‘DIT WK-ZILVER OP DE RELAY WAS EEN STUNT VOOR NEDERLAND!’
“Ik kies voor het moment dat wij WK-zilver wonnen op de relay in Sheffield in maart 2011. Na de Spelen van 2010 was Jeroen Otter aangesteld als de nieuwe bondscoach van de Nederlandse shorttrackploeg. Hierdoor was dit voor ons het eerste WK met hem als coach. Na zijn aanstelling heeft hij het gehele trainingsschema volledig op z’n kop gegooid. Hij had een heel andere manier van trainen. Ik merkte dat dit een goede uitwerking op mij had, waardoor ik het gehele seizoen al sterk reed.
Eenmaal in Sheffield wisten wij dat we ook als team hard reden en in vorm waren. Hierdoor lagen er kansen op een podiumplek. Individueel had ik er meer van gehoopt. Er kwam niet uit wat ik in me had. Gelukkig lagen er nog kansen op de relay. Ons team bestond naast mij uit Jorien ter Mors, Sanne en Yara van Kerkhof, met Rianne de Vries als reserve.
We hadden de finale gehaald en daar moesten we het opnemen tegen China, Korea en Canada. Het was in die tijd ook al zo dat China en Korea vaak met elkaar in de clinch lagen tijdens de race. Ik mocht in deze finale de laatste twee rondes rijden. Wij reden op dat moment in derde positie, wel met een grote achterstand op China en Canada. Met nog twee rondes te gaan, kwam ik vol vertrouwen bij Jorien ter Mors de baan in. Ze gaf me een geweldige duw en ik reed zo hard als ik kon. Het zal een samenloop van omstandigheden zijn geweest van de Canadese die het niet volhield en ik die de snelheid wel vast kon houden, maar dan moet je nog wel die inhaalactie kunnen maken. Dat is het voordeel van er verder achter zitten. Als je dan met veel meer snelheid aan komt rijden, kun je makkelijker passeren. Het gat reed ik dicht en met een inhaalactie van buiten naar binnen ging ik er voorbij. Hierdoor kwamen we als tweede over de finish. Dit WK-zilver op de relay was een stunt voor Nederland! China werd wereldkampioen en Canada won het brons.
Na de finish vlogen we elkaar in de armen op het ijs. Het was gillen en juichen. En er klonk muziek, maar ik heb geen idee meer wat voor nummer er werd afgespeeld. Jeroen stond aan de boarding en hij was ook in alle staten; zo ontzettend blij. Na Europees goud op dit onderdeel twee maanden eerder, hadden we nu ook het podium gehaald op het WK.
Ik kan me herinneren dat mijn moeder en zus op de tribune zaten, in een vol stadion. Helaas was mijn vader ziek, waardoor hij er niet bij was. Hij moest in Nederland achterblijven, terwijl mijn vader bij bijna alle wedstrijden in Europa is geweest. Dat hij er tijdens zo’n historische race niet live bij heeft kunnen zijn, vindt hij nog steeds heel erg.
Achteraf gezien zijn deze successen in 2011 de aanloop geweest voor de succesreeks van Jeroen Otter met medailles voor Nederland op World Cups, EK’s, WK’s en de Olympische Spelen. Van deze legendarische relayrace in Sheffield staan bij mij dus vooral de laatste twee rondes bij. Als ik eraan terugdenk, krijg ik nog steeds kippenvel.”
