‘VIER DAGEN VOOR MIJN BELANGRIJKSTE WEDSTRIJD STOND IK ZONDER SCHAATSEN’
“Het was tijdens de Winter Universiade in 2017 in Almaty in Kazachstan. Dit vond plaats direct na het EK Kunstrijden. Ik was in vorm en alles ging geweldig. Totdat twee weken van tevoren mijn hoofdcoach Thierry Cerez tegen mij zei: ‘Thomas, mijn vrouw is in verwachting en zij is uitgerekend rond de periode dat jij het EK en de Winter Universiade hebt, dus ik kan niet mee.’
Logisch dat hij bij de geboorte van zijn kind wilde zijn, maar een eventuele back-up die ik had als coach, was zijn vrouw Suzanne. Van haar kreeg ik ook regelmatig training. Ik moest dus op zoek naar een alternatief. In de zomermaanden trainde ik veel met Michel Tsiba - toen nog solorijder - bij coach Viola Striegler in Berlijn. Hij had zich eveneens geplaatst voor de Winter Universiade en ging hier met haar naartoe. Zodoende kon ik bij hen aanhaken. Dat was fijn.
Ondanks de goede vorm waar ik in verkeerde, kwam het er tijdens het EK niet uit en liep ik wederom de finale mis. Vanuit hier vloog ik direct door naar Almaty. Ik zat in het vliegtuig, helemaal in mijn eentje, maar dat vond ik prima. Ik was in slaap gevallen en opeens ging het vliegtuig naar de grond. Ik dacht: huh? Zijn we er nu al? Blijkbaar moest er getankt worden onderweg. Dit was nieuw voor mij. Een aantal passagiers stapte uit, maar als je naar Almaty moest, kon je blijven zitten.
Een klein anderhalf uur later landden we op Kazachse bodem. Ik liep naar de bagageband op het vliegveld, maar wat bleek? Geen koffer. Het was vier dagen voor mijn belangrijkste wedstrijd en daar stond ik dan zonder schaatsen; ik had hélemaal niets! Uiteindelijk ben ik maar vanaf het vliegveld naar het hotel gegaan. Hier werd ik verrast door een prachtige accommodatie. Het bleek dat wij in het olympisch dorp zaten, dat ooit gebouwd was voor de Olympische Spelen van 1994, 2014 en 2022, waarvoor Almaty zich kandidaat had gesteld. Kamers, handdoeken, beddengoed, flesjes, alles was met het Winter Universiade-logo bekleed, waardoor we die echte olympische experience hadden.
De eerste nacht ging voorbij en mijn bagage was nog niet aangekomen. Ik had het voordeel dat ik met Michel een appartement deelde, dus kon ik wat kleding van hem lenen. Dag 2: nog steeds geen schaatsen, maar gelukkig op de dag voor de wedstrijd (dag 3) kwam mijn koffer aan en kon ik deelnemen aan de wedstrijd. Mijn korte kür ging heel lekker. De eerste 24 rijders gingen door naar de lange kür en daar zat ik bij. Eindelijk had ik de finale bereikt. Het was geweldig! Er zaten 14.000 mensen op de tribune in het stadion. Dit had ik in mijn hele carrière niet eerder meegemaakt.
Mijn optreden tijdens deze Winter Universiade was echt mijn hoogtepunt. Ik maakte slechts één klein foutje tijdens de vrije kür, maar voor de rest reed ik heel stabiel. Tangomuziek had ik uitgekozen om op te rijden en het publiek was dolenthousiast. Ik kreeg hier zo’n enorme kick van dat ik boven mezelf uitsteeg. Er ontstond een bepaalde emotie bij me, die ik nog niet eerder ervaren had. Tijdens m’n laatste sprong in deze kür had ik bij mijn landing gebalde vuisten en voelde ik het door heel mijn lijf: YES! Alles kwam in dat moment bij elkaar. Zo zie je maar, als je goed getraind ergens naartoe gaat en je goed voorbereid op het ergste, kun je zelfs dan nog de beste wedstrijd van je leven rijden.”
