Kennelijk went succes toch een beetje. Die constatering zal onherroepelijk worden tegengesproken door alle partijen, maar als je zo’n berg gouden plakken (zes), zilverlingen (drie) en een bronzen schijf als prijzen in de geschiedenisboeken kunt bijschrijven, hoeft tevredenheid heus niet compleet te worden ondergesneeuwd door een gevoel van mineur. Er gingen best wat zaken mis, dat klopt. Wellicht waren het de resultaten uit het (recente) verleden die tot de bedrukte stemming leidden na afloop. ’n Kwestie van te hoog inzetten? “Alles had hier goud kunnen zijn. We hebben er drie gemist. Daar baal ik van. Het moet op het volgende kampioenschap beter.” Het waren écht de woorden van Niels Kerstholt, die graag alweer vooruitkeek naar volgende meetmomenten met de buitenlandse concurrentie.
Dát dus, die gedrevenheid van een team vol jonge, gretige en steeds zelfverzekerder wordende sporters onder aanvoering van een koningin in deze sport, bleek een soort struikelblok. Of een beker azijn waarvan allen een slok namen, in plaats van verdiende champagne. Verliezen hoort bij competitie, vooral in deze tak roepen alle betrokkenen om de haverklap, maar ondertussen doet elke misstap ongelooflijk zeer. Neem nou Suzanne Schulting: ze kwam naar Polen voor een bijna utopische missie, want ze kon – vond ze zelf - geen genoegen nemen met minder dan vijf hoofdprijzen. Het werden er vier. 99 Procent van het vrouwelijke shorttrackpeloton zou er een moord voor doen. Suus mopperde juist wat raak, toen ze moest terugblikken op de 1000 meter, háár favoriete afstand. Die was de mist ingegaan door Xandra Velzeboer, oordeelde ze keihard.
De kleine blondine, hoogst ongelukkig omdat ze op alle individuele disciplines tegen een penalty aanliep, maakte volgens de drievoudig olympisch kampioene een actie in de finale van de wedstrijd die ze ‘niks’ noemde. “Ze kwam binnendoor, ik werd door haar manoeuvre naar buiten gedrukt en daar profiteerde Hanne (Desmet, de Belgische, red.) van. Misschien gaf ik iets te veel ruimte. Dit was typisch een geval van twee honden vechten om dat been, en de derde gaat ermee heen. Wat ik ervan vind? Dit is shorttrack. Nee, we hebben er niet over gesproken. Ik zou niet weten waar we het over zouden moeten hebben. Dan kan ik wel f*#cking boos op haar worden, maar wat schiet ik daarmee op? We moesten na de 1000 ook nog samen twee relays rijden. Gelukkig zijn die wel goed gegaan. Daar ben ik blij mee. Maar weet je, soms is het helemaal niet leuk.”
Dat zou Velzeboer natuurlijk ook hebben kunnen zeggen. Drie keer gediskwalificeerd. “Daar kwam ik niet voor naar dit EK. Ik heb na de eerste twee penalty’s de knop kunnen omzetten voor de laatste dag, omdat er nog drie keer goud viel te winnen. Het ging me niet om Suzanne, zij was net als iedereen een tegenstandster. Ik streed volle bak voor de overwinning. Als zij nu vindt dat het geen passeerbeweging was, ben ik het niet met haar eens. Dit noem ik een goede inhaalactie. Omdat Hanne ook binnendoor wilde, werd het erg krap. Ik had echter veel meer snelheid dan Suzanne, ik zat ook naast haar, dus…”
Het leidde tot Vlaamse winst. En tot een uitsluiting voor Velzeboer die eerder in de koers de Duitse Anna Seidel al een loer draaide. Die tegenvaller kon ze mentaal beter hebben dan de beslissingen die op vrijdag en zaterdag in haar nadeel waren uitgevallen. “Daar heb ik het wel moeilijk mee gehad, ja. Gelukkig waren er enkele ploeggenotes die me opvingen, en mensen van de staf. Daarnaast kon ik erover praten met m’n ouders en mijn vriend. Leuk is heel anders. Vandaar dat ik een raar gevoel overhoud aan dit EK.”
De laatste hoofdpersoon in dit verhaal oogde in elk geval blij, sprak montere woorden en liet best content de oogst van de slotdag aan zijn handen bungelen. “Toch heb ik het een beetje laten liggen vandaag. Dat is het enige punt wat ik jammer vind.” Op de 1000 meter ringeloorde de geroutineerde Stijn Desmet (broer van Hanne) de jonge kopman van Oranje, eigenlijk een beetje zoals Van ’t Wout dat zaterdag andersom had gedaan op de 1500 meter. “Stijn is iemand die een gat supergoed kan dichtrijden. Hij had van niemand last, terwijl iedereen op mij joeg. Wanneer hij die vrijgeleide krijgt, benut hij die kans. Dit is shorttrack. Maar ik ben blij en trots dat ik op elk nummer een medaille heb bemachtigd. Dat is volkomen onverwacht. Er had een gouden exemplaar meer ingezeten, dat wel. Ook al ben je de beste, je slaat niet altijd je slag. Dat is het mooie aan shorttrack.”
Alle uitslagen van het EK staan hier.
