Winnaar van de Ice Sea Classic, de langste (maar deze keer niet de zwaarste) wedstrijd van de drie Grand Prix’ in Zweden, en dat na een vlucht van bijna 130 kilometer. De verbazing stond ook op de gezichten van zijn dolblije ploegmaten van Reggeborgh, Crispijn Ariëns voorop. Die wist, nadat hij een kleine twee minuten als nummer 6 in de race over de streep was geschoten, niet hoe snel hij de robuuste Gramsbergenaar om de nek moest vliegen (foto boven). “Man, je hebt een 150 kilometer in de pocket!”, schreeuwde Ariëns enthousiast terwijl hij zijn voorhoofd tegen dat van Hekman parkeerde bij zijn omhelzing. Die moest lachen. “Ik weet nu weer hoe ver dat is, zeker als je zo lang vooruit hebt geschaatst. Man, wat heb ik moeten opletten dat ik in het treintje niet geblesseerd raakte onderweg door de schaatsslag van die andere gasten.”
Hekman begon bewegingen te maken, waarbij hij met een been naar achteren zwaaide. Eerst een centimeter of twintig omhoog. “Niels Overvoorde kwam zo ver naar boven”, en ondertussen volgde een nieuwe beenlift die minstens dertig centimeter verder de hoogte inging. “En Homme Jan de Groot schopte zo ver naar achteren. Bovendien heeft die jongen de laatste dertig kilometer niet een kopbeurt meer gedaan. Alleen zitten pokeren…”
Een meter of drie, achter de dranghekken staand, was een Zweeds echtpaar even blijven stilstaan om de bijzondere taferelen wat nader te bestuderen. De man en de vrouw begrepen er niets van twee volwassen kerels in strakke lycrapakken elkaar te zien knuffelen en dingen te schreeuwen in onverstaanbare taal. Hoofdschuddend, maar grinnikend zetten ze hun wandeling voort.
Het napraten over de wedstrijd die een uitgestelde start kende omdat door de onverwacht hoge temperatuur (+1) grote delen van het parkoers ’s nachts onder water waren komen te staan, ging gewoon verder. Dankzij het nodige kunst- en vliegwerk van met name eventmanager Richard van Kempen en de Scandinavische vrijwilligers lag er rond de klok van tien uur toch een prima berijdbare piste van 5400 meter voor het vrouwen- en mannenpeloton.
Zoals gezegd: er kwam vlug tekening in de koers, toen de 24-jarige De Groot in de derde ronde vertrok en slechts drie man meekreeg: Hekman, Overvoorde en Maikel Stam die het niet zou volhouden. Ze begonnen aan een uren durend avontuur aan het front dat zelfs uitmondde in de strijd om de zege in de prestigieuze afsluiter. Het mooie: de drie van het eerste uur vormden ook het trio op het grotendeels gesmolten erepodium van sneeuw, met Hekman als de trotse triomfator.
“Het was aftellen, heel lang aftellen”, vertelde Hekman. “Elke ronde vijf kilometer minder, en je dan afvragen wanneer achter ons iets zou gebeuren. Want vroeg of laat zou dat zo zijn. Het werd saai om daar vooraan te zitten.” Met een knipoog: “Maar wel lekker na een jaar waarin het allemaal niet liep zoals je zou willen. Op het laatst – we reden nog steeds met z’n drieën aan de leiding - begon Homme Jan te pokeren door niet meer mee te draaien aan kop. Nou, daar begon ik toen ook aan mee te doen. Zo van Jij gaat toch weg bij je ploeg Bouwselect, en je hebt nog niet veel gewonnen. Dus laat maar zien hoe hard je durft te pokeren.”
De Groots spel gaf twee achtervolgers de gelegenheid terug te keren. Meer kapers op de kust betekende nog alerter zijn. Hekman moest diep in de reserves tasten, maar had het er graag voor over. “Ach, op het moment dat Homme Jan zo bezig was, moesten we nog vijftien kilometer schaatsen. Ik dacht: ik heb dit niet de hele dag voor Jan Doedel gedaan, want dan had ik net zo goed na tien kilometer aan de kant kunnen staan. Ik kon m’n kop er goed naar zetten, dit wilde ik niet meer weggeven. Als je op de valreep zo’n mooie overwinning grijpt, is dat erg fijn. Dat maakt niet alles goed, maar wel een beetje.”
Bij Niels Overvoorde, misschien de hardst werkende rijder van de drie, wonnen de berusting en de tevredenheid over een klassering in de top-3 het van frustratie. “Ik moet zeggen: ik stond te kijken van Gary, hoeveel hij op kop heeft gedaan. We hebben eigenlijk met z’n tweeën vooral een hoog tempo gereden, totdat het wat kijken naar elkaar werd. Ik had een plan gemaakt, maar dat werd in de war geschopt doordat die twee andere jongens aansloten.
“Met name Marco van der Tuin viel de laatste paar ronden als een bezetene aan. Dat belette mij te proberen in m’n eentje weg te komen. Ik probeerde het wel, maar Gary gaf me geen centimeter ruimte. Toen werd het gokken op de sprint, in de hoop dat ik nog wat meer over zou hebben dan de rest. Derde, och…, het geeft me een goed gevoel zo te vertrekken uit Luleå. Ik mikte hier wel op, maar de eerste twee wedstrijden kwam ik er niet eens bij in de buurt. Daarom ben ik blij dat ik dit eruit heb weten te persen. Daar zou ik vanmorgen niet aan hebben durven denken”, bekende de man van Sportchaletviehhofen.at.
De Groot evenmin. Hij deed er alles aan de perfecte finale te rijden, met alle trucs die daarbij hoorden. “Ik heb nog niet eerder een pokerspel uit de kast gehaald zoals vandaag. Wat ik vooral wilde, was rustig blijven, ook in de sprint. Ik zat op een goede plek van achteren, toen Marco (van der Tuin, red.) ’m aantrok. Gary kwam me voorbij, zodat ik mooi in zijn kielzog kon kruipen. Hij had echter veel meer snelheid”, aldus de nummer 2 die had genoten van het duel met de bekendste marathonman van het huidige peloton. “Tijdens de race gaat er een knop om, want je wilt winnen, voor jezelf, voor je team. Stiekem hoopte ik het hele seizoen al dat ik dit soort dingen zou kunnen.” Het antwoord kreeg hij zondag op een zeldzame dooidag, hoog in Zweden…
De uitslag en het eindklassement van de mannen staat hier.
Esther Kiel doet er nog een zege bij
Esther Kiel heeft er in Luleå een lucratief weekje marathonschaatsen van gemaakt. Na de winst in de Grand Prix 5 van zaterdag liet ze er in de laatste proef, over 100 kilometer, geen misverstand over bestaan wie er aan het eind van een lang seizoen nog het meest fris is. De Noord-Hollandse ontsnapte een ronde voor het einde van de race met Femke Mossinkoff (Van Ramshorst) uit het peloton waarin nog nauwelijks vijftien vrouwen reden. In een lange eindsprint liet ze Mossinkoff kansloos. Tessa Snoek, de snelste achtervolgster, vierde haar derde plaats met de armen in de lucht, ook omdat ze zich daarmee had verzekerd van de eindzege in de Grand Prix-competitie.
De uitslag en het eindklassement van de vrouwen staan hier.
