Die gouden medaille, behaald in Turijn, was ook het hoogtepunt in de carrière van Rianne de Vries. “Ik was onbekend en reed onbevangen”, blikt ze zelf terug op de EK, waar op de kortste afstand alles liep zoals ze zich wensen kon. “Ik was relaxed en dacht: ik ga gewoon en zie het wel. Van de eerste tot de laatste race viel voor mij alles op zijn plek.”
Een maandje later stond ze in een bomvol Ahoy bovenop de boarding de relaymannen naar de wereldtitel te schreeuwen, kort nadat hun eigen WK-finale op de relay in duigen was gevallen. “Wij baalden nog van onze eigen race, waren vol emotie. De mannen maakten het goed, zij wonnen goud en het publiek ging uit zijn dak. Dat was zo bijzonder! Ik heb bij TeamNL de groei meegemaakt van onderaf tot aan de wereldtop. Dit voelde ook echt als een teamprestatie.”
Na dat topjaar 2016-2017 kwam de tegenslag voor Rianne. In de zomer van het olympisch seizoen, met Pyeongchang in het vizier, liep ze tijdens een ijstraining in Thialf een lelijke enkelbreuk op. Een gebeurtenis die niet alleen fysiek maar ook mentaal nog jarenlang doorwerkte. De Vries leek de Spelen te gaan missen, moest revalideren, voelde zich wat aan haar lot overgelaten, maar knokte zich toch terug in de selectie. Als vijfde vrouw kwalificeerde zij zich voor Pyeongchang.
Rianne reisde in 2018 mee naar de Spelen, maar kwam daar net als in Sochi 2014 geen enkele keer in actie. In Korea won de relayploeg op spectaculaire wijze brons, maar zij was slechts reserve, bleef toeschouwster en kreeg geen medaille. In Peking 2022 dreigde bijna hetzelfde te gebeuren: het vrouwenteam werd daar zelfs olympisch relaykampioen, zonder dat reserve Rianne in actie kwam. Uiteindelijk mocht ze wel starten op de 1500 meter, waar ze tot in de halve finales kwam. Maar nee, de Spelen…
“De Spelen zijn niet mijn favoriete evenement geworden. Het is natuurlijk bijzonder om erbij te zijn, maar het is voor mij jammer hoe het gelopen is. Het liefst wil je winnen, succesvol zijn. Maar ik stond vooral langs de kant. In 2014 en 2018 heb ik nog wel plezier gemaakt, waren mijn ouders erbij en hebben we samen dingen kunnen ondernemen. Maar in Beijing zaten we vanwege corona echt opgesloten. Je kon nergens heen. Daar heb ik me vaak wel eenzaam gevoeld.”
Op die momenten miste ze ook Lara van Ruijven, haar roomie, met wie ze jarenlang lief en leed had gedeeld. “We kwamen in 2012 tegelijk bij de nationale selectie, zijn al die tijd vaste kamergenoten geweest. We hebben samen zo veel meegemaakt.” In de zomer van 2020 overleed Lara aan een auto-immuunreactie in Frankrijk. “Met dat verlies heb ik het moeilijk gehad”, zegt Rianne. “Zij was degene met wie ik echt alles kon delen. Dat heb ik daarna erg gemist, vooral tijdens die laatste Spelen.”
Na elf seizoenen deel te hebben uitgemaakt van de Nationale Trainingsselectie Shorttrack blikt Rianne de Vries wel tevreden terug. Ze heeft een mooie tijd gehad binnen een bijzonder team. Ze vond er ook de man van haar leven, Daan Breeuwsma, met wie ze sinds 2015 samenwoont op hun boerderij in Akkrum. Hij stopte vorig jaar als shorttracker en is nu assistent-coach bij Jillert Anema. Velen dachten dat ook De Vries na Beijing een punt achter haar loopbaan zou zetten, maar zij plakte er bewust een jaar aan vast. Na tien jaar onder Jeroen Otter te hebben gewerkt, was ze wel nieuwsgierig naar wat de komst van Niels Kerstholt als bondscoach haar brengen zou.
“Ik ben blij dat ik dit jaar nog heb meegemaakt”, zegt ze. Rianne startte fris aan het nieuwe seizoen, leek de weg naar boven weer gevonden te hebben. Uiteindelijk bleken de tegenvallers van de laatste jaren, begonnen met die enkelbreuk in 2017, mentaal toch te zwaar te wegen. “Ik had gedacht weer helemaal met een schone lei te kunnen beginnen, maar dat viel een beetje tegen. Ik ben blij dat ik in de World Cups nog wel B-finales heb gereden, maar ik had in het verleden A-finales gehaald en dat zat er niet meer in. De resultaten vielen tegen, ik miste het plezier. Na die eerste World Cups was het klaar.”
Ze sprak er thuis uitgebreid over met Daan, en met haar ouders, Riannes trouwste supporters. En hakte na die eerste internationale wedstrijden de knoop door: na dit seizoen zou ze er een punt achter zetten. “Maar ik wilde niet dat het daar steeds over zou gaan, daarom hield ik het voor mijzelf. Het is wel fijn dat het nu niet langer mijn geheim is, dat iedereen het weet, en we het er gewoon over kunnen hebben. Ik wil me nog honderd procent geven, elke dag weer. Dat zal ik ook blijven doen, tot het eind van dit seizoen.”
Dan rest de vraag: wat komt daarna? “Daar heb ik nog niet over nagedacht, omdat ik me helemaal op het schaatsen wilde blijven focussen. Ik ga straks op zoek naar werk, de andere wereld ontdekken. Daar heb ik zin in.” Rianne heeft het CIOS afgerond, deed via thuisstudie sportmanagement, en heeft haar schaatstrainersdiploma’s 3 en 4 op zak. Gaat ze ook het trainersvak in? “Wie weet. Het lijkt me wel mooi om wat ik als topsporter heb meegemaakt te delen met anderen. Dat kan in de sport zijn, maar ook in het bedrijfsleven. Ik merk al wel dat het me energie geeft om straks nieuwe dingen te ontdekken.”
