Ze was een opvallende deelneemster aan de finale van de Holland Cup: Nederlands kampioene, wereldkampioene en olympisch kampioene Esmee Visser. Op de dag dat Irene Schouten zich terugvocht op het zware ijs van Thialf, stond de ranke Visser voor het eerst sinds 8 oktober 2022 weer op het ijs voor een wedstrijd. De tijd was niet fantastisch, maar daar was het Visser dan ook niet om begonnen.
"Ik ben ziek geworden en ik werd maar niet beter", vertelt ze licht nahijgend, terwijl ze uit fietst na haar eerste schaatswedstrijd in ruim een half jaar. "Uit onderzoeken kwam niets duidelijks. Ik had allerlei nare symptomen waar ik niks mee kon. Omdat er geen diagnose kwam, werd dat super frustrerend. Het gaf me het idee dat ik mijn eigen lichaam niet begreep." Ze bewandelde verschillende wegen, probeerde eens een weekje helemaal niets te doen, ging een tijdje alleen maar fietsen, maar niets werkte. "Daar word je doodongelukkig van. Dat was heel zwaar."
In december leek het lek boven en stond ze zelfs voor het eerst van haar leven op natuurijs. Een dag later stapte ze vol goede moed op het kunstijs, maar toen diende de volgende tegenslag zich aan. "Ik kreeg een heupblessure, waarschijnlijk door de belasting. Ik had totaal geen gevoel en stabiliteit meer in m’n linkerbeen, daardoor voelde ik m’n voet niet meer. Zo werd schaatsen lastig en ook eng. Dat was weer een tik voor het vertrouwen in m’n lichaam." Wel zette ze door, maar ging ze gaandeweg steeds slechter schaatsen en groeide de frustratie. Bloed zweet en tranen had ze in het seizoen gstoken en ze wilde niets liever dan dit aan de buitenwereld tonen, vertelt ze, maar het lijf liet het niet toe.
Zeno de Ponti: 'Ik heb het echt goed voor de kiezen gehad'
Ook nieuwkomer bij Team Iko Zeno de Ponti kreeg dit seizoen een onevenredig grote portie malheur, maar reed dit weekend in Enschede een prima 1500 meter. Met een bronzen plak op zak kan hij weer omhoog kijken.
Een zeurende knieblessure aan het begin van de winter waar hij met het fietsen telkens pijn aan had, zat hem aan het begin van het seizoen dwars, maar het schaatsen ging toen nog prima. "Toen hebben we een kamp in Hongarije gedraaid en daar ging het best wel mis. Ik was eindelijk van die ene knieblessure af en toen kreeg ik last van m’n andere knie. Daar zat een ontsteking in en dat deed serieus pijn, waardoor ik niet meer kon schaatsen of fietsen. Ik heb er toen wel een paar weken uit gelegen. Vanaf dat moment is de ellende echt begonnen."
Want zodra de blessure was verholpen kon hij nog wel wat schaatsen, maar was zijn conditie zo ongeveer verdwenen, vertelt hij. En toen diende vrijwel direct het volgende probleem zich aan. "Ik was de afgelopen jaren nooit ziek, maar ik heb dit seizoen elk griepje gepakt dat er rond ging. Bij de Grunno-bokaal heb ik een hele slechte 5 kilometer gereden. Een keelgriep. Hoesten, snotverkouden. Ik heb met toen afgemeld en ben uitgeziekt. Zo heb ik nog een griepje gepakt, kreeg ik voor de Holland Cup in Hoorn corona en kon ik ook niet rijden. Ik heb een paar weken belabberd gereden." Maar dan lachend: "Tot nu toe!"
"Gisteren ging het verrassend goed, dat had ik niet aan zien komen", vervolgt hij optimistisch. "Ik vond het hartstikke leuk. Het gaf wel even moed. Ik ben blij dat ik dit seizoen gewoon een goeie rit kon rijden en het niet alleen bagger was. Ik heb het echt goed voor de kiezen gehad. Maar het belangrijkste is dat ik plezier heb in het schaatsen en dat ga ik zeker weer terugvinden. En dan helpt het wel dat ik zo’n lekker wedstrijdweekend rij."
Na verloop van tijd keerde het gevoel weer terug, kon ze steeds meer, maar was het vertrouwen wel geknakt. "Ik moest het vertrouwen dat ik geen wankel been meer heb, hervinden door in de training op het ijs te ervaren dat ik echt weer op m’n linkerbeen kan staan. Vorige week besloten we dat ik wel een wedstrijd zou kunnen proberen te rijden. Alleen moest ik daar mentaal heel sterk voor zijn. Ik moet niets van mezelf verwachten, van tevoren akkoord zijn dat ik slecht zou schaatsen. Maar dit stapje is nu toch een overwinning op dit seizoen." Eigenlijk is het meer dan dat, want wedstrijden rijden doet ze het liefst. "Het is zo frustrerend niet aan races te kunnen meedoen, of niet naar een wedstrijd toe te kunnen leven. Dat heb ik zo gemist, dat knaagt zo erg. Daarom is het een fijn gevoel dat ik eindelijk weer opbouw."
"Dit jaar zat ik in een rollercoaster van emoties", besluit ze. "Ik heb momenten gehad dat ik dacht: ik stop er nu gewoon mee, ik ben er helemaal klaar mee. Maar schaatsen zit heel diep in mijn hart en ik ben daar nog helemaal niet klaar mee. Doordat ik de laatste weken de progressie opmerk, heb ik er ook nog zin in. Voor mij is het belangrijkst dat ik er plezier uit haal en gewoon kan schaatsen. Zo zijn mijn prestaties in het verleden gekomen. Het klinkt cliché, maar ik wil niet alleen meer werken om de Olympische Spelen te halen. Heel simpel: met plezier mijn rondjes schaatsen zodat ik het gevoel weer krijg van: ik werk ergens aan. Het gaat steeds een stapje beter. Natuurlijk moet ik mijn beste ik nog ontdekken, maar ik wil niet ongelukkig zijn tot dat moment."
