“Vanaf vorig seizoen heb ik last van mijn linkeronderbeen. Die werkt niet en bibbert heel erg. Omdat ik geen controle heb, wordt schaatsen onmogelijk. Na twee à drie rondjes verzuurt mijn been al. Die vermoeidheid vanuit mijn scheenbeen straalt door naar mijn enkel en voet. Het lijkt op zwabberen. Er zijn verschillende onderzoeken en behandelingen geweest, maar het bleef allemaal vaag. Ik heb ook te lang mijn kop in het zand gestoken", geeft ze aan. Het gaat wel over, komt goed”, dacht Wijfje. Bij het woord zwabberen wordt gelijk gedacht aan een zwabbervoet, die al voor verschillende schaatsers, onder wie Femke Beuling, de aanleiding is geweest om te stoppen. Omdat bij Wijfje de klachten pas na enkele rondes optreden, werd bij haar die diagnose snel van tafel geveegd.
De schaatsster loopt al ruim een jaar rond met het probleem. “Toen ik vorige winter merkte dat ik niet kon schaatsen zoals ik het wel in mijn hoofd had, ben ik gestopt met hardlopen. Zo belastte ik mijn been minder. In de zomer heb ik veel aandacht besteed aan mijn blessure en kon ik alles weer pijnvrij, zoals hardlopen en skeeleren. Totdat ik het zomerijs opstapte en hetzelfde probleem terugkeerde. Het NK Allround van december was voor mij de druppel: dit kon zo niet langer.”
Een sportarts en een psychosomatisch fysiotherapeut werden ingeschakeld. Eerst wisten ook zij niet wat er aan de hand was, maar uiteindelijk kwam de oorzaak aan het licht. Omdat de druk in Wijfjes scheenbeen te hoog is, verzuurt haar scheen al na enkele rondjes. Door tijdens een operatie het vlies rondom de scheenspier open te snijden, komt er meer ruimte voor haar spier en kan ze weer vrijuit bewegen.
Maar daarmee is nog niet het gehele probleem verholpen. “Omdat ik me zo lang heb aangepast, zodat ik de pijn niet voelde, is mijn hoofd in de beschermingsmodus gegaan. Na de operatie moet ik ervoor zorgen dat ik weer mijn oude slag te pakken krijg.” Terwijl ze eerst op de automatische piloot kon schaatsen, moet ze daar inmiddels bewust over nadenken. “Schaatsen was altijd zo vanzelfsprekend als wandelen en nu is het ineens een totale denksport. Ik hoop in oktober mijn hoofd en mijn gevoel uit te kunnen zetten, zodat ik weer kan rondrijden alsof ik aan het wandelen ben.”
Wijfje geeft aan hoe zwaar het de afgelopen maanden was, waarbij ook stoppen door haar hoofd geschoten is. “De sport is niet alleen het werk wat ik fulltime doe, maar het is ook je hobby en je passie. Ik kan mijn agressie erin kwijt. Dat mis ik nu. Ik kan mezelf nergens in uiten. Daardoor ben je de hele dag alleen maar gefrustreerd. En dat is best pittig.”
Ook de vriend van Wijfje, Marcel Bosker, schaatste aan het begin van het seizoen onder zijn niveau. Een kapotte schoen bleek voor hem de makkelijk te verhelpen oorzaak. Door de problemen was het voor het schaatskoppel niet altijd even gemakkelijk. “Marcel krijgt soms de volle laag over zich heen, omdat het bij mij niet goed gaat op het ijs. Dan kom ik chagrijnig thuis en neem ik hem mee in mijn negatieve spiraal. Soms was dat best lastig, maar hij begrijpt heel goed waar ik doorheen ga.” Wijfje probeert haar vriend uit de wind te houden. “Marcel heeft zijn eigen seizoen en ik wil niet alleen maar klagen en in de weg lopen. Het is extra mooi om te zien dat het voor hem nu op z’n plek valt”, vertelt Wijfje, doelend op zijn WK-tickets.
Na haar operatie wil ook de schaatsster van Albert Heijn Zaanlander weer de weg naar de top bewandelen. “De pijn is hopelijk weg na de operatie, maar omdat ik zo lang heb rondgelopen met mijn problemen, is dus ook mijn aansturing veranderd. Het kan zo zijn dat één en één twee is en dat alles gelijk op zijn plek valt. Het is ook mogelijk dat het wat langer duurt voordat mijn aansturing weer klopt. Zodra ik merk dat ik pijnvrij kan schaatsen, is het in ieder geval al makkelijk om dat aan te passen.”
