Oh ja, wat hij wél zal missen? “De Weissensee-avonturen. Al sluit ik niet uit dat ik hier nog terugkeer. Wat ook geweldig was: de trainingsdagen met de ploeg (Viehhofen Sportchalet). Trainingen sowieso vond ik schitterend; ik heb me ook meer trainer dan ploegleider gevoeld. Het is misschien een zijspoor waar ik nu op stap, maar van mij mogen ze dat hele gedoe van ploegleiders langs de baan achter de tribune opbergen. Lekker van tevoren de wedstrijd bespreken met de rijders, de mannen succes wensen zodra ze het ijs opstappen en de rest van dat circus afschaffen. Kijk nou hier”, merkt hij op, “wat moet je nou coachen? We staan alleen maar met onze poten in het ijskoude water.”
In de winter van 1997-’98 debuteerde hij als rijder, deed een fiks greep in de ruif van overwinningen en wisselde zijn snelle pak in voor de winterse uitrusting waarin hij zich ruim een decennium langs de ijsbanen opstelde als de rustig gebarende ploegleider. Hoe iemand als bijvoorbeeld Jillert Anema hem omschreef. ‘Een van de beste marathonrijders die er in dit land zijn geweest’. Steek die maar in je zak. Zijn commentaar, met een knipoog: “Terecht.”
Wat won Kurt zoal? Twee keer de eerste natuurijsmarathon, de onderscheiding Dick van Gangelen-Trofee voor de beste marathonschaatser van het seizoen (2005); elf marathons op kunstijs; de KPN Grand Prix-finale op het Runnmeer (2011), de Grand Prix-finale in Kuopio (2010). Waarmee hij verder opzien baarde, was de World Cup-zege op de tien kilometer in Moskou. Hij mocht als invaller naar Rusland, dook als een duikboot sensationeel diep onder zijn beste tijd (39 seconden rapper) en bleek na een dag van eindeloos veel tien kilometers de beste tijd te hebben gerealiseerd. Een prachtige prestatie die in de avonduren op televisie breed werd uitgemeten. De pech voor Wubben zat ’m in het feit dat de redactie niet goed wist hoe hij eruitzag. In plaats van de pasfoto Wubben verscheen het hoofd van collega-marathonschaatser Andres Landman op de buis….. “Haha, daar word ik nog wel eens wakker van, ja! Dat is een mooi hoofdstuk uit mijn schaatsleven. Dat wil ik nog wel een keer uitvoerig vertellen met een biertje erbij, dan wordt het nog beter.”
“De mooiste resultaten op natuurijs heb ik in Scandinavië behaald. Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik ooit een keer in de top-tien ben geëindigd op de Weissensee. Ik kon helemaal niet op dit ijs schaatsen. In Zweden en Finland begon het pas te lopen tegen het einde van mijn carrière. De eerste jaren kon ik er niks van, toen reed ik als een duikboot met m’n schouders hier (wijst naar beneden) en m’n kont hier (vingers naar boven). Ik vloog van de ene scheur naar de andere. Ik heb het echt moeten leren, en dat heeft heel lang geduurd. Hoe? Door een beetje om me heen te kijken naar andere rijders en hier en daar tips opvangen. Een hoop mensen en trainers zeggen van alles tegen je en dat moet je in je hoofd een beetje zien te filteren.”
Kurt Wubben… Hij zal veel missen. Maar zal zelf ook worden gemist.
