Natuurlijk, er is een verschil. Bij de rondscheurende miljoenenfabriek van het energiedrankje draait het om Max, en verder niemand anders. De Limburger kraait bijna wekelijks victorie, niemand in dat blitse circuit kan er wat aan doen. Die van Zaanlander zijn allemaal een soort Maxjes: ze schaatsen verschrikkelijk hard hun rondjes en verlammen op die manier de concurrentie zodanig, dat ze amper in staat is een tactiek te bedenken om de heerschappij te doorbreken. Bovendien, en dat werd zaterdagavond wel duidelijk, maakt het kennelijk niet veel uit wie de rijdsters van dienst zijn die de bevroren piste betreden. Bente Kerkhoff had namelijk nog niet een keer meegedaan deze winter. Wel goed genoeg, maar nog niet ingepast omdat ze min of meer boventallig is in het succesbedrijf van Jillert Anema en zijn kompanen.
In Haarlem, waar het (gelukkig voor de sport) wemelde van het enthousiaste volk, mocht de Noord-Hollandse meedoen. Die kans verzilverde ze meteen, wellicht ook in de wetenschap dat ze volgend weekend in Hoorn wederom mag rijden. Want dan zijn Irene en Marijke – Schouten en Groenewoud – weliswaar weer enigszins in de buurt, maar tegelijkertijd weer van huis om na de Aziatische ontberingen van de reis en jetlag te bekomen op Tenerife. Oftewel, de reservebank wordt wederom aangesproken.
“Naar Spanje gaan wij (Arianna Pruisscher, Maaike Verweij en Kerkhoff, red.) ook hoor, alleen na de marathon van Hoorn”, vertelde Kerkhoff na haar overtuigde overwinning, waarbij ze ruim sneller was dan Iris van der Stelt (zonder team) en de dolgelukkige Tessa Snoek die haar formatie VGR Sport/Vreugdenhil de eerste podiumplaats bezorgde. “Ik wist van tevoren dat ik de snelste sprintster zou zijn, ofschoon ik de andere vrouwen niet kende omdat ik nog niet met hen had gereden. Dat maakte niet veel uit, ik ben bekend met dit spelletje, ook dankzij mijn ervaring in het skeeleren. Daar zijn de pelotons niet zo groot als in de marathons, maar je leer goed in een groep te bewegen. Al moet ik erbij zeggen dat het op ijs weer wat anders is.”
Tactisch voerde Kerkhoff alle aanwijzingen die Anema haar onderweg vanaf de kant gaf probleemloos uit. “Jillert zei me dat ik geen kopwerk moest doen, omdat anderen dat niet deden. Dat de overige meiden wel tempo bleven maken, was hun keuze. Wij pakten het zo aan. Het is erg leuk dat het tot dit resultaat leidt. Ik ben er erg blij mee.”
Echte euforie was af te lezen van het gezicht van de nummer drie, Tessa Snoek. Afgelopen donderdag, tijdens de teambespreking na afloop van de training op het Haarlemse ijs, sprak het viertal van VGR Sport openlijk over de kans die zich zou voordoen. “Als Schouten en Groenewoud ontbreken, moet je proberen ervan te profiteren. ‘Nou, zaterdag is er een gelegenheid’, zeiden we tegen elkaar. Dat het dan lukt, is zo geweldig. Ik mag het afmaken en eindig op de derde plaats, maar dit is echt een teamprestatie. Dit voelt als een overwinning.”
De uitslag van de vrouwenmarathon is hier te vinden.
