Rémon Kwant: 'Ik wil hier niet langer blijven aanklooien'

Deze week verkast Kwant naar Siena, toeristische trekpleister in Toscane, om hopelijk de sprong te maken naar de Europese skeelertop. Hij noemt het een weloverwogen besluit, maar in een adem ook een noodgedwongen keuze. Daar baalt hij van. “Ik zou liever in Nederland zijn gebleven. Hier heb ik echter niets meer om beter te worden. Er is niemand met wie ik kan trainen, er wordt ook niets opgestart. Ik ben 28 en heb niet zoveel tijd meer om wat te bereiken. Dus ik dacht: als ik nog wat wil, moet het nu…”
Siena, bekend van de wilde paardenrace die twee keer per jaar wordt gehouden én als aankomstplaats van de wielerklassieker over de Strade Bianche, is de woonplaats van zijn vriend Duccio Marsili, een van de meest succesvolle sprinters op skates. Grappig: Kwant trekt in bij een grote concurrent en zijn familie om zich binnen zijn club te ontwikkelen tot een kanshebber op medailles bij de belangrijkste wedstrijden. Dat is zijn drive.

Hij was er vorig jaar al twee keer een dag of tien, voor een trainingsstage met de club van zijn Italiaanse maat. Nu wordt het een langer verblijf in een enigszins vast, repeterend ritme: drie weken Siena, een week terug naar zijn vriendin en familie in Nederland, en retour richting Italië. Gelukkig kan-ie bij de Marsili’s wonen, dat scheelt een hoop kosten. “Als je salaris is weggevallen, moet je het van je sponsorbijdragen doen, hè. Een aantal partners dat me steunt, vindt mijn avontuur mooi en heeft daarom het budget wat opgeschroefd. Alleen, het is nog niet kostendekkend. Ik ben op zoek naar nieuwe partijen.”

Het is nogal een stap, Rémon!
“Zo’n besluit neem je niet een, twee, drie. Het was niet zo dat ik zonder werk zat. Integendeel, ik heb gewoon mijn baan opgezegd, terwijl er een heel mooi contract klaarlag om te verlengen. Ik voelde een beetje dat ik op een kruispunt stond, met de gedachte: wat ga ik nu doen? Voor mijn werk heb ik gestudeerd, dat vind ik mooi, maar die job kan ik nog heel lang doen. Sporten is voor een bepaalde periode. Het was hét moment om deze keuze te maken. Ik heb er lang over nagedacht en uiteindelijk aan het einde van vorige zomer al beslist voor het inlineskaten te gaan. Mijn werkgever moest het tijdig weten, zodat er naar een vervanger kon worden gezocht.”

“Omdat ik niet naar het wereldkampioenschap Inlineskaten mocht, kon ik drie maanden eerder - in oktober 2022 - beginnen aan het trainingsprogramma van de club. Ondertussen was er heel veel te regelen, met het oog op de verhuizing. Ik moest bij bedrijven langs voor het komend seizoen, bezocht de sponsors om te bedanken voor het afgelopen jaar, en het was behoorlijk wennen aan de trainingen die ze in Italië gewend zijn - veel intensiever. Daarnaast ben ik blijven werken bij het notariskantoor tot twee weken geleden omdat hoofdstuk goed af te sluiten.”

Even de focus verleggen naar het sportieve aspect. Je wilt verder komen als atleet, ook omdat je gevoel zegt dat er meer inzit. Wat denk je te vinden in Siena, of wat heeft er voordien ontbroken?
“Zo’n twaalf jaar terug, in 2011, kwam ik als broekie in Heerenveen en mocht ik meetrainen met de senioren. Ik merkte dat mijn niveau daardoor steeg. Op dat moment zat ik op plek zeven, zes, of acht in de groep achter de gebroeders Mulder (de tweeling Michel en Ronald, red.) aan te knallen. Het enige dat ik dacht: ik kan alleen maar beter worden en groeien. Toen vielen zij weg en had ik het gevoel dat ik de kar moest trekken. Tegelijkertijd werd duidelijk dat het voor de skeelersport jaar in jaar uit minder werd. De faciliteiten, de groep om me heen, het geld van de KNSB, alles liep terug. Het was op het laatst hoppen naar groepjes rijders om samen te trainen, terwijl veel werd afgebouwd.”

“Totdat ik afgelopen seizoen álles zelf moest doen. Toch bleef ik altijd een behoorlijk niveau houden. Oké, afgelopen seizoen was niet goed, maar het jaar ervoor beschouw ik als een van mijn beste, hoewel ik toen ook al alleen met Valentina (Berga-Belloni, de bondscoach, red.) trainde, zonder andere rijders om me heen. De resultaten zorgden ervoor dat ik bleef denken dat er meer mogelijk was. In 2015 en 2016, de eerste jaren als senior, eindigde ik een paar keer als zesde op het WK, en reed ik beter rondetijden dan nu. Dat besefte ik op dat moment niet, omdat ik nog achteraan de groep bungelde. De laatste jaren reed ik altijd op kop. Dat zette me aan het denken. Misschien moest ik weer naar een situatie waarin ik niet meer voortdurend op kop zou hoeven rijden, maar in een groep zou kunnen zitten.”

Zonder eigen trainer was Kwant op zichzelf aangewezen, ook als het bijvoorbeeld over het jaarprogramma ging. Sporttechnisch kwam hij aan alle kanten hulp tekort. “Prima, zei ik daarom vorig jaar, ik stop met werken en blijf niet langer aanklooien. Ik moet op zoek naar een topsportomgeving. In het inlinen denk je dan meteen aan Zuid-Amerikaanse landen, Colombia voorop, maar ook: waarom zou ik zo ver weggaan als ik connecties heb in Italië? Marsili heeft drie keer de World Games gewonnen, is talloze jaren Europees kampioen geweest en in 2022 was hij een van de beste sprinters ter wereld. Dan hoef ik toch niet naar de andere kant van de aardbol?”

Misschien open je ook de ogen van veel anderen. Iemand als Jelmar Hempenius mikt op een carrière als sprinter. Die zal ook vast tegen de onmogelijkheden van Nederland aanlopen.
“Ik sta achter mijn keuze hoor, maar ergens baal ik er ook van dat het zover is gekomen. Het liefst zou ik hier blijven en met een goede groep kunnen trainen. Door het beleid van afgelopen jaren is er echter geen selectie meer. Je moet eigenlijk nu ergens mee beginnen, het moet worden opgepikt, want intussen zijn we aan een nieuw jaar bezig en er is nog altijd niets. Er zijn weinig rijders, dat is het gevolg van de keuzes die zijn gemaakt op beleidsniveau. Als er drie jonge rijders wegvallen uit een groep van twintig, maakt dat niet veel uit. Zijn het er drie op een groep van vijf, dan houd je niets meer over. Ik stap eveneens weg uit een eventuele trainingsgroep. Of dat ideaal is voor de sport? Lijkt me niet. Voor mij persoonlijk is er geen andere keuze.”

Conclusie: goed dat je de stap zet. Als topsporter moet je voor jezelf durven kiezen als je alles uit je carrière wilt halen. Ik veronderstel dat er ook overleg is geweest met de bondscoach?
“Jazeker. Ik moet overleggen, want ik wil het EK winnen. Om daaraan te kunnen meedoen, heb ik wel Valentina nodig. Ik vroeg haar wat de plannen zijn, maar het werd weer vooruitgeschoven, al wil ik haar er niet verantwoordelijk voor houden. Het werd duidelijk dat er niets gebeurt. Dus beperkte ik het tot vragen wanneer ik aanwezig moet zijn en wat ik moet rijden om de grote toernooien te halen. Trouwens, ik heb ook gesproken met Marcel Scheperkamp (discipline manager Inlineskaten bij de KNSB, red.). Als hij met concrete plannen voor mij was gekomen, weet ik nog niet of dat ook zou hebben gewerkt en de beste keuze zou zijn, maar ik zou het wel toejuichen….”

Kwant had naar eigen zeggen best de krachten willen bundelen met de paar ander getalenteerde en gepassioneerde skeeleraars. “Ik denk ook dat ik dat een aantal keer lichtjes heb geprobeerd te organiseren. Wanneer Glenn Nijenhuis, Jelmar en ik gezamenlijk zouden zijn gaan trainen, waren Valentina en Marcel vanzelf gevolgd. Glenn en Jelmar trainen wel samen bij de gebroeders Schipper of Bianca Roosenboom. Had ik misschien ook kunnen doen. Maar eerlijk is eerlijk: waar ik nu heenga hebben ze bewezen dat het wereldtop is. Bovendien wil ik niet alleen maar op kop moeten rijden. Het liefst word ik er in elke training afgereden, dat triggert me steeds opnieuw te verbeteren. Ik heb die ervaring van twaalf jaar terug - het rijden in een groep – waardoor ik het best reed. Maar voordat je dat hier in Nederland kunt simuleren…”

Hij herhaalt woorden die hij zoëven uitsprak. “Ik ben 28, heb veel verschillende trainers gehad en veel trainingsmethodes gevolgd. Daardoor ben ik klaar voor deze stap. Dit is geen halve stap, maar ik beland straks in een totaal andere situatie waarin mijn niveau niet hetzelfde zal blijven. Ik denk dat ik kan groeien, al besef ik evengoed dat het de andere kant kan opgaan. Als ik er geen vertrouwen in zou hebben, zou ik het niet doen. Het is een risico en een gok, want ze trainen heel anders. Het moet goed uitpakken.”