Tot die constatering kwam de sportarts-in-opleiding zelf na de niet al te opwindende wedstrijd voor de vrouwen. Er was nauwelijks serieus aangevallen, de race over tachtig kilometer kreeg vooral het karakter van een afvalkoers waarin de besten het via een sprint uitvochten op de Weissensee. Ineke Dedden is geen onverwachte winnares, Merel Bosma hoort met haar sprintersbenen op het podium, en Sharon Hendriks? Die gebruikte gewoon haar ervaring optimaal.
“En dat in de enige natuurijswedstrijd waar ik nog niet het podium heb gehaald. Dat is nu gelukt, wat super is”, stelde ze intens tevreden vast. Ze beging evenwel een missertje: het ereschavot is nimmer bereikt tijdens een NK op eigen natuurijsbodem. “Klopt”, herstelde ze haar vergissing. “Ik bedoel op buitenlands natuurijs. Daar ben ik compleet.”
Die serie ziet er ook indrukwekkend uit. Tweede op het Runnmeer in Zweden, in de Grand Prix 3, tien winters geleden. Daarna volgen louter derde plaatsen: in de Aart Koopmans Memorial, oftewel de GP 1 (2014), de Alternatieve Elfstedentocht (2015), en afgelopen jaar in Luleå tot twee keer toe, in de GP 2 en de Grand Prix-finale.
“Het zou mooi zijn, mocht het me in de toekomst ook nog een keer lukken op een Nederlands kampioenschap, hahaha”, riep ze vrolijk. “Dit is al geweldig. Ik en de gehele ploeg van A6.nl hebben een topdag achter de rug. We zaten er lekker in, schaatsten heel attent en toen het op de sprint zou aankomen, leek Lianne (van Loon, de snelste van het stel, red.) een uitstekend uitgangspositie te hebben. Totdat ze viel omdat Elsemieke van Maaren voor haar onderuitging en op haar schaatsen terechtkwam. Op dat moment moesten we maar zien wat we er nog van konden maken, of op welk plekje ik zou kunnen eindigen”, vertelde Hendriks.
Ze vond de ruimte en had genoeg snelheid. De goede herinneringen aan Zweden van 2022 hielpen een handje. “Ik bewees daar dat ik makkelijk rechtuit kan sprinten over ijs dat vol scheuren zit. Daarom heb ik tegenwoordig het vertrouwen in de finales. En mijn spurt mag dan niet zo hard zijn als die van Ineke, hier ben ik hartstikke tevreden mee hoor, hahaha! Want ik arriveerde hier van de week erg vermoeid. Ben in januari begonnen aan een nieuwe baan en kon pas woensdag afreizen. Gelukkig ging de eerste race op de Weissensee niet door en kreeg ik extra dagen vrij om wat bij te komen.”
Klasina Seinstra en haar man Henk-Jan Meier deelden het geluk van de routinier. Het schaatsgekke stel, eigenaar van de ploeg, glom aan de finish van oor tot oor. Eindelijk kwam iedereen uit de verf, een zegen in een moeilijk jaar. “Natuurijs hè,” reageert de winnares van de Elfstedentocht in 1997, “dan wordt alles plotseling anders. Zo zie je: ze pikken het ineens weer op. Heel mooi.”
Het succes zal overigens niet veel invloed hebben op de koerswijziging die Seinstra in gedachten heeft. Momenteel maken zestien rijders en rijdsters deel uit van de formatie; dat worden er volgend seizoen maximaal tien. “De meeste belofterijders moeten ergens anders een plekje gaan zoeken. Hoe het er precies moet uitzien, kan ik nu nog niet zeggen. Maar we zijn bezig met de hervorming, in goed overleg met iedereen.”
Hoe anders is de situatie bij de ‘slokop’ van deze periode, BDM-BTZ. Teamchef Eelco Kooistra wil slechts een ding: doorgaan met zijn superkwartet Dedden, Bosma, Kiel en Van Maaren. “Wat ongelooflijk lekker als je een wedstrijd zó kunt afronden, nadat je in alle verhalen van de voorbije dagen hebt mogen lezen dat er een favoriete ploeg zou zijn voor het ONK. De meiden hebben het fantastisch gedaan. Ze moesten een hele week wachten zonder dat er enige actie was. Ze verdienen een groot compliment. Ineke heeft gewonnen, maar het had me echt niet uitgemaakt als een van de andere drie zou hebben toegeslagen. Waar het ons om ging, was het rood-wit-blauw binnenhalen.”
