'NA DIT MOMENT PLAATSTEN WE ONS VOOR DE SPELEN VAN VANCOUVER'
“Mijn gedachten gaan meteen terug naar de World Cup in Marquette in 2009. Het was onze laatste kans om ons op de relay te plaatsen voor de Olympische Spelen in Vancouver 2010. We stonden met z’n vijven in de heatbox: Annita van Doorn, Liesbeth Mau Asam, Jorien ter Mors, Sanne van Kerkhof en ik. We waren gereed om de kwartfinale te rijden en een plek bij de top-8 van de wereld veilig te stellen. Deze notering was nodig om kwalificatie voor de Spelen af te dwingen. Alles moest goed gaan.
Ik kan me het moment dat we in de heatbox stonden, voorafgaande aan de race, nog goed herinneren. Als relayploeg luisterden we veel muziek. Wij draaiden voor elke wedstrijd het nummer ‘I gotta feeling’ van ‘The Black Eyed Peas’ met ‘That tonight’s gonna be a good night’. Het was ons ritueel om hierop te dansen in de kleedkamer, voordat we ons klaarmaakten voor de race.
Eenmaal in de heatbox, werd er vlak voordat we het ijs betraden, het lied van ‘Village People’ met ‘YMCA’ gedraaid. Ik weet nog dat wij met elkaar al dansend die letters aan het uitbeelden waren en meezongen met de muziek. Het was bijzonder dat we voor zo’n spannend moment nog zo ontspannen waren. Alsof we al wisten dat het allemaal goed zou komen.
En het kwam goed, want we plaatsten ons in die race voor de Olympische Spelen van Vancouver. Het was voor mij extra speciaal, omdat ik een paar maanden daarvoor nog een operatie had ondergaan. Bij het hardlopen had ik structureel last van mijn knieën. Daarom deed ik nooit aan inlopen; ik fietste in. Overal nam ik mijn fiets mee naartoe. In juli 2009, zeven maanden voor de Olympische Spelen, kreeg ik zoveel last dat ik geopereerd moest worden aan mijn knie. Ik had er een klein bobbeltje op zitten. Het was een pijnlijke plek. Ik liet het onderzoeken en het bleek een ganglion te zijn (een uitstulping van het gewricht, red.).
Uiteindelijk kreeg ik het advies om me eraan te laten opereren. Het was een groot risico, zo vlak voor het begin van het olympisch seizoen. De enorme pijn maakte het noodzakelijk om te kiezen voor de operatie. Ik had een ruggenprik gekregen en ik mocht vervolgens een week of drie niets doen. Ik weet nog, dat we een maand later op trainingskamp gingen naar Dresden. Ik was meegegaan, maar ik kon vrij weinig. In plaats van veel trainen op het ijs, was het vooral ijs op mijn knie. Dit was in augustus en in september stonden de eerste wedstrijden alweer op het programma.
Het is heel mooi, als je zo’n spannende keuze maakt en dat het dan goed uitpakt. Dit alles met elkaar maakt het moment dat we met z’n vijven in volle energie en overtuiging in de heatbox stonden te dansen extra speciaal. Als klein meisje uit Hoogezand-Sappemeer, het dorp van mijn grote voorbeeld Marianne Timmer, ben ik ooit op de 'topsporttrein' gestapt. Het eindstation was Vancouver en dat heb ik gehaald. Dit blijft me voor altijd bij.”
