Zelf leek hij daar niet zo zwaar aan te tillen, toen er tijdens de wedstrijd van de jongste vrouwen in dezelfde discipline op het toernooi plotseling een uitslag bekend werd gemaakt. Bij die aankondiging stond de naam van de knul uit Hauwert op plaats drie. “Of ik eerste of derde ben geworden, maakt natuurlijk wel een verschil, maar ik ben vooral blij dat ik een podiumplaats heb”, sprak hij toen, nog vol van adrenaline maar ook vervuld van trots. “Hier doe ik het allemaal voor.” Op dat moment was er minstens een half uur verstreken zonder dat er iemand van het organisatiecomité had bedacht dat uitslagen bij een wedstrijd horen zoals een klepel bij een klok. Er ging trouwens onnoemelijk veel meer mis op en naast de baan, variërend van twee zware valpartijen met inzet van ambulances, hopeloos lange onderbrekingen als gevolg van het wispelturige weer of falende techniek.
“Dit is dan een Europees Kampioenschap”, schamperde Frank Fiers, de Vlaamse bondscoach van de Nederlandse ploeg, ondertussen langs de kant van de baan druk aanwijzingen schreeuwend naar andere rijders. “Als de juryleden al niet eens meer de punten van een koers bij elkaar kunnen optellen, waar zijn we dan in beland…?” Zijn collega Valentina Berga-Belloni: “Voor mij is Chris de kampioen. Hij heeft zeven punten, en dat is er sowieso een meer dan welke andere jongen ook.” En weg beende ze, met op haar telefoon een foto van de score die een landgenoot in het publiek had bijgehouden. “Een officiële klacht kunnen we nog niet indienen. Het is te hopen dat de jury bereid is tot een hertelling van de punten. Als die mensen slim zijn, gebeurt dat ook, want als het klopt staat de hele race op beeld. Er is volop bewijs dat het resultaat anders moet zijn”, aldus Fiers.
Hoe dan ook, Berkhout had met zijn prima rit gezorgd dat Nederland al een vermelding zou krijgen in het medailleklassement. Hij hield zich vier van de vijf kilometer lange race verborgen in het snel slinkende peloton dat al vroeg op drift raakte door wilde demarrages van echte avonturiers. “Het was best lastig nergens op te reageren want ik voelde vanuit het vertrek dat de benen in orde waren. Voor de wedstrijd had ik nog contact met mijn coach Kay Schipper, die op hoogtestage is in Colombia. Samen namen we het tactisch plan door, waarbij de nadruk lag op mijn energie sparen tot de slotfase”, vertelde de Noord-Hollander.
“Omdat het tempo zo hoog lag, moest je je wel koest houden. Wie dat niet deed, kwam zichzelf tegen. Naarmate de ronden wegtikten op het bord, zag je hoe degenen met de langste adem konden opschuiven. Daar hoorde ik ook bij (lachend).” Dat was een understatement: Berkhout bleek zoveel over te hebben dat hij in de laatste drie puntensprints de volle buit verzamelde. Oftewel: twee keer twee punten en bij de aankomst drie punten, wat zijn totaal op zeven bracht, de beste score van alle 23 vertrokken rijders. Alleen niet volgens de jury…. Die had zo weten te goochelen met de getallen dat Arthur Lebeaupin uit Frankrijk en de Tsjech Metodej Gjlek voor Berkhout waren geparkeerd.
STERKE FINALE HELPT PATRICIA KOOT NET NIET *** Patricia Koot (18, Sassenheim) opereerde misschien wel net zo doortastend in de puntenkoers voor de A-junioren bij de vrouwen als Chris Berkhout; ze had alleen de pech dat na een fikse inspanning halverwege de wedstrijd een kwartet andere meiden een gat sloeg en zo onderling om de punten kon vechten. Giulia Presti (eerste) en Aubane Plouhinec (tweede) waren in dat duel aan elkaar gewaagd en stapelden de punten elke twee ronden op, om uiteindelijk op een straatlengte voorsprong te finishen. Koot had ondertussen scherp opgelet en wist dat het resterende ene punt op de finishlijn haar wellicht aan brons kon helpen. Op vier ronden van het einde gaf ze vol gas, liet de rest achter, op een concurrente na: de Italiaanse Siria Montico. Die kon aanpikken, profiteren van de Nederlandse gangmaakster en toen de streep in zicht kwam een procentje meer snelheid uit haar onderdanen persen dan de moegestreden Koot. Montico klom naar zes punten (hetzelfde aantal als Koot) en passeerde haar in de eindafrekening door voor Koot te finishen. “Ik baal er wel een beetje van. Net toen dat groepje wegreed, kon ik niet mee. Het werd wachten totdat anderen het gat zouden dichten, maar dat groeide te snel. Helaas. Ik heb er alles uitgehaald wat erin zat. Jammer dat het weer een vierde plaats is, op mijn eerste EK werd ik ook al vierde. Gelukkig komen er deze week nog meer kansen voor me.”
“Ik wist niet precies hoe de tussenstand was, omdat het scorebord tegen het einde haperde. Je komt niet tot rekenen, omdat je zo bezig bent met die race. Waar ik me op moest richten, was zo lang mogelijk rustig blijven, niet toegeven aan de zenuwen en pas versnellen wanneer de meesten kapot zaten. Mooi dat het volgens het plan is verlopen. ’t Zou inderdaad leuk zijn als dat goud zou hebben opgeleverd”, klonk het enigszins berustend. “Het resultaat, een medaille, weerspiegelt aardig hoe mijn seizoen is geweest. Ik heb constant gepresteerd, er is veel vooruitgang geboekt en ik ben erin geslaagd op de juiste manier naar dit evenement toe te leven.”
Van veel euforie was heel begrijpelijk weinig te bespeuren nadat Berkhout rond acht uur ’s avonds vernam dat hij alsnog was gepromoveerd tot nummer 1. Hangend over de balustrade van de piste bekeek hij in het gezelschap van zus Janne de andere races, waarbij na elke finale de kampioen de mogelijkheid kreeg een ererondje te rijden met de vlag van zijn of haar land. “Ach ja”, luidde het nuchtere commentaar, “het is nog altijd beter op deze manier eerste te worden dan derde te moeten blijven. Je ziet het niet, maar ik ben hier écht heel erg blij mee.”
