Puur gekeken naar het aandoenlijke, of aangrijpende verdriet dat de grootste kampioene in deze tak van sport zondagmiddag overmande nadat ze tussen alle schaatsdrukte door een persoonlijke balans had opgemaakt, was er sprake van de enige, echte Suzanne Schulting. De atlete bij wie een lach en een traan continu hand in hand op haar berg van emoties dansen, liet voor de zoveelste keer haar prestaties vertellen hoe ze zich eigenlijk voelde. Op z’n Hollands uitgedrukt: zwaar klote. Let wel, met drie keer goud en zilver in de knip, hè.
Ze verloor de 1000 meter, die ze zelf ‘haar kindje’ noemt vanwege de vele zeges op het nummer. Schulting, een dag eerder werd ze wereldkampioene op de 1500 meter, rijdt intussen lang genoeg mee in het wereldje dat ze beseft dat winning strikes nooit eeuwig duren. Ze went alleen niet aan nederlagen en daarom baalde ze ervan. De echte pijn zat ’m in andere zaken. Suus schoot fysiek tekort zonder dat te kunnen verklaren. “Ik ben leeg, tot op het bot toe kapot. Er zit niets meer in mijn lijf. Ik kon vandaag niet beter dan dit. Ontzettend frustrerend”, zei ze op een gegeven moment in de ruimte van het Mokdong-stadion waar media en sporters elkaar troffen.
Het leek haast of ze in een staat van ontbinding zou overgaan. Die toestand zorgde voor de tranen en het tijdelijk geen woord kunnen uitbrengen voor de camera van de NOS, zo verklaarde ze. In de beleving van Suzanne Schulting bestaat er geen Suzanne Schulting die door een minder fit lichaam, een paar procent conditiegebrek of een mentale impasse het hoofd moet buigen op het ijs. Niet voor buitenlandse meiden van wereldniveau, en op dit moment (liever) ook niet voor haar eigen, bijna dagelijks beter wordende ploeggenote Xandra Velzeboer. Gebeurt dat dan wel een keer, zoals op de slotdag van een voor haar zeer succesvol wereldkampioenschap (drie keer goud en een zilveren medaille, waar hebben we het over?) aan de hand was, dan zijn de rapen gaar. En zien we Suzanne zoals ze is.
Alle denkbare redenen die ze aandroeg, zullen waar zijn of daar dichtbij komen. Het was juist, de constatering dat ze als het ware al vijf jaar in een TGV het sportbestaan beleeft, van weinig rust, altijd stress, druk en haast. Het klopte ook dat een wijziging van de staf en begeleiding binnen een meestal hechte nationale selectie wat van het aanpassingsvermogen vergt. Vanzelfsprekend, maar dat vermeldde Schulting niet, zaait een mindere uitslag bij een topsporter van het kaliber-Suzanne direct twijfel, en in het kwadraat als het op de laatste ‘werkdag’ van het seizoen is. De eerste gelegenheid waarop er weer kan worden gemeten, is nog eeuwen weg. Dat maakt de mens onzeker. Schulting bij uitstek.
Ze kondigde aan na haar korte vakantie in New York actief na te denken over wat ze nodig heeft om de Koreaanse struikelpartij in de toekomst te voorkomen. Evalueren, praten met de bondscoach en wellicht met een nieuw plan toewerken naar het volgende hoofdstuk van haar loopbaan dat in glorierijke momenten moet leiden op de Winterspelen van Milaan.
Ze krabbelde overigens qua stemming alweer op terwijl ze de pers te woord stond. “Dit is niet de krachtige Suzanne die ik normaal ben. Dat doet erg veel pijn. We moeten echter niet gelijk doen alsof ik dood ben en niet meer kan schaatsen. Dat geloof ik zelf ook niet. De trots over mijn oogst op dit WK is er wel degelijk.”
Precies dat versterkte het idee. We zagen en hoorden Suzanne Schulting zoals ze is. Haar eigen versie. dat is al de beste.
