Met die opdracht waren de boys in het groen met Reggeborgh op hun pakken voor het hoofdprogramma van een week rennen-en-stilstaan in het altijd schitterende decor van de Weissensee op pad gestuurd door ploegleider Roy Boeve. Kort voor de start van de race sprak hij de woorden die iedereen kon dromen. ‘Crispijn rijdt het hele jaar de ballen uit zijn broek. Het is nu aan jullie dat voor hem te doen’. “Nou, dat hebben we wel geprobeerd te doen", concludeerde Evert Hoolwerf, net als alle teamleden redelijk onder de indruk van de bijzondere apotheose. “We konden hem niet laten winnen, dat moest-ie zelf voor elkaar boksen. Er kwam sowieso druk bij kijken, omdat iedereen altijd verwacht dat wij het klaarspelen. Voor degene die het moet afronden neemt de druk nog verder toe, want hij wil en mag eigenlijk de anderen niet teleurstellen.”
Dat deed ‘Ari’ dan ook niet, op het moment dat de beslissing zou vallen na een enerverende wedstrijd waarin een vrij grote, naar het einde toe slinkende kopgroep (zestien man, uiteindelijk zeven) de namen leek op te leveren voor de eerste posities in de uitslag. Dat gebeurde niet; in het bijna gebruikelijke kat-en-muis-spel van rijders die de zege ruiken, werd er net te veel getreuzeld en maakten de achtervolgers nog genoeg snelheid weer vooraan aan te sluiten. Het was kiele-kiele voor de Reggeborghs – met een ijzersterke Ronald Haasjes als stoorzender - maar net voldoende om de laatste paragraaf van het tactisch plan tot uitvoering te brengen. Sprinten met Crispijn.
Crispijn Ariëns: 'Dit is wel de belangrijkste wedstrijd van het jaar'
Crispijn Ariëns heeft alles beleefd in het marathonschaatsen, maar een tweehonderd winnen bracht hem weer behoorlijk van zijn stuk na de finish. De vermoeidheid van vijfenhalf uur aan een gemiddelde van ruim 35 km/uur rondjes schaatsen vermengd met het gevoel van euforie zorgde ervoor dat hij met een gebroken stem zijn verhaal van de dag moest doen.
“Je werkt hier lang naartoe…”, begon hij, even het hoofd wegdraaiend om tot zichzelf te komen, “er is veel gezegd dat ik me alleen maar wegcijfer en nooit wedstrijden win. Dat is wel het belangrijkst, ook voor mij, maar soms moeten we kiezen voor meer zekerheid met sprinters in de ploeg. Vandaag zou het mijn kans worden, al wordt me wel meer die gelegenheid geboden hoor. Tja, jongens, wanneer je dan de belangrijkste race van het marathonseizoen wint, heb je toch niets meer te wensen? Ik weet dat mijn werk in de ploeg wordt gewaardeerd. We doen het bij Reggeborgh samen, dat zie je vandaag opnieuw. Ronald Haasjes zei een paar jaar geleden hier in de feesttent dat hij de Elfstedentocht ooit met twee minuten voorsprong zou winnen. Nou, dat had van mij gemogen….”
De compleet uitgewoonde Haasjes ving die laatste woorden op. “Nee joh, dit is veel mooier”, schreeuwde de Staphorster die als vijftiende eindigde. “Oké”, reageerde Ariëns, “het is inderdaad ook wel lekker dat mijn naam nu voor de tweede keer op het bord van de winnaars komt te staan.”
Die had de voorbije dagen tot in den treure mogen horen hoe hij in januari 2020 de overwinning had verspeeld aan de man die sinds dit seizoen als assistent-coach is teruggekeerd bij het team (toen nog AB Vakwerk geheten). Frank Vreugdenhil zegevierde zelfs twee keer achter elkaar op het bergmeer. “Het is simpel”, zo doceerde de Westlander, “als je weet waar je het vorige keer hebt verloren, weet je waaraan je moet werken en wat je goed moet doen. Dat heeft Crispijn perfect gedaan, al moet ik de ploeg ook complimenteren. Iedereen heeft zich aan de afspraken gehouden en opdrachten uitgevoerd.” Die voorbereidende zaken waren omvangrijker (controle houden op het koersverloop, niet geheel gelukt); het orgelpuntje dat de geboren Brabander moest verzorgen was juist van korte duur en vroeg van Ariëns iets waar hij doorgaans moeite heeft: rustig blijven.
“Frank wist twee jaar geleden dat Crispijn altijd ging rennen in plaats van glijden”, vertelde Boeve. "Dat moest eruit.” Vreugdenhil: “Als je rustig blijft, kun je nadenken en als je kunt blijven nadenken, kun je blijven schaatsen. Daar hebben we veel over gesproken, met de gehele ploeg. Hij moest het uiteindelijk zelf doen, maar aan wat er in de kilometers ervoor is verricht door de andere rijders, zag je dat hij zo de beloning kreeg voor het vele wegcijferen eerder deze winter.”
Dat beaamde Hoolwerf. “Ari krijgt veel kritiek te verduren van de buitenwereld die vindt dat hij zelf meer kan winnen, dat hij zich laat misbruiken en ga zo maar door. Dat kan zo erg worden dat het bij degene om wie het draait in zijn hoofd kan kruipen. Gelukkig is dat in onze ploeg niet aan de orde. Crispijn verdient alles credits voor deze overwinning. Hij is zo belangrijk. Zonder hem zouden we nooit al die overwinningen hebben behaald. Wat zeg ik? Misschien wel geen één!”
De uitslag van de mannen staat hier.
