Toch had er misschien nog meer dan de bronzen plak ingezeten in de EK-puntenkoers die hij vrijdagmorgen op de weg reed. Met in gedachten het devies van zijn vaste trainer Kay Schipper, om niet te snel zijn kruit te verschieten op een moordend parkoers als dat op het vliegveld net buiten L'Aquila, vond de havo-scholier het wat vroeg in de race mee te springen met de Tsjech Metodej Jilek en korte tijd later Afonso Silva. Beiden kozen voor een avontuur dat in eerste instantie op een alles-of-niets-poging leek. Jilek bleek evenwel van gewapend beton, niet te verwoesten, en was er alles aan gelegen zijn missie met goud af te ronden. Jilek was weg, bleef lang genoeg buiten schot om een zilvervloot aan punten bij elkaar te scharrelen en deed het perfect.
Daar zat Berkhout dan, met zijn goede benen die hem eerder naar een hoofdprijs op de piste in L’Aquila hadden gedragen. “Ik kon niets meer doen, moest wachten totdat die mannen zouden worden teruggepakt. Al vraag ik me af of ik in die fase van de wedstrijd al zo diep had moeten gaan door mee te springen. Ik moet het normaliter hebben van het tweede deel van een koers, oftewel: het is beter mijn kruit droog te houden tot voor de finale”, vertelde hij. Daarnaast was het zaak de wielen te sparen waar hij kon. Daarom skeelerde hij een halve koers ‘op glas’. “Superzuinig rijden, omdat je de wielen zo hard nodig hebt. En wanneer ze te vroeg afslijten – wat op dit rondje heel erg snel gebeurt – kun je tegen het einde geen kant meer op.” Of juist alle kanten, ’t is natuurlijk maar hoe je het bekijkt…
Zus Janne Berkhout (17) manifesteerde zich ook knap in de puntenkoers bij de Junioren-A vrouwen. Ze pakte de race in grote lijnen hetzelfde aan als haar, met dien verstande dat toen ze eenmaal op drift raakte en het peloton aan flarden reed, een podiumplaats buiten bereik zou zijn. De Italiaanse Alice Marletti was op dat moment allang zeker van de Europese titel, haar landgenote Giulia Presti hield de Francaise Elia Tardy van het zilver af. Berkhout bemachtigde vijf punten, twee minder dan de nummer vier,
Berkhout stayerde in de spaarstand derhalve, totdat zijn kooi van het slot mocht en hij uit alle macht bij het uitgedunde peloton vandaan demarreerde, en de vroege vluchters in no-time achterhaalde. Het leverde twee keer twee punten op, maar hoe vlug de tank leegraakte, kwam in de slotronde aan het licht. Hij passeerde in leidende positie de finishlijn. Eer de ronde voorbij was, waren er alweer twee man hem gepasseerd. Brons had-ie toen al veiliggesteld. “Heel lekker, ik ben er ongelooflijk blij mee.”
Hij had er natuurlijk geen notie van dat hij vroeg op de avond wederom met zijn armen gespreid onder de finishboog zou rollen. Nog een keer gaf de blonde doordouwer een geslaagde demonstratie van zijn tactiek op de langere nummers. Tijdens de afvalrace verborg Berkhout zich in de buik van het peloton, profiterend van de zuigende werking, om op het rechte eind naar de meet (met harde tegenwind) steeds voldoende naar voren op te rukken. De een na de ander sneuvelde, maar Chris hield het hoofd koel. Op twee ronden van de aankomst trok hij extra hard door, een versnelling waarop twee opponenten een nog steviger repliek hadden. Een derde tegenstander die snode plannen had omdat hij een podiumplek rook, wimpelde Berkhout met een laatste powernap simpel af, zo zich verzekerend van de tweede trofee van de dag en zijn derde op dit EK.
Want wie bewaart, heeft nog wat, nietwaar?
Alle uitslagen op de puntenkoers zijn hier te vinden.
