Het was direct raak. En hoe. In het hol van de Koreaanse leeuw. Nee, op het ijs waar haar grote rivale, de een jaar jongere Minjeong Choi haar roots heeft liggen, sloeg Suus k-n-e-t-t-e-r-h-a-r-d toe. De ruim 5000 fans, van wie 99,9 procent een Koreaan paspoort op zak had, konden krijsen wat ze wilden, Schulting maakte er een shorttrackshow van die gedurende de rest van het toernooi zijn sporen ook nog wel zou achterlaten. Ze was koelbloedig, dominant en bewees opnieuw dat ze op de grote momenten van het seizoen vrijwel altijd present is.
"Dit zorgt voor een ontzettend lekker gevoel. Het geeft heel erg zelfvertrouwen, vooral op de manier hoe ik de race reed. Of beter, de races, want de halve finale was ook bijzonder sterk. Ik heb mindere 1500 meters gehad in mijn leven. Na de halve finale zat ik in de heatbox en voelde ik hoe zelfverzekerd ik was. Dan triggert mij iets waardoor ik de beste versie van Susan Schulting naar boven weet te halen", verklaarde ze.
Bovendien, niet te vergeten, in dat Koreaans hol. Daar klonk deze zaterdag voornamelijk Hollandse leeuwinnen. Schultings ogen glinsterden bij die opmerking. "Dit is een superieur gevoel. Die 1500 meter is al jarenlang het domein van de Koreaanse vrouwen (ze kon beter zeggen: Minjeong Choi: die won in 2018, 2019 en 2022 dit onderdeel, red.). Dan uitgerekend hier de titel weg te graaien, is iets geweldigs. Het stadion ging helemaal los, echt fokking vet om te horen. Daar krijg ik zo'n sic veel energie van. Zelfs dat voorstellen van hun eigen rijders was al apart, het gekrijs van al die mensen beleef je nergens anders op zo'n intense manier", aldus de Friezin voor wie het na 2021 (Dordrecht) de tweede wereldtitel is op de schaatsmijl.
Een ronde of zes, zesenhalf was er te rijden, toen ze bijna ongemerkt via de binnenkant van de baan naar voren opschoof. Natuurlijk rook de concurrentie meteen het gevaar: als de koningin van het veld met de scepter zwaait is het oppassen geblazen. Choi, Courtney Sarault, Kim Boutin, Hanne Desmet en de Amerikaanse tandem Kristen Santos/ Corinne Stoddard, ze wilden allemaal mee in het spoor. Het gedrang nam toe, het gevecht werd met de meter intenser, maar de denkbeeldige versperring die de Nederlandse met haar afwisselende en daardoor onnavolgbare lijnenspel opwierp, werkte als een onneembare vesting.
Schulting weerstond de druk van het roedel wolvinnen achter haar en bracht, zoals het zo mooi heet, de zege over de streep. Haar overwinningskreet kon onmogelijk de herrie van de Koreaanse menigte in het Mokdong-stadion overstemmen; dat-ie vanuit het binnenste van haar lichaam kwam, was duidelijk. Met de armen gespreid gleed ze de bocht door, recht op de veiligheidskussens af waarachter de bondscoaches van TeamNL, Niels Kerstholt, Annie Sarrat en Kip Carpenter stonden te dansen van vreugde. Terwijl ze het trio in de armen vloog, genoot ook hoog boven haar op de tribune een goede bekende mee: Jeroen Otter, bondscoach-in-ruste omdat hij een sabbatical heeft genomen.
Hoe gretig de kersverse wereldkampioene bleef na het bevrijdende succes. liet ze uitschijnen in de strijd om de titel op de sprint. Zowel in de kwartfinale als de halve eindstrijd sloeg ze alle aanvallen af om twee keer als eerste te finishen. Met drie Nederlandsen die later op de dag opgingen voor de gouden plak - want ook Xandra Velzeboer en Selma Poutsma omzeilden alle hindernissen glansrijk - was er haast sprake van een NK. De ontknoping kreeg het predicaat historisch, aangezien de volledige medailleoogst op een nummer naar Nederland was gegaan.
Bij de mannen rolde het dubbeltje steeds net de verkeerde kant op. Jens van 't Wout en Sjinkie Knegt kwalificeerden zich voor de finale, waarin de gedoodverfde favoriet Ji Won Park net zo stressbestendig was als Schulting. Van 't Wout (die zich eveneens plaatste voor de apotheose op de 500 meter en daarin brons naar zich toe trok) werd vierde, Knegt kwam op de plaats daarachter.
De uitslagen vind je hier.
