“Het 'transponderdebacle' vind ik zo grappig. Stel je voor dat een voetbalbalcoach dezelfde teksten zou hebben als Rintje Ritsma (doelend op zijn uitspraak dat Beune een oppas nodig heeft, red.). Iemand die zegt wat hij vindt. Het is wat controversieel, maar hij straalt uit: 'Als jullie het beter kunnen doen, doe het dan lekker zelf’. Hij verschuilt zich niet en durft de pijn te pakken. Ik vind dat onwijs mooi. Heeft Ritsma Beune voor de bus gegooid? Dat idee heb ik niet, want zij zit nog steeds in het team. Er is pas sprake van zodra de bondscoach haar niet meer zou opstellen voor het WK. Hij zegt niets meer dan dat hij het heel dom vindt om je transponders niet om te hebben. Wees eerlijk: dat is toch ook zo?
Bij de mannen is de ploegenachtervolging één grote puinzooi. Rintje krijgt die mannen moeilijk bij elkaar. Hij had natuurlijk al twintig kopjes koffie met Roest moeten drinken. Als bondscoach moet je zorgen dat je die verbinding maakt. Dat is zijn taak. Daar is hij voor aangenomen. Als je die verbinding niet kan maken, creëer je makkelijk problemen.
Ritsma zal vast snappen dat hij juist die moeilijke dingen moet oplossen. Ik ben het met hem eens dat het een enorm complexe situatie is. Met al die verschillende ploegen die niet samenwerken. We kennen alle clichés. Echter, je wordt als bondscoach aangesteld om een complexe situatie (rond de mannenploeg) een stap verder te brengen.
Wat ik ervan leer is dat het allemaal met opbouw te maken heeft. Het leven bestaat uit opbouwen en balanceren. Topsport verschaft je inzichten. Je leert over schema’s, balans, incasseren en periodiseren, waarbij omvang, intensiteit en rust elkaar afwisselen. Wat mij betreft sluit de geweldige 1500 meter (met rondetijden 26,8, 26,8, 27,3) die Patrick Roest reed in Stavanger hierbij naadloos aan. De ‘normale’ kijker staat hier niet bij stil. Die denkt: ‘Goud is het enige dat telt. Vierde plek, jammer zeg’. Zijn opbouw in deze race was uniek. Door de mislukte tien kilometer van de dag ervoor besloot hij er niet vol in te vliegen op de schaatsmijl, maar te vertrouwen op de opbouw van zijn race.
Wat ik wil zeggen: het is een kwestie van leren. In de ‘transponderaffaire’ komt dit aspect ook terug, voor zowel Beune als Ritsma. Leren is niet alleen ‘gas geven, of geen gas geven’, maar ook: hoe snel leer je? Ontwijk je fouten of treed je de fouten tegemoet? Ik vind Rintje een koning in hoe hij zich opstelt en hoe hij durft te zeggen waar het op staat. Hij stelt dat Beune een oppas moet krijgen. Toegegeven, sporters zijn veel te weinig zelfverantwoordelijk. Op een gegeven moment zijn ze alleen bezig met eten, trainen, slapen, gamen en een kopje koffie doen. Dat slaat nergens op. Als zogenaamde held wordt veel te veel van je afgenomen. Dit merk je overal, niet alleen in de sport. Je moet oppassen dat je gewoon mens blijft, normaal blijft doen en denken. Al het ontzorgen helpt ons om minder pijn en ongemak te ervaren. Maar in topsport leren we toch dat we pijn moeten hebben om weer beter te worden?
Tegelijkertijd moet Ritsma zorgen dat-ie de sterkste ploeg bij elkaar krijgt en dat er geen fouten worden gemaakt. Dat het een onmogelijke opgave is, ben ik met Ritsma eens. Dat niemand anders het beter kan dan de Beer uit Lemmer, ben ik ook met hem eens. Maar weet je wat ook opbouw is? Hoe je met een bondscoach omgaat. Daar moet stabiliteit in zitten, hij moet fouten maken en leren. Hoe fout en mislukt het de komende twee jaar ook gaat, houd Rintje sowieso vast als bondscoach! Laat hem groeien. Een ander zal het heus niet beter doen.”
