Het was een zware koers bij de mannen op het aangeslagen Brabantse ijs. Een kopgroep van tien man had het peloton een ronde ingehaald. Na veel kopwerk van Crispijn Ariëns had ploegmaat Bart Hoolwerf de snelste eindspurt. De overwinning was voor hem een grote opluchting. “Na de World Cup in Calgary heb ik een mindere periode gehad door een ontsteking aan mijn verstandskies. Ik heb twee weken met een dikke wang rondgelopen en anderhalve week antibiotica moeten slikken. Het heeft me veel energie gekost. Afgelopen twee weken kon ik de trainingsarbeid opbouwen en heb ik intensief kunnen trainen. Ik ben blij dat ik de stijgende lijn weer te pakken heb”, aldus Hoolwerf.
De schaatser van Reggeborgh beschouwt deze elfde Marathon Cup niet als een trainingswedstrijd voor de natuurijsperiode die voor de deur staat. “Ik vind deze competitie belangrijk. Wij rijden elke wedstrijd om te winnen. Voorafgaand aan de koers hadden we bepaald dat ik het vandaag zou moeten afmaken in de sprint. De jongens hebben een beresterke wedstrijd gereden. Crispijn was ook zo ongelooflijk goed. Hij is één van de belangrijkste mannen op dit moment. Ik voelde wel de druk dat ik het af moest maken, maar extra mooi als het dan lukt. Ik ben op de goede weg richting de Weissensee."
De nummer twee van de avond, Harm Visser, ziet Tilburg ook als volwaardige wedstrijd en is niet jaloers op de ploeg van Jillert Anema, Royal A-ware, die momenteel een extra trainingsweek heeft ingelast op Tenerife. “Ik vind het bullshit dat ze het doen. Je moet periodiseren en concessies doen in een seizoen. Ik snap heel goed dat zij voor de Weissensee gaan. Voor mij is een kunstijswedstrijd even belangrijk als een koers op natuurijs. Ik zou er niet aan moeten denken om nu in het buitenland te zitten, kijkend naar de wedstrijd op een schermpje. Ik rijd het liefst alles wat er te rijden valt.”
“Deze wedstrijd geeft mij veel vertrouwen met het oog op de Weissensee, al baal ik ontzettend dat het wéér net niet gelukt is om met winst naar huis te gaan. We zijn elke keer zo dichtbij. We doen met het team veel goede dingen. Het is een kwestie van tijd. Je ziet in het peloton dat de natuurijsrijders sterker worden. Hier schaar ik mezelf niet onder, al denk ik wel dat ik het goed kan. Mijn eerste keer in Zweden vorig jaar ging hartstikke goed. Ik denk dat wij een heel mooi team hebben met onze natuurijsspecialist Casper de Gier. Als er een kleine kopgroep ontstaat en het komt tot een sprint, dan kan ik ook rap zijn. We hebben een sterk inlineskateteam, dit helpt op natuurijs. Ik zie ons als de underdog, maar vanuit deze positie win je sneller dan wanneer je de favoriet bent. De Weissensee wordt voor mij de eerste keer, maar het blijft nog steeds gewoon schaatsen hè”, lacht de marathonschaatser van Jumbo-Visma.
De sleurkoning van de avond en winnaar van de 200 kilometer bij de mannen in 2018, Crispijn Ariëns, kan niet wachten om naar de Weissensee te gaan en is blij dat het na de pandemie weer mogelijk is. De marathonschaatser van Reggeborgh heeft ambitieuze plannen. “We gaan voor de winst, dat is simpel. Het liefst één van de twee grote wedstrijden. Ik denk dat ik beter ben dan vorig jaar, dus ik ga wel met vertrouwen die kant op.” Het is Ariëns’ vijftiende seizoen bij de A-rijders en vindt iedere wedstrijd belangrijk; zo ook Tilburg. Het peloton is al niet heel groot. Ieder team moet zelf weten wat te doen, maar als rijder van één van de grote ploegen vind ik het belangrijk om hier aanwezig te zijn.”
De aanvaller van Okay-KPMS, Marco van der Tuin droomt eveneens van eremetaal. “Op kunstijs wordt het vaak op snelheid bepaald en een sprintje. Op natuurijs is het door de lange koersen van 150 en 200 kilometer veel onvoorspelbaarder en heb je meer kans om te winnen. Dat maakt het interessant om hiervoor te gaan, als team en individueel.” De Marathon Cup in Tilburg zag Van der Tuin als een trainingswedstrijd waarin hij zijn ploeggenoot Jeroen Janissen vooral wilde ondersteunen in het heroveren van het oranje pak. “Nu we kort op de Weissensee zitten, heeft het weinig zin om nog heel veel te doen. Daar kun je erg vermoeid van raken en dat wilde ik niet. Ondanks het gevoel dat je nog van alles moet, is het de kunst om de rust te bewaren. Er valt nu weinig meer te halen en er is veel te verliezen. Als sporter is je weerstand vaak wat lager door de vele inspanningen. Je hebt zomaar wat te pakken. Goed eten, drinken en slapen is erg belangrijk. Als leefstijlcoach ben ik hier dagelijks mee bezig en ik kom er steeds meer achter dat het zo werkt.”