Vier jaar lang gaven de Canadese vrouwen alles voor dat ene ultieme doel: een medaille op de ploegenachtervolging in Beijing. “We hebben zoveel ups en downs samen beleefd. Er gaat meer schuil achter al die trainingsuren dan je vanaf de buitenkant ziet. We hebben moeten strijden om het team zo sterk te krijgen. Zo heeft Valerie (Maltais, red.) zich vier jaar moeten opofferen door bij ons in Calgary te wonen, ver weg van haar huis, voor onze missie,” aldus Weidemann.
En het harde werken werd beloond. Ivanie Blondin, Valerie Maltais en Isabelle Weidemann waren bijna één seconde sneller dan Nederland in de halve finale van de ploegenachtervolging en door een val van Japan in de eindstrijd werd het Canadese trio olympisch kampioen. “Het was zo ongelofelijk speciaal. Goud winnen met je teamgenoten is een prachtige einde van de periode waarin we zoveel hebben opgeofferd. Als ik naar die gouden medaille kijk, dan denk ik: deze is niet alleen van mij, maar ook van hen.”
In totaal won de langeafstandsspecialiste drie plakken in China. “Zulke succesvolle Spelen had ik nooit verwacht. In 2018 voelde ik mij heel goed en leek het vanzelfsprekend dat ik een medaille zou pakken. Echter, ik schaatste verschrikkelijk in Pyeongchang. Dit jaar was ik ouder en volwassener. Ik voelde me redelijk, niet eens goed. Het hielp mij dat ik niet erg zenuwachtig was. Ik had het immers niet volledig in de hand en liet het over me heen komen. Dat was mijn kracht tijdens de Spelen.”
“Het was een bizarre ervaring, ik was overweldigd door alle indrukken toen ik thuiskwam. Maar ik was ook uitgeput. Er kwamen veel verzoeken vanuit de media en ik deed dingen die ik nog nooit eerder had gedaan. Eenmaal thuis kreeg ik corona. Om eerlijk te zijn was dat een blessing in the sky. Ik had de tijd om even een paar dagen niets te doen en bij te komen.”
Omdat er een nationaal trainingscentrum werd geopend in Quebec, besloot Valerie Maltais na het gouden avontuur Calgary te verlaten en zonder haar trainingsmaatjes haar carrière te vervolgen. “We wisten dat Val terug zou gaan om daar te trainen. We hebben ook nooit verder gekeken dan de Spelen, daar hebben we het boek gesloten. Ivanie traint specifiek voor de mass start en ik heb ook andere doelen gesteld. We hadden behoefte aan een pauze en we zien wel hoe de ploegenachtervolging zich ontwikkelt.”
Naast de olympische titel won Weidemann zilver op de vijf kilometer en brons op de drie kilometer, Toch had ze twijfels of ze wel wilde doorgaan. “Het was een zwaar seizoen, mede door de coronapandemie. Ik dacht erover om na de Spelen te stoppen met schaatsen. Voor mij ontbrak het plezier. Ik wil niet dagelijks bezig zijn met dingen die ik niet leuk vind, elke ochtend op moeten staan en niet willen trainen. Het klinkt naïef, maar ik wilde kunnen genieten.”
Weidemann ging in gesprek met haar Nederlandse coach Remmelt Eldering. “Hij herinnerde mij eraan dat het schaatsen leuk moet zijn. Mijn ambities had ik gerealiseerd, wat wilde ik nu? Remmelt benadrukte dat de doelen uit mijzelf moesten komen.” De 27-jarige schaatsster focust nu op het verbeteren van haar individuele afstanden. Afgelopen zomer trok ze naar de natuur voor haar trainingen. “Ik houd ervan om in de bergen te zijn. Hardlopen, bergbeklimmen en fietsen, met mijn hond Lyra zoek ik het avontuur op.”
Zin geven aan het leven
Gedurende de lockdown vond Weidemann een ander doel in haar leven; ze werkt in de avonden op de corona-afdeling in het ziekenhuis. “Ik ben voornamelijk te vinden in de wachtruimte om patiënten en hun bezoekers te steunen. Daarnaast help ik de verpleegkundige en doe ik wat papierwerk. Wanneer ik een slechte race rijd of een mindere training heb, dan zie ik dat ik meer ben dan een schaatsster. Door het werk in het ziekenhuis betrek ik mijn mislukkingen minder op mezelf.”
Een topsporter die bewust de risico’s opzoekt, is ongebruikelijk. “In het begin was ik wel bang om corona te krijgen. Maar hulp was zo hard nodig in Canada. Ik vroeg mezelf af: is sport belangrijker dan hier helpen? Het antwoord wist ik niet, dus ik probeerde het te combineren. Tijdens de lockdown was het ziekenhuis veiliger dan andere plekken. We droegen mondkapjes en plastic pakken.”
“Veel teamgenoten hadden moeite met het vinden van perspectief tijdens de lockdown, ze hadden geen controle over de situatie. Het steunen van families heeft mij een doel gegeven en laat me realiseren hoe bijzonder het is dat ik voor het nationale team mag uitkomen. Het was een eye-opener en maakt me nederig.”
Sinds juli is Weidemann weer in de Olympic Oval te vinden. Met minder focus op het sprintwerk – voor de ploegenachtervolging moest ze veel snelheid kunnen maken op de eerste meters – en meer nadruk op het duurwerk wil ze beter gaan schaatsen. “Die wil om jezelf te verbeteren motiveert mij elke dag.”
Vol bewondering spreekt Weidemann over haar grootste concurrente; Irene Schouten. “Ze is zo ongelofelijk snel. Ik heb geen brandend verlangen om haar te verslaan, maar als zij sneller gaat, wil ik dat ook. Zij heeft zoveel betekend voor het vrouwenschaatsen op de lange afstanden. Irene bracht de sport naar een hoger niveau. Wij staan daarom bij haar in het krijt. Heel lang was Martina (Sablikova, red.) aan de top en kon niemand bij haar in de buurt komen. Nu komen er zoveel vrouwen aan, daar wil ik ook onderdeel van zijn.”
Naast de bewondering die de Canadese heeft voor haar Nederlandse rivale, probeert ze ook van haar te ‘stelen’. “Ik ben heel erg bezig met mijn techniek, ik bekijk video’s steeds opnieuw om mijn houding te bestuderen. Hoe kan ik efficiënter en krachtiger rijden? Daarnaast kijk ik wedstrijden van andere schaatsers: Nils (van der Poel, red.), Martina en Irene, van alle grote jongens. Iedereen is uniek met zijn eigen techniek. Ik steel graag de gouden stukjes en probeer ze in mijn schaatsen te verwerken."
Het blijkt wel hoeveel Weidemann kan genieten van haar sport. Waar in het olympische seizoen vooral de nadruk lag op de uitkomst, een medaille halen op de ploegenachtervolging, kan ze nu meer stilstaan bij de weg ernaar toe. “Vorig jaar stond het podium halen centraal. Het ging niet over een tijd, over verbeteren, het draaide om het resultaat. Nu voel ik minder druk. Ik krijg de ruimte om dingen te proberen en te falen. Really happy to be back.”
