Team Worldstream was vorig seizoen voor Dione Voskamp (25) het eerste jaar bij een commercieel team. “Ik heb hier veel geleerd en flinke stappen gemaakt: bijna de Olympische Spelen gehaald, een top-10 plek gereden op het EK en wereldkampioen teamsprint geworden. Er volgde een periode van onzekerheid: Worldstream stopte. Hier had ik het moeilijk mee, omdat ik een heel goed seizoen had gedraaid. Bovendien ben je tijdens de transferperiode wel één of twee maanden aan het wachten, totdat je hoort of je ergens wordt opgenomen of niet. Ik had gehoopt dat er voor het vrouwensprinten meer plek zou zijn bij de commerciële teams. Dit was jammer genoeg niet het geval.”
Toch kon de sprintster, die naast het schaatsen een eigen bedrijf heeft in grafische vormgeving, snel switchen in haar hoofd. “Er was geen plek voor mij, maar ik had wél duidelijkheid. Misschien is dat de topsportmentaliteit of de positiviteit in mij. In oplossingen denken en kijken naar wat er wél mogelijk is. Het is ook inherent aan topsport: je gaat ergens voor, je haalt het niet, dit doet pijn, je leert ervan, je wilt verder trainen en weer beter worden. Het gaat erom dat je er zelf in gelooft en dat je in de flow zit. Die moet je zelf creëren.”
Voskamp vervolgt: “Ik wist dat mijn Engelse teamgenoot van Worldstream, Cornelius Kersten en zijn vriendin Ellia Smeding, ook nog op zoek waren naar een groep om mee te trainen. Zodoende zijn we van start gegaan. Nu hebben we een heel mooie kern met mensen, met wie ik op hoog niveau kan trainen. Daniel Greig, vorig jaar assistent-trainer bij Worldstream, is mijn coach gebleven. Dat is ook fijn. Eigenlijk ben ik zeer tevreden over de situatie, die ik helemaal zelf heb gecreëerd. Tegelijkertijd is er nog veel onzeker, zoals trainingsfaciliteiten, maar dit laat ik vooral aan de trainer over. Mijn focus ligt nu vooral op verbeteren, sterker worden en harder schaatsen. Het is toch mooi om te zien dat je met zo’n samengestelde groep elkaar omhoog tilt, zonder te kijken wie je bent of waar je vandaan komt? De sprintvezels brachten ons bij elkaar.”
De 25-jarige Voskamp weet beter wie ze is, waar ze voor staat en wat goed is voor haar. ”Ik kan nu accepteren en met trots zeggen dat ik een 500meter-rijdster ben. Dit heeft Worldstream mij gebracht. Lang heb ik nog geprobeerd om de 1000 meter mee te pakken, omdat dat ‘zo hoort’ in Nederland. Alleen de kortste afstand kunnen rijden is zogenaamd niet genoeg. Tijdens de World Cups kwam ik erachter dat er internationaal meer rijdsters zijn zoals ik. Sprintsters die de 500 meter knetterhard kunnen schaatsen en de 1000 meter niet doorkomen. Dat was een eyeopener voor mij. Ik hoop komend seizoen weer de World Cups en het WK Afstanden te kunnen halen. Ook is mijn doel om de wereldtitel op de teamsprint te kunnen verdedigen. Ik zou het extra vet vinden als dit zonder gespreid bedje lukt. Stiekem motiveert dit enorm.”
De in Australië geboren Daniel Greig (31), en trainer van dit gezelschap, benadrukt dat ze geen commercieel team vormen. “Ik zou deze individuele rijders als een ‘heel goed geregelde trainingsgroep’ betitelen, die op zoek zijn naar individuele sponsoren om hen te steunen. Deze groep biedt een hoopvolle situatie voor rijders die geen plek in het Nederlandse systeem konden vinden. Niet elk profprogramma werkt voor elke schaatser. Er is mogelijk een aantal ruwe diamanten, dat met een andere trainingsmethode ook medailles kan winnen voor Nederland. Of dit werkelijk zo is, moet blijken, maar ik wil deze atleten nog een kans geven. De schaats- en skeelersport staan dicht bij mijn hart.”
De voormalig olympisch schaatser heeft een eigen softwarebedrijf. Hierdoor is Greig niet financieel afhankelijk van het training geven en kan hij zijn tijd flexibel indelen. Toch heeft de coach met deze groep nog behoorlijk wat hobbels te nemen. “Wij kunnen sowieso niet op het topsportuur terecht op Thialf, vanwege de verschillende nationaliteiten van deze rijders”, vertelt Greig. “Dione zou wel op dit uur mogen vanwege haar NOC*NSF-status, maar ook voor haar is het belangrijk om met de groep te trainen. We kunnen ons inschrijven voor het zogeheten ‘combi-uur’ op Thialf, maar deze plek is niet vastgesteld. Stel er zijn te veel inschrijvingen voor dit uur, dan gaan Nederlandse rijders voor en zijn wij een van de eersten die van de lijst worden gehaald.”
“Je hoort mij niet zeggen dat het niet mogelijk is om op Thialf te trainen, maar het is onzeker”, vervolgt Greig. “De KNSB is de eigenaar van de ijstijden en wil het beste voor de Nederlandse schaatsers. Dit vind ik ook terecht. Het is niet de taak van de Nederlandse schaatsbond om een plek vrij te maken voor internationale atleten. Toch denk ik dat iedereen zou profiteren van een meer open en sterkere schaatssport in zijn geheel. Competitie op de baan, en niet ernaast, is toch wat het leuk maakt.”
Heeft Greig al een back-up in gedachten? “Jazeker! We kunnen naar Leeuwarden, maar een belangrijk element in topsport is dat je op vergelijkbaar ijs moet kunnen trainen als waar de grote wedstrijden gehouden worden. Leeuwarden is een top-ijsbaan, maar het ijs is anders. In Nederland heb je eigenlijk maar één ban van topkwaliteit, terwijl Duitsland er wel drie heeft, Inzell, Erfurt en Berlijn. Daarom is het daar makkelijker om op het ijs te komen. Dit kost geld, dus hangt het ook af van de financiële middelen van deze atleten of we daarheen kunnen.”
De 31-jarige coach kijkt ambitieus vooruit. “Ik zou het heel fijn vinden als ik kan laten zien dat zo’n groep stabiel zou kunnen presteren, ondanks alle onzekerheden waar ze inzitten. Dat zou het schaatsen enorm helpen. Ik zou meer van dit soort groepen willen zien.”
Thomas Geerdinck (27) is een van de andere rijders die op straat kwam te staan, na het stoppen van Worldstream. “Ik heb nog niet echt een doorbraak gemaakt in het schaatsen. Daarom ging ik me afvragen of ik wel door wilde. Ik vind het nog veel te leuk, dus ik realiseerde me snel dat stoppen geen optie was. Er zit nog veel meer in dan dat ik laat zien. Dat is ook mijn valkuil gebleken de afgelopen paar jaar: ik rijd wereldtijden in de training, maar in de wedstrijd komt het er niet uit. Aan de ene kant biedt dit perspectief, maar tegelijkertijd is het mega-frustrerend. Als je er simpel over nadenkt, moet het wel iets mentaals zijn. Dat pak ik nu aan.”
Ondanks alle onzekerheid zag de Twentenaar deze nieuwe stap direct zitten. “Daniel had vorig jaar als assistent-coach ook al veel invloed op de trainingsschema’s, dus wat dat betreft kunnen we deze lijn mooi doortrekken. Bovendien kan ik het supergoed vinden met mijn vorige Worldstream-ploeggenoot Cornelius Kersten. Zowel persoonlijk als in de trainingen zijn we enorm aan elkaar gewaagd. We wilden dit beiden voortzetten.”
Toch is Geerdinck nog zoekende. “Ik zit voor mijn gevoel nog een beetje in een transitie van allrounder naar sprinter. Vorig jaar voelde ik me als sprinter in een allroundlichaam. Nu focus ik me, net als Dione, volledig op de 500 meter. Afgelopen seizoen haalde ik het meeste plezier uit deze afstand en reed ik een halve seconde van mijn persoonlijke record af. Ik hoop deze progressie door te kunnen zetten. Het mooiste zou zijn als dit uitbetaald wordt in een World Cup-ticket.”
Goede prestaties zijn voor de financiële situatie ook zeer welkom. “Op dit moment word ik door het UWV gesponsord, dus als ze een plek op mijn pak willen, dan mag dat”, grapt Geerdinck. “Als bedankje zou dat wel grappig zijn. Tot november heb ik recht op een uitkering. Het is geen vetpot, maar het is geweldig dat deze mogelijkheid er is. Daar ben ik zeer dankbaar voor. Het laat zien dat topsport wordt erkend als een volwaardige baan. Tegelijkertijd ben ik aan het kijken of ik er nog iets naast kan doen. Dit geeft misschien ook nieuwe impulsen. Het is niet makkelijk om als ‘teampje’ zonder budget dingen voor elkaar te krijgen. Als je presteert, dan komt er meer naar je toe. Dus het belangrijkst voor ons is dat we plezier houden en presteren. Als we in oktober de straatstenen eruit schaatsen, dan zijn er ook weer meer dingen mogelijk.”
