De liefde bracht de 29-jarige Ian Quinn naar Nederland. “Carlijn was voor mij een van de redenen om te verhuizen. In oktober zijn we vijf jaar samen. We hebben een langeafstandsrelatie gehad toen ik in Salt Lake City woonde en zij hier de afgelopen drie jaar medicijnen studeerde. Hierdoor hebben we niet veel tijd met elkaar door kunnen brengen.”
De twee wonen sinds kort samen in Amsterdam. “De Randstad is onze ‘vaste basis’. Daarnaast huur ik een kamer in Heerenveen voor een aantal dagen in de week, zodat ik daar mijn trainingen kan doen. Na die paar dagen rijd ik weer naar huis. Ik heb altijd van Nederland gehouden. De mensen zijn hier erg gastvrij en internationaal, vooral rond Amsterdam. Daarnaast ben ik gek op pannenkoeken, die zijn favoriet. Bitterballen vind ik ook lekker, maar die moet je als atleet niet te veel eten”, zegt hij lachend.
Quinn heeft in zijn jeugdjaren lange tijd een andere schaatsdiscipline beoefend. “Vanaf mijn zevende deed ik aan shorttrack. In 2013 heb ik meegedaan aan de WK Junioren en een jaar later reed ik de olympische trials. In het najaar van 2014, toen ik pas 21 jaar oud was, ben ik overgestapt naar het langebaanschaatsen. Ik had een achtergrond in hardlopen. Daarnaast lagen duursporten mij. Shorttrack was eigenlijk een beetje te kort voor mij, dus besloot ik om de 5.000 meter en de tien kilometer te proberen op de langebaan. Hier ben ik nooit echt supergoed in geworden, maar vlak daarna werd de mass start geïntroduceerd. Dat was op mijn lijf geschreven, en vervolgens heb ik er de focus op gelegd.”
“Om eerlijk te zijn, was ik op zoek naar verandering in mijn leven,” vervolgt de Amerikaan. “Shorttrack was het niet meer voor mij. Ik twijfelde tussen stoppen of de overstap maken naar een andere schaatsdiscipline. Ik koos voor het laatste en dit bleek de juiste keuze. Op de mass start plaatste ik me voor de Olympische Spelen van Beijing. Voorheen durfde ik nooit aan de Spelen te denken. Toch is het me gelukt er te komen.”
Het was een prachtige ervaring voor de olympisch debutant, maar blij met zijn resultaat was Quinn niet. “Ik denk dat ik het veel beter had kunnen doen. Ik lag er na de kwalificatie al uit. De afgelopen jaren presteerde ik behoorlijk stabiel op dit onderdeel. Ik had op z’n minst de finale moeten kunnen halen. Een podiumplek heb ik nog nooit gereden, maar ik zat altijd wel bij de top-12. Soms had ik een uitschieter met een vijfde plek. Dit had er op de Spelen ook ingezeten, maar het kwam er helaas niet uit. Dat doet pijn. Toch, ondanks alle coronamaatregelen, vond ik het gaaf om de Spelen te hebben gehaald. Niemand pakt me dit meer af.”
De man van de lange adem is nu onderdeel van Team Zaanlander en rijdt dit jaar marathons. “Jillert Anema en Zaanlander vroegen me eerder dit jaar voor hen te racen. Het is altijd een wens van mij geweest een heel marathonseizoen mee te draaien. Ik houd echt van racen met een peloton in de baan, wat logisch is met mijn shorttrackachtergrond. Ik heb twee keer eerder een marathon gereden in de B-groep waarvan ik er één won, in het najaar van 2019. Vorig jaar heb ik een keer meegedaan in de A-groep.”
Quinn is nog voorzichtig in zijn voorspellingen. “Ik hoop dat ik het team kan helpen en dat we iets speciaals kunnen doen. Ik weet niet wat ik individueel kan. Ik train hard, doe wat mij wordt verteld en dan zien we wel waar dit op uitloopt. Daarnaast hoop ik sterker te worden en wil ik veel leren. Ik ben erg benieuwd wat het me brengt.”
Wordt Quinn de eerste Amerikaan die ooit de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee wint? “Natuurlijk droom ik van het winnen van deze tocht, welke marathonschaatser niet? Maar dit seizoen gaat dat zeker nog niet lukken. Dat zou ongehoord zijn”, lacht hij en vervolgt met een knipoog: “Laten we zeggen dat het meer een langetermijndoel van me is. Het zou echt gaaf zijn, maar dat dit moeilijk wordt, staat vast.”
