Uiteindelijk was het de numerieke meerderheid die de doorslag gaf in de zogenoemde sprintkoersen voor de pelotons. En dan is het deel ‘sprint’ een relatief begrip, want wanneer je er met windkracht zeven op uit wordt gestuurd voor respectievelijk vijftig en veertig kilometer buffelen over een her en der doorweekt wit tapijt, is er een heel lange adem voor nodig. De twee eerdergenoemde afmakers van Team Reggeborgh en BDM-BTZ etaleerden zaterdag dat het daar niet aan ontbrak.
En dat was fijn voor de 28-jarige Hoolwerf en de een jaar jongere Kiel. Ze hadden donderdag al grootse plannen gehad in de Grand Prix 4, maar de uitkomst strookte toen niet helemaal met de ambities van de twee. De volgende ronde in de natuurijs-serie bracht al de ommekeer. Beiden profiteerden indirect van het knappe ploegwerk dat vooraf werd geleverd in beide koersen die zich kenmerkten door vroeg ingezette aanvallen die de pelotons compleet uit elkaar scheurden. Wie toen al de slag miste, was gezien; het maakte het strijdgewoel in de zware omstandigheden vrij overzichtelijk.
Hoolwerf behoorde als een van vier Reggeborgh-mannen tot de groep van twaalf rijders die het grootste deel van de wedstrijd de aandacht op zich vestigde. Met Crispijn Ariëns, Gary Hekman en Casper de Gier in de buurt zat de Eemdijker op zijn gemak. Dat was opnieuw het geval toen er in volle finale een zevental zich losweekte van het gezelschap, en Hoolwerf de onvermoeibare De Gier in zijn nabijheid wist.
“Ik had het de andere jongens voor de wedstrijd gezegd: ik zal direct op het stuk voor de wind gas geven. Dat heb ik netjes gedaan en daardoor verschenen bijna alle grote namen vooraan (behalve Harm Visser, red.). Iedereen draaide vervolgens gewoon mee, totdat we de boel wilden openbreken. Dat lukte, mede dankzij Casper die vandaag heel, heel sterk was. Alle credits zijn voor hem”, zei de tevreden winnaar na de wedstrijd waarin Daan Gelling (Royal A-ware, tweede) en Kevin Hoekstra (Bouwselect, derde) de andere twee op het podium waren. De laatste joeg al acht jaar op een uitslag bij de beste drie, daarom werd het een extra bijzondere dag voor hem.
“Dit is super, man, zo super”, riep De Gier op zijn beurt. “In Tilburg lukte het al met Evert, in Noordlaren hetzelfde verhaal, en nu opnieuw: we vormen een goed duootje zo. We slapen deze week samen op een kamer, misschien helpt dat. Nee, dit is top hoor. Ik voelde me sterk, kon goed werken, moest lossen, kwam erbij, viel, keerde terug ….,” hij hapte een seconde naar adem, “dit is lekker. De beste combo zijn we!”
“Het werkt. De communicatie tussen ons twee verloopt goed,” Hoolwerf verfijnde zijn antwoord. “Het werkt binnen de ploeg sowieso lekker. Het komt er dit seizoen niet altijd uit qua aantal overwinningen, maar als we erbij zitten voorin, dan blijkt dat we het kunnen afronden, dus dat we best goed zijn”, besloot hij, nog even nagenietend van de barre condities. Hoewel de dooi zijn intrede had gedaan, hield de ijsvloer zich wonderbaarlijk goed. “Die bakken wind voorspelden niet veel prettigs, maar het ijs was fantastisch. In de tweede ronde heb ik tegen iedereen in de kopgroep geroepen: dit is toch niet normaal? We rijden hier voor het windje over een schitterende plaat zwart ijs, zonder op de scheuren te hoeven letten want die waren vannacht allemaal dichtgevroren door het water dat erop was gelopen. Een vol Thialf is mooi voor de sfeer, maar hier kan niets tegenop.”
Eenzelfde gevoel moet Esther Kiel hebben gekregen van de korte, venijnige vrouwenwedstrijd die met recht een demonstratie van BDM-BTZ mocht worden genoemd. De beloning was er dan ook naar, met Kiel als nummer 1 en Nederlands kampioene Merel Bosma op 3. Het kwartet van ploegleider Eelco Kooistra schaatste attent, offensief en met overtuiging, iets dat deze winter in lang niet alle marathons opging.
De overmacht in de vroeg ontstane kopgroep (Kiel, Elsemieke van Maaren, Ineke Dedden en Bosma zaten allen mee) betekende dat Tessa Snoek (VGR Sport-Vreugdenhil) een zware dobber zou krijgen. De vrouw in het oranje pak, donderdag winnaar van de GP 4, stond er lange tijd alleen voor. Pas nadat een kleiner clubje achtervolgsters erin was geslaagd aansluiting te vinden, leek ze op wat ondersteuning te kunnen rekenen van Emma Engbers. Dat bleek echter ijdele hoop: het jagen achter de eersten kostte zoveel kracht dat de eerste de beste demarrage aan het front direct tot een nieuwe splitsing leidde.
Die versnelling kwam uit de benen van de zeer actieve Kiel. Toen ze omkeek, zag ze slechts het verhitte hoofd van Snoek achter zich: doorrijden derhalve, want achter haar zou de rest van het zwarte leger de situaties onder controle houden. “Dat spel hebben we met z’n vieren uitstekend gespeeld”, was de terechte conclusie later. Kiel moest nog een karwei naar behoren afronden: Snoek kloppen in de sprint met twee. Ze was er niet bang voor geweest. “Naarmate de streep naderde hoorde ik dat Merel op komst was. Ik vertelde dat tegen Tesssa door te zeggen dat ik niet meer zou meerijden. Heel lullig voor haar, maar zo werkt het dan”, sprak Kiel, die na winst in twee kunstijswedstrijden nu de eerste op natuurijs binnen heeft.
Snoek legde zich rap neer bij de tweede plaats. “Ik heb veel kopwerk moeten verrichten, omdat Esther niet meer mocht helpen. Daar baalde ik een beetje van. Als je dan zo lang aan de leiding moet rijden, heb je de snelheid niet meer voor de sprint.” “Ach”, voegde ploegleider Dennis Pont eraan toe, “BDM-BTZ heeft het slim aangepakt. En Tessa neemt een paar belangrijke punten mee voor het klassement waarin ze haar koppositie wat verstevigt.” Snoek staat zes punten voor op Bosma. Zondag is de afsluitende race in Luleå, dan over 100 kilometer.
De uitslag van de vrouwen staat hier.
De uitslag van de mannen is hier te vinden.
