Met name Ning (23, foto boven) heeft al bewezen met de besten van de wereld mee te kunnen. Afgelopen winter won de specialist op de middellange afstand in Heerenveen de World Cup op de 1000 meter. Op de 1500 meter pakte hij twee keer een podiumplaats mee (Stavanger derde, Calgary tweede). De Aziaat staat bovendien in de statistische overzichten vermeld als de eerste Chinese schaatser die een wereldbekerzege heeft behaald op de 1000 en 1500 meter. Op 20-jarige leeftijd zegevierde Ning in Nur-Sultan (2019) op de schaatsmijl, met een baanrecord, voor Patrick Roest. Twee seizoenen later was hij de beste op de 1000 meter in Calgary, nipt voor het fenomeen Jordan Stolz.
Mei Han (25) bevindt zich tussen de schaatsende vrouwen in haar eigen land op eenzame hoogte, maar heeft over de grens nog het nodige te bewijzen. Haar specialiteiten zijn de 1500 meter en de drie kilometer; op beide nummers bivakkeerde ze het voorbije jaar meestal rond de negende, tiende plaats in de World Cups. De beste klassering (zevende) bereikte ze tijdens de wereldbeker (3 km) in Tomaszów Mazowiecki, in februari van dit jaar. “Zij kan uitgroeien tot een topper”, is De Wit van mening.
Team Gold bestaat nu uit zes atleten: de vrouwen Miho Takagi, Ayano Sato, Mei Han en Sanne in ’t Hof, en de mannen Yuma Murakami en Zhongyan Ning. Na deze jaargang wordt aan de hand van een evaluatie bekeken of er in de toekomst meer rijders bij komen. Er is vraag genoeg, verzekert De Wit. “Er zijn veel schaatsers die hebben geïnformeerd maar zijn afgewezen. Mensen die we erbij halen, moeten een meerwaarde hebben. Van trainingspartners worden we niets wijzer. Ik kan me voorstellen dat we aan de mannenkant straks aanvulling kunnen gebruiken voor Murakami. Wat de vrouwen betreft ben ik nu al tevreden.”
Het meest opvallende aan dit gezelschap is dat niemand een contract heeft. “Team Gold betaalt niemand, maar zorgt voor de faciliteiten. Alles eromheen, zeg maar”, verduidelijkt De Wit die samen met oud-schaatser Shane Williamson en krachttrainer/ analist Jeroen Rietvelt de technische staf vormt en de groep traint. “Iedereen regelt zijn of haar eigen sponsoring, en betaalt een bedrag voor hetgeen Team Gold biedt. In feite faciliteren we de rijders bij hun route naar de wereldtop, want dat is wat we voor ogen hebben. Ik heb bij de start van dit initiatief gezegd dat dit de beste ploeg ter wereld moet worden. Dat blijft zo. We willen de beste schaatsers hebben en de grootste wedstrijden winnen. Ook komende winter al, ja.”
De kracht van het model zit ’m in de individuele begeleiding. Hij neemt Sanne van ’t Hof en de Japanse sprinter Murakami als voorbeelden, met wie hij naast de gezamenlijke trainingskampen in Japan (Hobihiro) veel online contact onderhoudt. “De manier van werken begint erg te lijken op die van een wielerploeg: veel meer via de computer sturen en helpen. Dat is voor mij de grootste verandering, wat ik wel moeilijk vind ik.”
“Sanne is momenteel in haar eentje op hoogtestage in Livigno, want daar gedijt ze goed bij. Wanneer ze niet in Japan is, kan ze altijd terecht bij het Gewest Friesland, haar oude team, of bij de marathonmannen van Okay-Interfarms. Murakami zit nu in Canada waar hij traint met Laurent Dubreuil. Ik heb tegen Yuma gezegd: het is belangrijk dat jij hard schaatst. Daarvoor hoef je niet per se met onze ploeg te trainen. We hebben een weg gezocht die hopelijk goed voor hem uitpakt.”
