Wie ongelooflijk blij zal zijn wanneer de voorspellingen van windkracht acht, sneeuwstormen en thermometers die uit elkaar knallen van de vorst, uitkomen? Christoffel Hendriks, een frontsoldaat op schaatsen die aan het eind van een lange carrière zonder zeges maar van des te meer plezier en afzien, zweert bij ondraaglijke omstandigheden. Hoe verschrikkelijker het lijden is, des te mooier vindt hij de sport die hij sinds 2015 op het hoogste niveau heeft beoefend. Volgende maand zwaait hij af.
Juist daarom koos de 31-jarige Amsterdammer van de ‘studentenploeg’ Port of Amsterdam/SKITS de onheilspellende, witte vlakte (in vloeibare vorm de rivier de Lule), uit om dinsdag al iets bijzonders te doen. Zijn vriendin Nienke misleidend met een uitnodiging samen een rondje te schaatsen over het marathonparkoers, stopte hij aan de achterkant van de route, nabij een eilandje. Daar ging hij plotseling op de knieën en vroeg haar ten huwelijk, compleet met een doosje waarin een ring zat. Ze zei ja tegen de man die het een prachtig moment vond, maar graag nóg iets onvergetelijks wil overhouden aan het laatste bezoek aan de Zweedse stad: zondag in de 150 kilometer lange race de marathonwereld verbazen.
Daar is de afgestudeerd natuurkundige die een van de directeuren van het familiebedrijf Hendriks (gespecialiseerd in logistieke vraagstukken) al mee bezig sinds de wedstrijden op de Weissensee van eind januari. Hendriks kon deelnemen aan de eerste drie marathons, maar moest door ziekte verstek laten gaan in zijn specialiteit, de Alternatieve Elfstedentocht. Kotsend, rillend en balend in zijn bed aan de oevers van het bergmeer kwam hij tot de conclusie dat er achter de lange reis langs kunstijsbanen en het schaatsvertier in de vrije natuur een punt moest worden gezet. Hij nam zich voor nog een keer zijn bijnaam in de ploeg – Animator - alle eer aan te doen in Scandinavië.
Aanvallen en koers maken: dat zijn de sterke punten van de roodbebaarde doordouwer die er nooit een tel van wakker heeft gelegen dat er in de uitslagen nergens een 1 voor zijn naam staat. Hij heeft gevochten als een leeuw, is er vaak kapot aan gegaan, maar kan niet zeggen dat hij er een keer spijt van heeft gekregen. Integendeel, de factor genieten is genoeg aan z’n trekken gekomen.
“Ik had zo graag in de Alternatieve willen laten zien dat ik goed was. Het mocht niet zo zijn, daarom heb ik nu nog meer zin in de 150 kilometer van zondag. Die eerste ritjes hier van donderdag en zaterdag zijn leuk, maar niet meer dan opwarmertjes. Als het inderdaad een helse tocht blijkt te worden, is dat denk ik wel in mijn voordeel”, zo verheugt hij zich bij voorbaat op een veldslag. “Lekker het extreme opzoeken dat bij marathonschaatsen op natuurijs komt kijken. Niet dat klinische van de langebaan met de gecontroleerde omstandigheden.”
Zich uitleven tot-ie kapot is; er is weinig mooiers voor de sportman die het niet van zijn techniek moet hebben. “Nee, volgend seizoen zullen de snijvaste scheenbeschermers in het peloton niet meer nodig zijn.” Lachend: “Ik heb her en der wat benen geraakt.” Misschien dat die ‘onkunde’ hem extra heeft gestimuleerd aan te vallen in de wedstrijden. Daar zinspeelt hij zondag zeker op. Niet voor niets zijn er speciale trainingen bedacht om zijn koershardheid nog groter te maken dan-ie reeds is.
Hij kent het akelige gevoel van te zijn verzuurd, maar om een of andere reden denkt Hendriks dat langer te kunnen parkeren dan de meeste concurrenten. “Ik kan relatief goed in het rood blijven doorrijden. “Nienke zegt op de momenten dat ik rood aanloop: ‘Oh, hij ziet nog niet zwart, dus kan Christoffel nog wel even door’. Dat is zo: ik ben vaker huilend aan de finish van een tweehonderd-kilometerrace gearriveerd dan niet-huilend. Want daar ben ik altijd helemaal kapot. De ergste? De Alternatieve in 2018, toen ben ik compleet stilgevallen.”
Dat valt bij Hendriks onder het ‘maximale uit de sport halen’, zo de ideale combinatie vindend van eerst studie, later werk en de ontspanning van het bewegen. Het prima stel hersenen heeft hij bovendien alle jaren kunnen gebruiken in een team dat uit vele bewegingswetenschappers bestaat. “Dat heeft ervoor gezorgd dat we op een creatieve manier het maximale eruit hebben gehaald. Al moet ik eerlijk zijn: het blinde aanvallen ligt me ook, omdat ik het machtig vind ergens veel energie in te steken.”
Dat is weer logisch voor iemand die geen sprint in de benen heeft. “Ik heb altijd moeten wegrijden om de snellere en betere schaatsers partij te bieden, omdat ik hen anders niet zou kunnen bijhouden. En ik heb gemeend dat ik dingen moest proberen om beter te worden. Extreem? Ja, dat hoort bij natuurijs hè.”
Ga Hendriks niet achterna, wat hij opsomt, is buitenaards. Een intervaltraining van drie uur onafgebroken: dertig seconden volle bak inspanning, dertig seconden rust. “De jongens van de ploeg vonden het schitterend, maar ook gekkenwerk. Casper (Helling, de trainer-coach, red.) kon het wel waarderen. Ik heb ook een keer – begin vorig jaar - 2,5 uur lang schaatspassen gemaakt, om alvast m’n rug te laten wennen aan de houding in de wedstrijd. Nou, daar heb ik twee weken spierpijn aan overgehouden…”
In januari van dit jaar heeft-ie teamgenoten kunnen overhalen om drie uur rondjes te schaatsen op de baan in Haarlem. “Is allemaal training voor de 150 van zondag. Als ik win, moet iedereen volgend jaar dat doen.” Hij diept nog een aardige ervaring op. “Laatst trainden we in Leeuwarden. Het leek me leuk daarna op de fiets terug te gaan naar Amsterdam. Wat ik niet wist: er stond windkracht vijf tegen. Ik geloof dat ik met een gemiddelde van 22 km/uur thuis ben gekomen. Dat is eh…., zeg maar ook een soort tanigheidstraining geweest. Ik vind dat mooi.”
Wellicht komt het zondag van pas op de uitgestrekte toendra van bevroren water. Hendriks heeft zichzelf in z’n dromen vast een keer zien winnen. Om eerlijk te zijn: zo’n gepassioneerde ijsvreter verdient het ook wel om het zoet van de overwinning te kunnen proeven. Nietwaar?
Alle informatie over de wedstrijd van donderdag in Luleå staat hier.
