Het brons van de eerste 1000 meter in Montréal wordt nog specialer als je je bedenkt dat de beer van een kerel uit Nijmegen vooral verknocht is aan de kortste afstand in zijn sport. De vijfhonderd meter biedt hem mentale houvast dat hij die van start tot finish bijna in een streep kan door gassen zonder kapot te gaan. Met vertrouwen racen noemt hij dat. Op Canadese bodem ontdekte hij dat die insteek ook tot resultaat kan leiden wat hij in dit stadium van zijn carrière nog lang niet mogelijk achtte. Zo werd een debutant derde. “Wat een dag, hè”, klonk het beduusd.
Zijn stijl van schaatsen oogt lomp, ietwat onbehouwen, alsof hij zich in het strijdgewoel stort zonder nadenken, op hoop van zegen. Boer is een rallycoureur uit de woestijnrace Parijs-Dakar. Die van bloedsnel rammen en beuken houdt, of van brutaal, zelfverzekerd op kop rijden. Hij kon de vergelijking wel waarderen en noemde voor het gemak meteen zijn specialiteit: de bocht van buiten naar binnen suizen, naar het zogenoemde apex-punt waar hij vaak op twee benen (schaatsijzers dus) staat, dan begint te hangen en tenslotte de bocht weer uit versnellen. “Dat is de tactiek die me goed afgaat”, meldde hij ten overvloede. Iedereen die in de Maurice-Richard Arena aanwezig is geweest, zal dat onmiddellijk beamen.
Na de valse start op vrijdag – de 21-jarige liet zich direct ringeloren tijdens de heats van de 1000 meter – kon hij zaterdagmorgen nog proberen de schade te herstellen via de herkansingsronden. Op het moment dat een vakbroeder als Jens van ’t Wout op zijn gemak aan het inlopen was op de eerste ring van het stadion, werkte Boer zich al het apenzuur om te overleven. Hij won twee schiftingen en keerde zo terug in het hoofdprogramma, om zich vanaf dat ogenblik tot ‘razende Roeland’ te ontpoppen die voor niemand schrik had, laat staan een centimeter zou afwijken van zijn eigen lijn.
De reden ervoor was ludiek. “Ik rijd in een Nederland-pakje. Dat doe ik nog niet zo heel lang, ten eerste, én: andere landen hebben meestal een beeld over een Nederlander. ‘Oh, dat is een Hollander, die zal wel goed zijn’, is de veelgehoorde opvatting. Daar heb ik gebruik van gemaakt. Dat heeft succes gehad. Je mag gerust weten dat het heus geen doel was een medaille te veroveren. Voor aanvang van de wedstrijden is er een bespreking geweest waarop er geen seconde over een doel is gepraat. Het ging over tactiek, ervaring opdoen en goed om me heen kijken hoe andere mensen schaatsen op dit niveau. Al vlug bleek dat ik veel snelheid en inhoud heb om er echt wat mee te doen. In de finale wist ik dat ik buitenom zou kunnen passeren. Dat heb ik ook gedaan, maar daarbij raakte ik een Canadees. Gelukkig leidde dat niet tot een straf. Dit smaakt naar meer. Ik ga er zondag weer vol voor, want dan rijd ik de 500 meter, de discipline waarop ik me eigenlijk had geplaatst voor deze World Cup.”
De uitslagen? Hier
