Was was-ie in z’n sas tijdens het van start tot finish super-opwindende spel op de skeelerpiste in Heerde. Ter Haar (29), afkomstig uit Zeewolde en al een eeuwigheid actief op het hoogste niveau in het marathonschaatsen (Topdivisie), trok zich geen moer aan van het robuuste, groene leger dat de race zoals meestal dicteerde, het tempo bepaalde en ervoor zorgde dat de strijd vooral achteraan het peloton heftig was, daar waar steeds de laatste man bij de passage van de streep het veld moest ruimen. Hij zat voortdurend of in de rug van een Reggeborgh-rijder, of hij flitste er langs een zodra de groep weer uit een bocht schoot. Een versnelling van twee, drie slagen volstond om zijn positie voorin te waarborgen, en betekende ook dat hij zuinig met zijn energie omsprong.
Als een niet te verjagen luis in een dikke wintervacht dreef hij de trein van Reggeborgh, onmiskenbaar het sterkste blok van het peloton in vrijwel elke skeelerwedstrijd de jongste weken, tot wanhoop. Dat werd benadrukt toen de vaste regisseur Crispijn Ariëns in volle finale als hekkensluiter de finishlijn passeerde en de baan diende te verlaten. Van de chaos die daardoor ontstond binnen de Reggeborgh-brigade profiteerden de eenlingen die alle schiftingen hadden overleefd, onder wie Ter Haar en Kay Schipper.
Bart Hoolwerf, de beoogde afmaker van de ‘groenen’, meende er een eindeloos lange eindsprint van te kunnen maken (ruim drie ronden voor het einde trok hij alle registers open). Dat bleek koren op de molen van Ter Haar die zich met de souplesse van een roofdier in de slipstream van de Eemdijker nestelde. Rustig wachtend op het moment dat het geraas van powerhouse Hoolwerf afnam, zag de man van Bouwselect zijn kans schoon. Een keer voluit gas geven, precies zoals een luipaard zijn prooi te grazen neemt, volstond om met een kleine voorsprong aan de meet te geraken.
“Luc ontregelde onze ploeg heel slim. Hij kwam binnendoor, de ronde erna deden de Schippertjes dat buitenom en vervolgens dook Luc er weer tussen”, vertelde Haasjes volgens de planning met Hoolwerf de finale had moeten ingaan. “We raakten elkaar echter voortdurend kwijt doordat die andere jongens hinderden. Bart besloot wat te vroeg aan te zetten, ik zou ’m moeten doortrekken, maar Luc was me voor en zo won hij dikverdiend. Het is niet anders. Donderdag hebben we een showtje weggegeven in de puntenkoers. Vanavond staan we weer met de benen op de grond”, erkende een eerlijke Haasjes na de huldiging.
Ter Haar, die vijf meter verderop in zijn rood-wit-blauwe shirt stond na te genieten en tevreden in de lens keek van een fotograaf, kon niet horen wat Staphorster Haasjes had gezegd. Toch refereerde hij ook aan de doldrieste eindsprint van Hoolwerf. “Ik wist dat Bart z’n kaarten zo zou verspelen. Ik zorgde ervoor dat ik op een gat van vijf à tien meter kon blijven volgen totdat hij definitief zou stilvallen. Zo kon ik binnendoor bij hem, op iets minder dan twee ronden voor het einde. Dit is een mooie titel, mijn tweede op deze discipline. Skeeleren was van oorsprong mijn sport, daar leefde ik voor, maar vier jaar geleden maakte ik de keuze het anders aan te pakken en me meer op het marathonschaatsen te richten”, zei Ter Haar.
Hij bindt tegenwoordig als liefhebber pur sang de skates nog een keer of twee per week onder, terwijl dat in het verleden zeven keer vaste prik was. “Dat aantal heb je nodig om in de top me te doen, zeker als het internationale wedstrijden betreft. Ik wilde het niet meer.” De bevestiging van zijn besluit kreeg hij twee seizoenen terug op het EK. “Mijn vorm was goed, dacht ik, maar het werd een grote tegenvaller. Ik kon de rest amper volgen. Het viel vies tegen, omdat ik niet eens in de top-10 wist te eindigen. Daarmee was het klaar. Ja, nu ook hoor: een EK deze zomer is niet aan me besteed”, ontnam hij iedereen direct de illusie dat hij wellicht over te halen is om volgende maand met de Nederlandse ploeg mee te reizen naar Valence d’Agen, de plaats waar de Europese titelstrijd wordt afgewerkt (16-23 juli).
De punten-afvalkoers van het Daikin NK op zaterdag en de marathon (volgende week zaterdag in Rotterdam) interesseerden Ter Haar vrijdagavond meer. Want nu de groene beer Reggeborgh een keer is geveld, smaakt dat naar meer…
Berber Vonk moet buigen voor sterk duo
In de afvalkoers bij de vrouwen zou Berber Vonk de prijs voor de strijdlust gekregen hebben, ware het niet dat deze niet bestaat in het skeeleren. Liefst vier keer trok ze ten aanval, maar keer op keer werd het gat dichtgereden door de succesvolle tandem Lianne van Loon-Fleur Veen. Die laatste ging aan de haal met de nationale titel, Vonk moest zich tevredenstellen met de derde plek. “Zeker geen beloning”, vertelt Vonk. “Dit was vandaag voor mij de enige kans om te winnen. Dat ze (Van Loon en Veen, red.) het dichtreden, begrijp ik wel. Ze waren met twee en dat maakte hen heel sterk.”
Vonk was als eenling dapper aan het strijden tegen de dames van Double FF. Dat probeerde Nikki Noordergraaf op haar beurt ook. Dat leverde een handgemeen op tijdens de afvalkoers nadat de twee het eerder op de dag bij de 1000 meter ook al met elkaar aan de stok hadden “Ik heb een prima band met haar, maar zij is ook een eenling in deze race. Dan ga je ervoor om je plaats te verdedigen, dat willen we beiden. Dan botst het, maar dat is ook racen. Dat zou met een andere rijdster niet anders zijn geweest.”
