Om met zijn mooiste herinnering te beginnen: dat was het EK in Turijn, 2017. Dylan Hoogerwerf had net als rookie verrassend het NK gewonnen, mocht dus mee naar Italië en bereikte pardoes de eindstrijd op de 500 meter, zijn favoriete afstand. In die finale stond hij aan de start tussen Sjinkie Knegt, die won, en de vermaarde Koreaanse Rus Viktor An, die derde werd. Hoogerwerf pakte brutaal het zilver. “Ik kan nog altijd zeggen dat ik Viktor An heb verslagen, grootste shorttracker aller tijden!”
Acht jaar lang maakte de 27-jarige Westlander deel uit van Shorttrack TeamNL. Hij werd drie keer Nederlands kampioen allround, greep de Europese titel met het relayteam, pakte dus die zilveren EK-medaille in 2017, nam deel aan diverse WK’s en stond twee keer op de Olympische Spelen. Dylan Hoogerwerf kijkt terug op acht prachtige jaren als topsporter. Maar nu is het mooi geweest. En eigenlijk wist hij dat afgelopen voorjaar al wel een beetje, toen hij onverwacht te horen kreeg dat hij zijn A-status bij NOC*NSF kwijtraakte.
Vier jaar terug, na de Spelen van Pyeongchang, was hij als reserve van de olympische relayploeg nog wel verzekerd van een A-status met bijbehorend stipendium. Die financiële zekerheid viel na de Spelen van Beijing, waar Hoogerwerf ook als reserve van het relayteam aanwezig was, echter ineens weg. “Ik had gedacht dat het wel goed zat, maar dat bleek niet het geval. In eerste instantie was mijn gedachte: ik kap ermee. Want je werkt je als shorttracker elke dag weer in het zuur, maar hebt dan ineens geen inkomen meer.”
Voordat hij een punt achter zijn loopbaan zette, ging hij eerst in gesprek met zijn ouders en manager Mirko Zicevic van House of Champs. Hamvraag: waarom wil je stoppen, vind je het shorttrack niet meer leuk, of doe je dat omdat je geen inkomen meer hebt? “In die gesprekken merkte ik dat ik nog te veel plezier aan het schaatsen beleefde. Ik besloot om nog een seizoen door te gaan. Daarnaast zouden we mijn tattooshop openen, zodat ik daar mijn salaris uit kon halen.”
Wat een jaar eerder was begonnen als leuk tijdverdrijf, het posten van eigen tattoo-ontwerpjes via TikTok, groeide ineens uit tot serious business. Hoogerwerf opende aan de Hoofdbrug in Heerenveen zijn studio Goons & Queens. Hij is nu franchisenemer van een populaire keten met zaken in Nederland, Duitsland en België. Beroemde tattoo-artiesten komen steeds enkele weken langs om hun cliënten van de fraaiste lichaamsversieringen te voorzien. Eind augustus was de officiële opening, sindsdien loopt het storm. “We mogen niet klagen”, zegt Hoogerwerf met een glimlach. “De eerste vier weken gingen we ’s avonds op zijn vroegst om half tien dicht, een enkele keer werd het zelfs half twee ’s nachts.”
Het opzetten van een nieuwe zaak is ook topsport. Het zou een pittige klus worden om dat ondernemen te combineren met het leven als shorttracker. Dat wist Hoogerwerf toen hij eraan begon. Toch had hij nog goede hoop dat hij zich, net als de afgelopen zeven seizoenen, wel weer voor de eerste World Cups zou kwalificeren. Maar de onderlinge concurrentie in Shorttrack TeamNL is, zeker bij de mannen, sterk toegenomen. In twee weekenden werd gestreden om de World Cup-tickets. Bij de Dutch Open Shorttrack (7-9 oktober) werd duidelijk dat Dylan de boot ging missen. “Er was toch meer energie gaan zitten in de tattoostudio dan ik had verwacht. Het was wel positieve energie. Als ik voor een training op het ijs stond, wilde ik eigenlijk alweer snel naar mijn zaak toe om lekker creatief bezig te zijn.”
Lang verhaal kort: na het missen van de World Cups was de balans gauw opgemaakt. Zou hij doortrainen om zich na de jaarwisseling nog te kwalificeren voor internationale wedstrijden? Op zijn erelijst staan nog geen medailles bij World Cups, WK’s of Spelen. “Maar heel eerlijk: in mijn huidige vorm zou ik daar ook geen kans maken op een podiumplek.”
In de kleedkamer van Thialf kregen ze al snel in de gaten dat Hoogerwerf de handdoek ging werpen. Vorige week vrijdag deelde hij zijn besluit officieel mee in de groeps-app van rijders en staf. Donderdag was hij voor het laatst bij de gezamenlijke trainingen: ’s ochtends in de krachtruimte, ’s middags op het ijs. En toen was het klaar. “Ik wilde de week nog volmaken, en gewoon meetrainen tot de jongens naar Canada gaan. Ik bedoel: als er ineens iemand op het ijs mist, geeft dat toch een andere sfeer. En ik wilde de sfeer niet verpesten, zo kort voor de World Cups. Ze hebben nu nog best wat aan me gehad, heb kopwerk gedaan, harde rondjes gereden. Zelf ga ik nog wel wat aftrainen, maar dit was het dan.”
Vrijdag staat Hoogerwerf gewoon te werken in zijn studio, waar hij meekijkt met de grote tattoomeesters, zodat hij straks zelf ook klanten kan bedienen. “Daar ben ik nu nog niet goed genoeg voor. De artiesten die nu bij ons werken zijn echt wereldtoppers, zeg maar de Viktor Ans van de tattoos. Ik probeer me daar langzaam tussen te rijden. Door met ze mee te kijken en te oefenen, leer ik heel veel over de techniek, het inktgebruik, noem maar op. Over enkele maanden ga ik zelf meedraaien als tatoeëerder.”
Hoogerwerf blikt terug op een mooie loopbaan, al lukte het hem niet om zich echt tussen de wereldtop te nestelen. Zijn lange lijf is ook niet het ideale postuur voor een shorttracker, die met hoge snelheid de gekste capriolen op het ijs moet kunnen maken. “Misschien heb ik meer de lichaamsbouw van een langebaanschaatser. Maar shorttrack vond ik van jongs af aan fantastisch: het racen, de explosiviteit, een beetje lichaamscontact, het bochtenwerk… Als je iets leuk vindt en er elke dag hard voor traint, kun je toch best ver komen. Je ziet nu aan Teun (Boer) en Kay (Huisman), dat ook lange jongens heel hard kunnen rijden.”
Voor Dylan Hoogerwerf zit het shorttracken er nu op. Als actief schaatser stak hij al veel vrije uurtjes in creatieve processen. Hij maakte computermuziek onder de artiestennaam Diage (ofwel die-eetsj, de Engelse uitspraak van zijn initialen DH) en ontwierp de kledinglijn Druppel met zijn schaatsmakker Melle van ’t Wout. Vanaf heden is hij fulltime creatief ondernemer, die zijn tattooshop als basis heeft, maar andere avonturen niet uitsluit. Zo gloort er een samenwerking met kledingmerk Black Bananas.
Ook heeft de ex-shorttracker nog altijd muzikale ambities, samen met zijn vriendin Sanne. Zij is beter bekend als de zangeres Ayden, die in 2014 al een hit scoorde met Yellow Claw (Till it Hurts) en met Ronnie Flex het nummer Déjà vu uitbracht. “We maken nu samen muziek, gewoon in de slaapkamer. Het zou mooi zijn om dat ook in een echte studio te doen."
Nu het hoge woord eruit is, ervaart Hoogerwerf opluchting. Zijn besluit om te stoppen voelt goed. Jazeker, hij heeft genoten van zijn leven als topsporter. “Ik kijk terug op een heel mooie periode, waarin ik met het hele team pieken en dalen heb meegemaakt. Daar heb ik geen seconde van gebaald of zo. Maar ik heb er ook wel wat voor opgeofferd. Twaalf jaar lang heb ik geen Oud en Nieuw gevierd, omdat meteen daarna het NK was. Ik heb ook veel shows en concerten gemist, waar mijn vriendin gek op is. En ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst op de verjaardagen van mijn vader en moeder was. Ik kijk ernaar uit om lekker vakanties te vieren. Ja, het grote genieten gaat nu beginnen.”
