‘DIT WIL IK OOK!’
“Mijn gedachten gaan meteen terug naar de periode dat ik begon met skeeleren. Er is toen één moment geweest dat me enorm inspireerde en wat heeft geleid tot mijn vele overwinningen en podiumplaatsen in het inlineskaten. Het was bijna een soort momentopname. Alsof het kwartje viel. Zo van: F*ck it, wat vind ik deze sport geweldig, dit wil ik ook!
Ik ben begonnen met inlineskaten als elfjarige jongen in 1989. In die tijd leefde het inlineskaten enorm vanwege de Elfstedentochten van ‘85 en ’86. De skeelersport bestond toen uit criteriums en skeelerbanen waren er nog niet. Wegen in dorpen werden afgezet voor het parcours. Er waren verschillende competities en categorieën: jeugd, B-rijders, A-rijders en masters. Ieder criterium werd afgetrapt met een wedstrijd voor de jeugd tot de leeftijd dertien of veertien. Deze wedstrijdjes waren vijftien minuten plus één ronde. Je had wel vijfentwintig van dit soort wedstrijden per jaar; iedere week één.
Op mijn dertiende, toen ik steeds dichter bij het podium kwam in de resultaten, kreeg ik opeens een inzicht. Ik weet het nog heel goed. We hadden een wedstrijd in ‘t Harde; de bakermat van de skeelersport waar we veelvuldig kwamen. Na onze jeugdwedstrijd gingen wij snel douchen in de nabijgelegen sporthal. Je concurrenten waren ook je vrienden, waarmee je de hele avond nog bleef om naar de wedstrijd van de A-rijders te kunnen kijken. Vooral die atmosfeer zoals toen bij de A-rijders was fantastisch. Eerder was dat nog met legende (Dolle) Dries van Wijhe en in de tijd waar ik nu over spreek, was het vooral de Wehkampploeg tegen de Wildkampploeg: Ruitenberg tegen Hulzebosch. Het was spektakel alom. Jan van Ommen die als speaker de spanning opvoerde, mensen die rijen dik langs de kant stonden en op de reclameborden trommelden. Ook hoorde je hetzelfde finishdeuntje als tegenwoordig bij radio Tour de France rond de klok van vijven. Deze setting trok mij enorm.
De A-rijders reden 45 minuten en vijf ronden. Het was iedere keer spannend wie er als eerste uit de laatste bocht zou komen. Terwijl Ruitenberg en Hulzebosch voorbij denderden, viel bij mij het kwartje. Ik dacht: Dit wil ik ook. Later wil ik de Ruitenberg of Hulzebosch worden en wedstrijden winnen op wielen. Toen combineerde ik het skeeleren nog met voetbal. Maar daar stond ik met een ijsco in m’n hand langs de kant; opeens wist ik het. Ik was heel resoluut, er was geen discussie, geen twijfel, niks. Van het ene op het andere moment ben ik met voetbal gestopt en wilde ik vol voor het skeeleren gaan. Het was voor mij zo’n klinkklaar moment.
Deze droom, die op mijn dertiende opeens zo helder werd, is later met meer dan honderd criteriumoverwinningen uitgekomen.”
Een impressie van een criterium in ‘t Harde uit 1985; een paar jaar voor het eureka moment van Arjan Smit:
