Zo’n eerste Europees Kampioenschap Inlineskaten is wennen. Dat zeggen de bondscoaches, dat vindt moeder Bellina, zo denkt vader Emile erover. Ze hebben allemaal gelijk: het jongste teamlid van Oranje heeft de eerste drie toernooidagen namelijk prachtige dingen laten zien, maar ook afgewisseld met beginnersfouten. Niets vreemd voor een debutante, de weg naar de top is er een van vallen, opstaan en doorgaan. Angel zelf? Die roept dat het allemaal niet zo nieuw voor haar is, dat ze ‘eerder grote evenementen heeft meegemaakt’. Wat ze alleen niet begrijpt is dat ze op dit EK niet elke keer in staat is om ritten te rijden die door een ringetje te halen zijn. Voordat er een misverstand hierover ontstaat; dat rekent ze alleen zichzelf aan.
Moet ze niet doen, oordeelt d’r moeder, altijd maar zo kritisch zijn op zichzelf. “Zeker hier op het EK niet”, voegt Valentina Berga-Belloni eraan toe. “Ze komt net kijken, ze is pas vijftien. Vijftien!”, klinkt er met stemverheffing. “Ook in de sport moet je leren om beter te worden”, aldus de geboren Italiaanse bondscoach, nog voor de race over 1000 meter begint. Daarin vliegt ze door de eerste heat, maar verslikt Daleman zich tijdens de tweede schifting in de sluwe concurrentie. Uitgeschakeld voor de finale. Dat tikt aan. Papa Emile kan er niet goed bij met z’n hoofd. “Waarom deed ze het nou niet zoals in de eerste race?”, vraagt hij zich af. “Dan had ze er nu bijgezeten, met een kans op een medaille die ze zo graag wil” Uren later bungelt die wel om Angels nek, goud van kleur. Het is de prijs die hoort bij de relay...
Vijftien meter verderop verplaatst dochterlief zich, het racepak half uitgetrokken en om haar middel geknoopt, op een drafje richting toiletten. Ze lacht, het teken dat ze de deceptie van zoëven alweer heeft geparkeerd. “Dat is Angel gelukkig ook”, meldt moeder Daleman. “Die is in haar hoofd allang bezig met andere dingen.”
Hoe de dag er verder uitziet, bijvoorbeeld. Deze week is tamelijk overzichtelijk, wat er na het weekend de kalender vult, zal zich grotendeels in Friesland afspelen. Om gelijke tred te houden met haar sportieve ambities is Daleman namelijk kortgeleden verkast van het ouderlijk huis in Leiderdorp naar een gastgezin in Heerenveen. Dat zal haar helpen de dromen op schaats- en skeelergebied te realiseren. Zo jong als ze is, zo vastbesloten heeft ze vaart gezet achter de verhuizing.
Moe van het vele reizen tussen school, trainingslocaties en thuis moest er iets gebeuren. Pratend met de snelheid van een ratelende mitrailleur legt ze de noodzaak ervan uit door in een notendop het hectische bestaan op te lepelen. “Half zes ’s morgens weg van huis, shorttracktraining in Dordrecht, dan naar school in Rotterdam, na de lessen terug voor de volgende training in Dordrecht, naar huis en tenslotte nog van Leiderdorp op en neer naar Den Haag voor langebaantraining. Op een gegeven moment heb ik tegen m’n ouders gezegd: dat doe ik niet meer, hier heb ik geen zin in. Ze snapten het wel”, vertelt ze.
Tja, die vijftien lentes van haar, niet iedereen heeft heil gezien in de missie. “Weet je”, brandt ze los, “zo denk ik: ik ben jong en dan ben je eerder geneigd wat voorzichtiger te zijn. Maar wat dan? Er is geen garantie dat het lukt wat je wilt, die garantie is er nooit. Als je echter klaar bent voor zo’n stap doe je het gewoon. En ik vond dat ik er klaar voor was.” Waarom moeilijk doen, als het makkelijker kan, lijkt ze te bedoelen.
Veel gesprekken, telefoontjes en mailverkeer zijn voorafgegaan aan de ‘transfer’ naar het noorden. Dalemans leeftijd is een struikelblok geweest, maar doortastend handelen en overleggen met allerlei mensen hebben geresulteerd in een adres van Anneke en Jochem, mensen die ze na een week van proef-logeren al ‘hartelijk’, ‘superlief’ en ‘heel gezellig’ noemt. “Ik ben erheen gebracht door papa en mama, had een complete kofferset bij me: een grote, een medium en een met handbagage, plus een tas en een krat. Natuurlijk is het even wennen geweest, maar na drie dagen voelde het goed. Jenning de Boo (shorttracker, red.) woont er ook. Dat is fijn. Al drie jaar trouwens, dat is volgens mij het bewijs dat hij het er goed heeft, toch?”
“Het is een hele stap, maar ik had onderhand ook wel behoefte aan meer sociaal contact. Als je in Leiderdorp woont, in Rotterdam naar school gaat en vooral veel aan het sporten bent, houd je weinig vrienden over. Degenen met wie ik wel contact heb (schaatsers, red.) wonen voornamelijk in Friesland of Groningen. Wanneer ik een vrij weekend thuis was, had ik weinig meer te doen dan een filmpje kijken. Vroegen mensen me mee uit, dan was het antwoord: ik zit hier in Leiderdorp, ’t is een beetje lastig om voor een uurtje even naar Friesland te komen… Hoe heerlijk het is in de buurt van elkaar te wonen, heb ik tijdens de kennismakingsweek direct gemerkt. Fleur Huls (ook actief op het EK Inline, red.) appte me om koffie te drinken. Ja hoor, binnen tien minuten ben ik bij je, reageerde ik. Hoe gaaf is dat?”
Haar sportieve horizon wordt zoveel aantrekkelijker. Zonder veel tijd te verliezen aan reizen kan ze weldra school combineren met drie disciplines, bijgestaan door trainers en coaches van KTT Noord (KNSB Talent Team). Met de bonus dat de langebaan eindelijk weer serieus kan worden opgepakt. “Ik krijg de kans, die mag ik niet laten liggen. En lekker hoor, dat schaatsen erbij."
