Casper de Gier: “Gewoon weer een truitje erbij! Ik had er al eentje op de weg en nu een op de piste.”
Ronald Haasjes: “'The Cassiemeister!'”
De mannen van Reggeborgh waren de grote favoriet voor de lange afstanden. Alle vier rijders konden meedoen om het eremetaal. Donderdag maakten ze hun status waar met een geheel groen podium op de puntenkoers. Een dag later lieten ze zich in de luren leggen door Luc ter Haar.
De Gier: “We hadden vrijdag wel even een lesje geleerd. Daarna hebben we de koppen bij elkaar gestoken en een plan gemaakt. Het juiste moment opzoeken om met een tweetal op avontuur te gaan. Dat lukte verdomme ook nog. Ik kon steeds die twee punten pakken, aan het einde had ik de steun van Crispijn wel nodig. Het was heel zwaar.”
Ondertussen komt Crispijn Ariëns bij het tentje. Hij ploft bezweet op zijn stoel.
Ariëns: “Ik ben kapot, helemaal af.”
De Gier: “Ja, jij zult wel kapot zijn. Allemachtig, jij bleef maar gaan. Ik ben heel dankbaar voor dit team. Hoe we elkaar helpen, hoe we met elkaar omgaan, is heel mooi.”
De Gier kan de woorden niet meer vinden en voelt de tranen opkomen. Niet alleen de titel is de reden van die emotie, ook de weg ernaartoe. Gelukkig neemt Bart Hoolwerf het woord.
Hoolwerf: “Je hebt het zelf verdiend, simpel zat. Het is niet alleen het team, maar ook Caspers individuele klasse, alleen moet je het eruit zien te krijgen.”
En daar ligt de sleutel voor De Gier. Bij Jumbo-Visma voelde hij zich niet op zijn plek. Hij miste het plezier én het skeeleren. Inmiddels voelt hij zich helemaal thuis bij zijn nieuwe ploeg. Wat heeft hij veranderd?
De Gier: “Wat heb ik niet veranderd? Op alle vlakken is het anders. De ene trainingsmethode is niet goed en de andere fout, maar dit past beter bij mij als mens. De aanpak, de inspraak, het triggeren in trainingen om je uit je comfortzone te krijgen en daar zelfvertrouwen uithalen. Alle puzzelstukjes vallen steeds beter op hun plek. Langzaam bloei ik op. Er zit nog veel aan te komen."
Bij Reggeborgh ontdekte Casper het gravelen op de fiets. Hoe vond hij dat?
Haasjes geeft het antwoord: “Super, super, super. Hij heeft vier dagen alleen maar gelachen.”
Hoolwerf: “Vier dagen? Al twee en halve maand.”
De Gier: Als je van buitenaf kijkt, denk je: gravelen, ga jij daar harder door skeeleren en schaatsen? Voor ons werkt het heel goed. Ik ben heel tevreden. Het klopt weer in het koppie, ik heb echt de goede weg gevonden.”
Koninginnen van het NK
Fleur Veen en Lianne van Loon: samen goed voor zeven gouden medailles, vier keer zilver en tweemaal brons. Alleen de 200 meter was geen prooi voor de twee superieure vrouwen. Toch was het niet zo gemakkelijk als het eruit zag. “Er stond veel druk op. Elke wedstrijd keek iedereen naar ons. Als iemand ontsnapte uit het peloton, moesten wij in de achtervolging. Het gewicht van de race kwam op ons te liggen. Wij waren bloedzenuwachtig. En alles wat we niet wonnen, viel tegen”, vertelde Fleur Veen na afloop van de punten(afval)koers, die ze op haar naam had geschreven. Lianne van Loon vulde haar aan: “We hadden veel vertrouwen toen we hierheen kwamen, maar moesten het wel laten zien.”
Veen vervolgde: “Fijn dat de druk eraf is. Het is gelukt en daar zijn we heel blij mee.” Voor haar werden de podiumceremonies geen automatisme. “Ik geniet van elke titel. Voor hetzelfde geld worden we er volgend jaar door iedereen afgereden. In ons achterhoofd hadden we kwalificatie voor het EK, maar onze focus lag echt op die Nederlandse titels.”
Een maand voor het Europees kampioenschap staan beide vrouwen er beter voor dan vorig jaar. “Onze aanloop naar de zomer was stabieler en we konden het seizoen anders indelen, omdat de titeltoernooien elkaar sneller opvolgen”, verklaarde Veen de stappen. Van Loon gaf aan wat er te verbeteren viel: “We willen nog extra snelheid en meer wedstrijdhardheid. Dat je als team kan strijden om de medailles.”
Benieuwd naar alle uitslagen? Klik dan hier.
