Nog voor winnares Irene Schouten de bloemen op het podium ontving, zat ze langs het ijs al hevig gebarend met haar armen en luide stem het uiterst merkwaardige verloop te analyseren met ploeggenote Arianna Pruisscher die als de nummer drie (achter Esther Kiel) over de streep was gegleden. De net passerende dweilmachine voorkwam dat haar mening hoorbaar was, maar ook de reactie waarmee Pruisscher de woorden van de Nederlands marathonkampioene counterde. Het ging er fel aan toe, zoveel was zeker. Wie er gelijk had? Dat wist geen mens. Misschien wel geen van beiden.
Want wat er wél duidelijk werd uit de flarden commentaar van de veruit sterkste formatie die het vrouwenpeloton kent: er was opnieuw niet zoveel waardering voor ploegen die graag een graantje meepikken uit de ruif, maar onderweg naar de finish nalaten hun deel van het werk te doen. Waarom complimenteerde Schouten de teams van Bouwbedrijf De Vries en Van Ramshorst Renault anders zo nadrukkelijk? “Die rijden volgens hun eigen plan. Dat vind ik leuk. De ‘gelen’ – daar bedoelde ze Van Ramshorst mee - rijden altijd mee, vallen overal aan,. Ik ben daar blij mee. Wat jammer is: ze worden helaas niet beloond met een podiumplaats die ze zeker hadden verdiend. Aan andere teams kan ik me storen. Die kijken wat wij doen en dan gaan ze achter ons aan. Kom zelf eens met een plan, dan worden wij ook eens verrast. Iedereen kan dat toch?”, zo meende de Noord-Hollandse, die in de slotfase van de koers maar haar eigen plan trok. Ze zag geen gebaren meer vanaf de kant waar Anema doorgaans de regie strak in handen heeft en vertrok acht ronden voor het einde uit de kopgroep van vijf rijdsters.
Met rondetijden variërend van 33,5 tot 32,4 seconden gooide er nog een aardige drie kilometer uit, zo de indruk wekkend dat ze als extraatje een langebaantraining voor het NK Afstanden afwerkte. “Dat zijn slechte rondjes”, reageerde ze lachend toen ze de cijfers van de laatste zeven omlopen onder ogen kreeg. Joh, het was een mooie training die me niet eens zo erg veel energie kostte. Ik reed lekker en dacht ik ben niet helemaal voor niets naar Groningen gekomen. Of de ploeg nu moet winnen en ik lekker kan rijden, of ik de zege pak en lekker kan schaatsen…nu was het beide.”
Zaanlander won. Dat was, zoals alle weekends van de Daikin Marathon Cup, de bedoeling. “Het was niet goed”, verklaarde Anema desondanks, “omdat de onderlinge samenwerking niet klopte. Of beter, het was niet handig zoals de vrouwen het deden.” Wat hij er precies mee bedoelde, was niet helder. Immers, op verschillende momenten in de race zat zijn kwartet op rozen door een numerieke meerderheid én het overgrote deel van het peloton al in een ogenschijnlijk kansloze positie. Door even wat meer gas te geven (wat Zaanlander als geen ander kan) zou er altijd een veilige voorsprong zijn geweest. Dat gebeurde nooit.
“We reden niet door omdat er belangrijke wedstrijden aan komen (NK Afstanden, red.). Dus wil ik niet dat iedereen kapotgaat. Ik ga ze niet opjagen. Ze moesten er een rustige duurrit van maken. Andere ploegen moeten eens zelf meewerken. We strijden niet voor het klassement, ondertussen hebben we wel de hele top daarvan aan onze kont hangen en niemand doet wat. Voor de rijdsters van Van Ramshorst heb ik respect, zij hebben de ware marathonmentaliteit.”
Alleen, vierde worden (Mossinkhoff) is dan wel een zuur resultaat........
De uitslag van de vrouwen staat hier.
