Het rommelde al voor vertrek naar Obihiro. Als gevolg van de uitslagen van het World Cup Kwalificatietoernooi (WCKT) zat Ritsma zonder een volledige achtervolgingsploeg. Beau Snellink, een redelijk vaste waarde in het team, had zich niet weten te plaatsen, een andere kandidaat als Joep Wennemars evenmin, en op Chris Huizinga kon de Fries niet rekenen. “Hem had ik opgesteld, maar hij wilde niet, omdat hij zich te goed vindt voor een ploeg met Marcel Bosker en Bart Hoolwerf. Toen hij dat zei, heb ik geantwoord: dan scheiden hier onze wegen.”
“Voor mij was het klaar. Wanneer je wel alle gezamenlijke trainingen meedoet en dan zoiets zegt, dan getuigt dat van weinig respect naar je collega’s. En waarom? Omdat hij op het WCKT een vijf kilometer in 6.16 schaatste en zich plaatste voor de wereldbeker? Heel apart”, vertelt Ritsma vanuit Japan, na afloop van de tweede wedstrijddag waarop de mannen achtervolgers op plek vijf zijn geëindigd.
Huizinga, aanwezig in Azië voor de vijf kilometer van zondag, heeft een andere versie van de ‘botsing’. “Ik wil het graag professioneel houden en vind het niet netjes dat de bondscoach dit zo verwoordt. Ik ben het niet met hem eens in de zin dat ik niet met die jongens wil rijden. De bondscoach en ik liggen niet op één lijn, dat is heel wat anders. Ik heb geen probleem met die jongens. Alleen, de bondscoach en ik gaan niet door één deur. Hij had mij geselecteerd, ik heb ervoor bedankt. Wat de precieze reden is, houd ik tussen mij en de bondscoach. Het komt er een beetje op neer dat ik er hetzelfde over denk als Patrick Roest (die eerder aangaf geen TP te willen rijden, red.).”
Tot zover het gekrakeel tussen twee partijen die, zacht uitgedrukt, niet zo goed met elkaar overeenkomen. Er moest wel worden gereden aan de andere kant van de planeet, en dat lukte, al kon er op het eindresultaat de predicaten moeizaam en onwennig worden geplakt. Het was bepaald geen snelle race van de Nederlandse mannen, ze eindigden met 3.45,30 vijfde op ruime achterstand van Noorwegen (3.40,83). Niet heel vreemd, wetend dat het drietal Louis Hollaar (hierboven op archiefbeeld), Bart Hoolwerf en Marcel Bosker welgeteld een training samen hadden afgewerkt. “Daarom ben ik best tevreden”, stelt Bosker, die naar eigen zeggen hemel en aarde had bewogen om zijn Reggeborgh-teammakker Hollaar zover te krijgen dat hij zou meedoen. “Ik heb hem gesmeekt, want anders zouden we met twee man hebben gestaan”, onthult Bosker bij de NOS.
“Inderdaad, Louis is onze reddende engel”, beaamt Ritsma. “Ik ben ontzettend blij dat we hier overeind zijn gebleven en ons in de A-groep hebben gehandhaafd. Dat gaat een pak ellende schelen. Want als we in de B-groep terecht waren gekomen… “ Hij maakt z’n zin niet af, denkend aan een andere consequentie. “Dan zouden we ons in Salt Lake City als tijdsnelsten voor het WK moeten plaatsen. Dat is ons gelukkig bespaard gebleven. Dus dat is het enige positieve aan deze race. De jongens die nu hebben gereden, hebben er alles aan gedaan. Het scheelt een paar honderdsten van een tel, net aan aan de goede kant voor ons.”
Hollaar op zijn beurt noemt het een pittig dagje. Hij startte in de ochtenduren al op de schaatsmijl in de B-groep (vijfde plaats) en offerde zich vervolgens op om Ritsma’s équipe te completeren. “Het was ook spannend om op kop te rijden, aangezien die positie totaal nieuw voor me was. Maar ja, er wilde niemand anders schaatsen, behalve ik, sowieso de laatste keus van Rintje. Ik vond wel dat ik moest, want anders zou er geen team zijn geweest.” Met een knipoog: “Ik hoop dat ik het later dit seizoen een keer terug krijg…”
“Als Hoolwerf hiervoor nooit eerder een achtervolging zou hebben gereden, zou er vandaag geen Nederlands team aan de start zijn verschenen”, gaat Ritsma verder met het schetsen van de problematische situatie. “Ik heb een selectie die groot genoeg zou moeten zijn, maar de spoeling hier was dun door het ontbreken van alle Jumbo-mannen. Ja, Kjeld Nuis heeft evengoed meegetraind de voorbije tijd, maar die had een 1500 meter in de benen. Dan is het voor een type rijder als hij uitgesloten dat je een uur later alweer en TP kunt rijden. Patrick Roest zou die combinatie eventueel wel aan kunnen, maar ja – dat is bekend – die heeft bedankt voor dit onderdeel. Hij zei me trouwens dat-ie erg blij is met dat besluit, omdat hij zich volledig kan focussen op de 1500 meter en de vijf kilometer.”
“Ik kan wel meer mensen polsen. Ik had Jesse Speijers als reserve bij de ploeg. Hij heeft potentie, is erg jong. Die moet nu ook maar bij de selectie om de trainingen mee te gaan doen, omdat we hem in de toekomst weleens nodig zouden kunnen hebben.”
In het vrouwensegment zijn de problemen van beschikbaarheid veel minder zichtbaar. Joy Beune, Reina Anema en Esther Kiel veroverden op de ploegenachtervolging een bronzen plak en konden daar prima mee leven. De Japanse vrouwen waren op eigen ijs een maatje te groot.
Door de afwezigheid van Irene Schouten en Marijke Groenewoud ontbraken twee kanjers in de selectie van Ritsma. Hij vond Kiel en Anema bereid om in te stappen met Beune. Nederland nam het in de slotrit op tegen Canada en hielden lange tijd gelijke tred met de Noord-Amerikaanse formatie. In de slotronden moesten ze het afleggen tegen het trio Blondin, Weidemann en Maltais. Met 3.01,29 eindigden ze op de derde plek en pakten ze waardevolle punten voor later dit seizoen, wanneer de startplekken voor het WK behaald moeten worden.
Alle info over de World Cup in Obihiro staat hier.
