‘MIJN GOUDEN MOMENT OP HET OLYMPISCH IJS VAN LAKE PLACID’
“Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me voelde op dat moment. Het was na afloop van de openingsafstand, de 1500 meter, van de Olympische Spelen van Lake Placid in 1980. Het had vanaf de eerste tot de laatste rit hard gesneeuwd. Met houten borden waren ze de sneeuwlaag van het ijs aan het schuiven. Het waren mijn omstandigheden; ik was dol op die witte wereld.
Voorafgaand aan deze Spelen heeft het nodige in onze ploeg afgespeeld. Dat heeft me zo geprikkeld. Daarnaast kreeg ik alle ruimte van onze bondscoach Ab Krook. Vertrouwen krijgen van de trainer was nieuw voor mij; ik leefde er volledig van op.
De schaatsmijl was verdeeld in drie groepen van zes ritten, waarvan de sterksten in de eerste groep startten. Ik zat in de laatste rit van de eerste groep. Ria Visser, die van onze Nederlandse meiden op papier de favoriete was, moest voor mij aan de bak en noteerde een tijd in de 2.12 minuten. Dat jaar had ik diezelfde tijd al gereden in Davos, dus daar was ik niet van geschrokken. De Russische Tatjana Averina was mijn tegenstandster. Ik startte buiten en bij de eerste wissel ging ik zo langs haar heen. Daarna heb ik haar niet meer gezien. Ik zat volledig in een flow, al hoorde ik grappig genoeg Ab Krook en de ouders van Beth en Eric Heiden in het publiek nog wel.
Eenmaal over de finish zag ik dat de klok nog doorliep, maar dat bleek de tijd van Averina te zijn. Opeens zag ik 2.10,95 achter mijn naam staan. Het was de snelste tijd tot dan toe. Er moesten nog veel rijdsters aan de start verschijnen, maar de besten waren al geweest. Toch kon er nog iemand verrassen. Het wachten kon beginnen en mijn gedachten gingen terug naar de trainingsrondjes met Piet Kleine de dag ervoor. Hij maakte van die grote lange klappen. Terwijl ik hem volgde was ik in staat om met hem te praten; het kostte me geen moeite. Ab Krook schreeuwde nog: ‘Bork, doe eens rustig!’ Daar werd al duidelijk dat ik goed in vorm was. Ik had het gevoel dat ik wel een top-8 notering kon rijden. Verder was ik totaal niet met resultaten bezig. Ik had volledige focus op de wedstrijd zelf.
Het wachten na mijn 1500 meter leek uren te duren; slopend was het. Ik weet nog dat de Canadese Sylvia Burka mij een bekertje chocomelk aanbood. Waarop een ander mij waarschuwde: ‘Annie, weet wat je doet. Niet aannemen!’ Ik kon goed met al die grieten opschieten, maar voor dit - waarschijnlijk aardig bedoelde - gebaar bedankte ik.
En toen was het zover. De laatste rit zat erop, waarna er groots nummer één achter mijn naam op het scorebord verscheen. Dit was zo onwerkelijk. Het besef moest nog komen. Ik was nooit eerder ergens eerste geworden. Wel eens op een afstand op een NK bijvoorbeeld, maar nooit op een mondiaal kampioenschap. In mijn schaatsjaren had je überhaupt nog geen EK’s; alleen WK’s. En dan werden er altijd klassementen verreden. Losse afstandskampioenschappen waren er toen ook nog niet. Ik was geen klassementsrijdster, want ik verprutste altijd wel één afstand. Het besef Olympische kampioene te zijn heeft om die reden wel een dag of drie geduurd. Ik kon het niet geloven.
Pas vijfentwintig jaar later hoorde ik tijdens de boekuitreiking van Ab Krook dat het Internationaal Olympisch Comité (IOC) voorafgaand aan deze Spelen een heel strenge dopingcontrole had aangekondigd. Misschien was er niets aan de hand, maar wellicht heeft het de concurrentie afgeschrikt. Zover we weten was iedereen op dat moment clean en heb ik alles uit mezelf kunnen halen, waar de anderen dat niet konden.
Het was mijn gouden moment op het Olympische ijs van Lake Placid. Als klein meisje uit de Achterhoek stond ik in het grote Amerika op de hoogste trede. Ik zal het nooit vergeten.”
