Ineke Dedden als eerste natuurlijk. Zeven ronden, meer zijn er niet verreden van de 54, en de meiden zijn gevlogen. Twee youngsters van A6.nl (Lotte Veenstra en Brit Qualm), Maaike Verweij (Zaanlander) en Dedden namens Team BDM-BTZ, hebben binnen een ronde of acht een halve minuut op het kwebbelende peloton. Kruis erover, de koers is gelopen. Het is wachten op de finale. Die dient zich aan wanneer het viertal de rest van het veld heeft gedubbeld. Maar die apotheose met vier rijdsters die allen geen rassprintsters zijn, is voorbij voor ze er erg in hebben.
Dedden, in vierde positie, wil als eerste het peloton bijhalen en springt weg. Verweij reageert, maar raakt de skeeler van Qualm, verliest haar evenwicht en maakt kennis met het grove asfalt. De achter haar rijdende Veenstra kan haar niet ontwijken en tuimelt over haar heen. Het geplande kwartetten verandert in een dubbelspel dat Dedden tot haar grote vreugde in winst omzet. Het is de eerste skeelerzege bij de senioren, en dat in het bijzijn van haar 93-jarige opa Herry van de Vegt, die altijd meegaat als de race ‘een beetje in de buurt is’.
Ineke Dedden, 1e: “Ik rijd al een eventjes mee, maar dat dit is gebeurd, had ik niet verwacht. We - Elsemieke van Maaren en ik – doen natuurlijk mee om te winnen, alleen valt dat nog niet mee. Ons plan is altijd om te proberen in een kleiner groepje weg te komen en dan proberen toe te slaan. Het eerste deel lukte dus vandaag vrij goed. Vervolgens moest ik bedenken hoe er dan kon worden gewonnen. Plotseling bleven er twee over door de valpartij waar ik niets mee te maken had, omdat ik voorop reed. Op dat moment schoot wel door mijn hoofd: nu we nog met twee zijn, moet ik deze kans wel pakken, want zo vaak komt die niet meer langs. Ik weet dat ik niet de snelste ben op skeelers en Brit wel. Daarom demarreerde ik al toen de bel voor de slotronde klonk. Dat werkte niet, en toen besloot ik voor de laatste twee bochten weer aan te gaan. Gelukkig kwam Brit er niet meer langs. ‘Goed gedaan’, zei opa na afloop. ‘Dit kun je ook wel’."
Lotte Veenstra is kort na de finish even ontroostbaar. Met een bebloede knie en een kin waar de kaasschaaf overheen is gegaan, gaat ze op de stoep zitten naast de teamgenotes van A6.nl. Terwijl ze op luide stem haar versie van de crash geeft, druppelen de tranen van teleurstelling over haar wangen. Het duurt niet lang: de lach keert terug en bij nader inzien is ze toch ook trots op de dappere poging om na de val alleen door te knokken om de derde plaats te grijpen. Dat is mislukt. In de slotronde ‘vreet’ het peloton Veenstra alsnog op en wordt ze achtergelaten om alleen en als zeventiende aan de streep te arriveren.
Lotte Veenstra, 17e: “Mijn ploegleidster Manon Kamminga riep nadat ik op de grond had gelegen: ‘Stoppen!’ Maar dat wilde ik niet. Ik ben nog in koers, dus ik rijd verder, riep ik naar haar, al had ik hoofdpijn en deden de wonden aan m’n elleboog en kin best zeer. Ik krabbelde op om te kijken of het nog zou gaan. De adrenaline van de wedstrijd en het vallen zorgden ervoor dat ik verder kon. Ik kreeg een steady tempo te pakken en daarmee ben ik blijven doorrijden. Ik kon niet harder, dat neem ik mezelf wel kwalijk. Want nu eindig alsnog niet op het podium. Zo jammer: als je met tweeën in de kopgroep zit, is dat een riante uitgangspositie. Nu heeft Brit het in d’r eentje moeten doen, en dan zie je dat het anders kan aflopen. Onze kansen komen nog wel. We skeeleren goed en belanden allemaal een keer in de positie om te winnen.”
Niettemin doet plek 2 best pijn, wanneer 1 heel erg in de buurt is geweest, nietwaar Brit Qualm? Ze blijkt niet zo rap te zijn als Dedden heeft vermoed.
Brit Qualm, 2e: “Ik ben wel blij dat ik een goede wedstrijd heb gereden, maar het is jammer dat ik de zege laat liggen. Op de skeelers ben ik niet zo snel als op het ijs. De valpartij heeft onze plannen wel verstoord: we zaten mooi vooraan met ons tweetjes. Plotseling moest ik schakelen, terwijl we even ervoor begonnen te broeden op wat ons stond te doen om de race naar ons toe te trekken. Manon was tevreden, maar ze had liever gezien dat ik de laatste bocht als eerste was doorgekomen. Ik wilde echter met de wind op kop achter de rug van Ineke de bocht hoog inzetten, met veel snelheid er doorheen komen en dan nog over haar heen gaan. Dat lukte helaas niet. Niets aan te doen. Ik ben desondanks tevreden.”
Zij staat nog ergens in de uitslag, iets dat Maaike Verweij niet is gegund. Ze heeft niet alleen mogen dromen van de winst – zoals de andere drie – de punten die ze sprokkelde bij de passages van de finish zouden mogelijk ook voldoende zijn geweest voor de leidersprijs van honderd euro. Die is nu bij Dedden beland. Balen, balen, balen! Vallen is nooit leuk, maar twee keer binnen enkele dagen doet het moreel zeker geen goed.
Maaike Verweij, opgave: “Ja, afgelopen maandag lag ik ook op mijn gezicht tijdens de eerste teamtraining skeeleren, waardoor ik al met een grote pleister op mijn been aan de start stond. Er zijn er heel wat bijgekomen. Gelukkig zijn het allemaal oppervlakkige wonden en heb ik een blauw hoofd, plus een dikke hand. Twee keer in de week is een beetje te veel van het goede. ‘Niet heel handig’, zei Jillert (Anema, de coach van Zaanlander, red.) na afloop."
"Het is ontzettend balen, hiervoor rijd je geen wedstrijd. Enige meevaller: de handschoentjes die ik heb gedragen. Die zorgden ervoor dat ik niet te grote verwondingen aan mijn handen heb. Ik heb onderweg een paar keer gedacht: dit is een mooie kopgroep voor mij, zonder grote sprintsters. Je schat je kansen in. Rijd je door, of zal ik wachten op de twee goede meiden achter me (Marijke Groenewoud en Elisa Dul, red.)? Ik durfde met Ineke, Lotte en Brit wel naar de streep te gaan, al is dat nooit een garantie voor de zege. Met nog twintig ronden was het echter heel snel voorbij. Laten we hopen dat ik er over veertien dagen weer bij kan zijn en dat deze schuiver de laatste is geweest dit seizoen.”
De enige die nog ontbreekt? De nummer 3 op het ereschavot. Dat is Marijke Groenewoud die de pelotonssprint soepeltjes naar haar hand zette. Met de overwinning van Steenwijk en opnieuw een topklassering blijft zij uiteraard de klassementsaanvoerster, te herkennen aan het oranjekleurige pak dat deze jaargang nieuw is. Voorheen droeg de nummer 1 geen onderscheidend tenue.
De uitslagen van de vrouwen staan hier
