Intense zenuwen. Daar begon zondagmiddag de road to victory mee voor Teun Boer, niet de jongste, wel de meest onervaren rijder van de nationale trainingsselectie (NTS), toen hij nietsvermoedend hoorde dat hij aan de finale van de mixed teamrelay moest meedoen. Dat onderdeel mag tot de favoriete worden gerekend van veel Oranje-atleten én bondscoach Niels Kerstholt, heel denderend waren de uitvoeringen eerder deze winter niet te noemen. Slechts in de laatste wereldbeker in Dordrecht en op het EK (Gdansk) pasten alle stukjes van de razendsnel gelegde ijspuzzel en mocht het kwartet Xandra Velzeboer-Suzanne Schulting-Itzhak de Laat-Jens van ’t Wout de hoofdprijs ophalen.
Dan is de vraag gerechtvaardigd: hoe zou het aflopen in Seoul? Dat bleek ook een kwestie te zijn die het hoofd van de 21-jarige Nijmegenaar flink op hol bracht, hoewel er weinig tijd was om zich daarover druk te maken. “Dat nieuwe van een WK te mogen rijden deed toch genoeg met me. Terwijl ik voor de teamrelay normaal gesproken niet bang ben. Eigenlijk ben ik een rijder die geknipt is voor het nummer. Dat zei Niels me ook nadat hij me had ingelicht dat ik een van de vier was. ‘Dit is jouw ding. Jij en Jens zijn hiervoor gemaakt’. De snelheid en tot de limiet gaan met een hele ploeg, ik vind het geweldig”, aldus Boer. “Maar dan houd je er geen rekening mee dat je een kwartier later de beste van de wereld bent, ook nog in een jaar dat ik best als een rollercoaster mag omschrijven.”
De boom van een vent die hij is, lag namelijk nogal vaak en soms ook lang onder de dekens ziek te zijn. Hij kreeg na de World Cup in Montréal corona, moest daardoor noodgedwongen op een hotelkamer de wereldbekerverrichtingen van zijn teamgenoten in Salt Lake City bekijken via de livestream, en door iets wat op griep leek ging er een kruis door zijn naam op de lijst voor het NK, waar de EK-startbewijzen werden verdeeld. Een en al pech, om gek van te worden. Hoe was hij dan in hemelsnaam terechtgekomen op het WK? “Ik heb tijdens de trainingen tussen alle races door heel snelle rondjes gereden en zo mijn plek verdiend”, luidde het antwoord.
Boer startte niet zo fijn op zijn eerste wereldkampioenschap. Hij kletterde de kussens in na een val in zijn eerste rit. Bij de herkansing leek hij revanche te nemen, maar in de halve finale klopte een Duitser van het tweede garnituur hem. “Man, daar baalde ik toch van. Wat moet je ermee? Uit je hoofd zetten en focussen op de relay.” De versie voor de mannen draaide uit op een sof, door miscommunicatie en meer nare zaken die tot een stevige discussie leidde. Boer, vlakjes: “Tja, daar is genoeg over gezegd. Het is des te heerlijker dat we, dat ik het zo heb kunnen afsluiten. Een prachtige beloning, want afgelopen zomer was ik aan het trainen voor dit seizoen en dacht ik: oké, ik zal straks weer StarClass rijden, en wellicht maak ik kans op een of twee wereldbekers om ervaring op te doen.”
Het liep anders. Boer schaatste fantastisch, en zó sterk dat hij op de voor hem niet vertrouwde 1000 meter al struikelend via de herkansingen doordrong tot de eindstrijd van de World Cup. Zijn doorzettingsvermogen en onbevangen manier van rijden voerden hem tot op het ereschavot (brons). “Dat had niemand verwacht en ik al helemaal niet. Toen werden verwachtingen voor mezelf en van anderen gaandeweg steeds groter. Voor dit WK realiseerde ik me dat het écht menens zou worden. Dat idee kreeg ik voor de finale van de mixed relay nog sterker. Goed, nu moet ik het wel doen voor heel Nederland. Gaaf hè, wanneer het in zo’n climax eindigt…”
