“Ik heb er lang mee geworsteld. Wat wil ik? We zijn dit seizoen een team gestart en nu ben ik de eerste die het schip verlaat. Natuurlijk voel je je dan een beetje schuldig. Het heeft wat nachtjes slaap gekost. Je bouwt een band op met Henk-Jan (Meijer) en Klasina (Seinstra, de drijvende krachten achter het team, red.)”, legt Christian Haasjes uit in Luleå, daags voor de vierde Grand Prix.
Hij komt uit een echte skeelerfamilie – zijn broers Jurrian en Ronald stonden ook al vroeg op de wieltjes – en is pas laat begonnen aan zijn schaatscarrière. “Ik heb altijd geskeelerd, ook in de winter. Soms ging ik met een van mijn broers voor de lol mee naar Thialf. In 2020 ben ik in het belofteteam van Sprog gaan schaatsen en kwam ik erachter dat ik dat ook heel leuk vond. Vanwege corona heb ik nooit wedstrijden gereden voor dat team. Zo was seizoen 2020/2021 mijn eerste winter als schaatser, bij de B’s van A6.nl. Dit is pas mijn derde jaar.”
Voor de 20-jarige Haasjes is er bij Sprog nog veel winst te boeken op het ijs. “Mijn motor is lang niet groot genoeg. Mijn bijnaam is ‘de luie haas’, want trainen is zeker niet mijn hobby. Daar kan ik stappen in zetten. Technisch gezien kan ik ook veel verbeteren. Maar als ik nu op natuurijs al zo lang mee vooruit rijd, kan het mooi worden”, en daarmee doelt hij op zijn Alternatieve Elfstedentocht van januari.
“Vorig seizoen strandde ik in de 200 op zestig kilometer voor de finish. Dit jaar hoopte ik hem uit te rijden. Ik zat op 170 kilometer bij de eerste rijders, op 180 ook nog en zelfs in de finishstraat reed ik vooraan mee. Vervolgens ging ik heel hard sprinten. Tien meter voor de streep was er ineens een scheur. 199 kilometer was ik niet gevallen, die ene scheur werd me fataal.”
Terwijl Haasjes het eremetaal al kon ruiken, ging hij onderuit. “Ik was heel dichtbij. Het blijft een pijnlijk puntje, vooral na de wedstrijd. Dan ben je helemaal uitgeput en kapot. Niet te beschrijven wat je dan voelt, je wereld stort in. Ik heb eerst even uitgehuild en toen met Manon gepraat. Bij mij kwam het besef dat ik er niet te lang mee moest zitten, de reis naar Zweden was alweer in zicht.”
Manon is Manon Hekman - Kamminga. Zij had de afgelopen twee jaar de taak om ‘de luie Haas’ in beweging te brengen. “Manon voelt een beetje als mijn moeder. We kunnen alles tegen elkaar zeggen. Ik vertrouw haar meer dan 100%. Natuurlijk hebben we ook mindere momenten gekend, maar dat hebben we telkens kunnen uitpraten. Nu mag ik haar altijd bellen en wanneer ik een rondje van zestig kilometer fiets, kan ik precies bij haar een bakje koffie doen. De band zal altijd blijven. Uiteindelijk heeft zij mij op dit niveau gebracht, sprintend in de Alternatieve Elfstedentocht. Daar zijn we allebei trots op.”
Manon Hekman – Kamminga is ook de aanleiding geweest voor Haasjes om A6.nl te verlaten. Omdat zijn trainster niet meer voorkomt in de plannen van het team, besloot hij in te gaan op het aanbod van Sprog. “Dat team had mij al eerder benaderd, maar toen vertelde ik dat ik prima op mijn plek zat bij A6. Omdat Manon weggaat, begon ik te twijfelen. Mijn beloftejaar bij Sprog was goed bevallen en de gesprekken die ik voerde, voelden goed.”Met onder anderen Ruurd Dijkstra en Peter Michael kon Haasjes op een aardig niveau skeeleren. Komende jaren zal hij het inlineskaten op een lager pitje zetten. “Ik blijf het wel doen en pak de marathons mee. Vorig jaar reed ik ook op de baan en de piste, maar die ambitie heb ik niet meer. Skeeleren blijft heel mooi, maar komt wel in dienst van het schaatsen te staan. Van een 1000 meter rijden op een zaterdagmiddag in Haulerwijk werd ik niet gelukkig. Het skeeleren in ons land bloedt langzaam dood.”
Een trieste conclusie van de Staphorster. “Rémon Kwant gaat naar Italië om er alles aan te kunnen doen, Ruurd Dijkstra is gestopt. Als je ziet hoeveel toeschouwers er langs de kant staan bij een baanwedstrijd... “, duidt Haasjes de verarming van de sport aan. “Ik ben benieuwd hoeveel rijders er mee doen aan de marathons op wieltjes. Als de marathonploegen er zijn, dan stelt het nog wat voor. Maar zodra die op trainingskamp zijn, staat er helemaal niets meer aan de start. Vroeger was skeeleren veel populairder in Nederland.”
