijs niet omdat er daar een niet-geveegde sneeuwrand lag met een aantal scheuren. Ik heb risico’s genomen, maar ik heb het overleefd”, is de constatering die met een kleine glimlach op zijn gezicht gepaard gaat. “De frustratie die er was, is nu weg. Vorig seizoen eindigde ik in alle natuurijskoersen op het podium, zonder er een te winnen. Deze winter zie de jonge honden van ons team overal prijzen pakken. Dat wil je zelf ook. Helaas loeren de grote mannen op elkaar, waardoor het een stuk problematischer wordt. Leuk is anders. Ik rijd liever man tegen man.”
Of met Gelling tegen een hele bende van bloeddorstigen die in een gure omgeving, geteisterd door een snoeiharde, koude wind en lichte sneeuwbuien net zoveel trek hebben in die ene beschikbare buit: de winst in een race die heel vet staat op je palmares.
Jordy Harink heeft ’m maar mooi te pakken.
De uitslag staat hier.
