Vandaar dat dubbele gevoel waar ze het over heeft tijdens het uurtje in de auto van Thialf naar Hoogkarspel. De laatste training in Heerenveen is voorbij. Schouten kan haar koffers weer inpakken om richting Hamar te verkassen. Natuurlijk kan ze nog lang niet zijn bekomen van de rit door het gekkenhuis van huldigingen, interviews, tv-optredens en de koninklijke audiëntie bij het vorstenpaar Willem-Alexander en Maxima. “Je komt terug van de Spelen met vier medailles, een heel goede vorm en dan mag je een WK Allround rijden, in waarschijnlijk een vol stadion. Wat wil je dan? Zo goed mogelijk schaatsen. Ik voel me goed, het gaat ook nog goed op het ijs. Maar mijn voorbereiding is totaal anders. Ik heb geen idee waar ik sta, qua allroundgebeuren.”
“Vooropgesteld: ik vertrouw op de programma’s die Jillert en Arjan (Anema en Samplonius, haar coaches, red.) voor me maken. Als zij zeggen dat zo’n week van allerlei andere activiteiten geen nadelige gevolgen hoeft te hebben, dan geloof ik dat wel hoor. Alleen, we mogen niet vergeten dat ik direct, tijdens de eerste dag van de Spelen, in vorm moest zijn voor de drie kilometer. Dat moest ik ook al zijn op het Olympisch Kwalificatie Toernooi, oftewel het loopt intussen vrij lang door. Dan weet ik nu, na zo’n bijzondere week, niet hoe ik daarvan herstel. Jillert zei van de week: ‘Als de training niet lukt, sla je ’m over, want aan een half uitgevoerde training heb je niets’. Ik ben daarom blij dat ik in Hamar niet meer met allerlei andere dingen hoef bezig te zijn. Fysiek ben ik in orde. Mijn hoofd is alleen heel vol. Dat is het een beetje.”
De vraag die dan rijst: heb je een training overgeslagen, omdat je je minder voelde, of vermoeid was van alle festiviteiten?
Irene, quasi-verontwaardigd: "Natuurlijk niet. Ik betrapte mezelf wel een keer op de gedachte ‘misschien had je dit beter kunnen doen, Irene’. Ik ben iemand voor wie schaatsen op nummer 1 staat, maar daarnaast zijn er meer zaken die me bezighouden. Met andere woorden: de drukte ben ik gewend.” Grinnikend: “Het is alleen een ietsje meer geworden…”
Door alle activiteiten….
Irene: “We kwamen uit het vliegtuig en rolden zo het Holland Heineken Thuis in, voor een soort huldiging. Daarna ging ik door naar de talkshow van Jinek, en dat na een vlucht van elf uur, vertraging inbegrepen. Dan is er de jetlag. Je gaat naar huis, slaapt een paar uurtjes, waarna het bezoek aan de koning wacht. Dag erna: clinic voor NOC*NSF. Tussendoor wil je ook even trainen om weer fit te worden en in het ritme te komen.” Schouten denkt hardop verder over de wirwar van uitnodigingen en verzoeken waaraan ze gehoor heeft gegeven. Donderdag is een zwarte vlek in haar geheugen, de huldiging door haar dorpsgenoten op vrijdag blijkt echter weer een voltreffer die blijft nadreunen. “Joh, iedereen wil iets van je, en ik plan mijn hele agenda zo vol dat ik nu al bang ben dat een vakantie die ik heel graag wil er misschien wel bij in zal schieten. Weet je dat ik tot dusver niet eens een dag vrij kan maken om mijn huis dat helemaal vol staat met bloemen en andere cadeaus lekker op te ruimen?”
Dat zit er tot en met maandag evenmin in. Zo word je plat gefeliciteerd, zo sta je geconcentreerd op de startlijn voor je tweede mondiale vierkamp bij de senioren. Vanzelfsprekend is het verleidelijk te denken dat Schouten dit karweitje ook wel even klaart. Immers, ze wint inmiddels zo’n beetje alles wat er op de kalender is langsgekomen. Toch is het verstandig een pas op de plaats te maken, want de beste van de planeet in een gevecht over twee dagen met vier verschillende afstanden ben je niet omdat je op de Spelen drie keer iedereen hebt verslagen. Schouten mag 29 zijn, ze reed pas een keer een WK Allround, in maart 2014. “De tijd op de 500 meter die ik toen reed, is nu nog mijn persoonlijk record”, merkt ze meteen op. “Ik mag hopen dat ik opnieuw in de 39 rijd (39,73 is haar record, red.). Dat zou goed van me zijn. Maar dat zeggend en wetend dat een van de grote concurrentes, Miho Takagi, tot tijden komt laag in 37 seconden, dan is het duidelijk welke verschillen er ontstaan voor de andere afstanden. Ik wens vooral dat het een spannend toernooi blijft, na de 500 meter.”
Het is heel simpel, meent Irene die zich verheugt op de eerste 'volle bak publiek' sinds het uitbreken van de corona-ellende. “Als ik een 38’er wil neerzetten, moet ik ervoor trainen, iets dat ik al jaren niet doe. Ja, afgelopen maandag heb ik een honderd meter-start gedaan, om een beetje te oefenen. Negen-blank, ja…..” Ze lacht die laatste bewering onmiddellijk weg; zo'n opening krijgen de topsprinters bij de mannen niet eens voor elkaar. “Nee, natuurlijk reed ik dat niet. Ik kan drie goede afstanden rijden: 1500, drie kilometer en 5000 meter. Op de 1500 meter zullen Antoinette de Jong en Takagi vast nog wat tijd op me pakken. Maar het is een allroundtoernooi en dat is altijd anders. Niemand schaatst vier perfecte nummers."
"Als je mijn beste resultaten van de vier afstanden bij elkaar optelt, zou je kunnen zeggen dat ik kans maak. Zo werkt het in de praktijk normaal gesproken niet. Neemt niet weg dat het allrounden iets geweldigs is. Ik heb het nog niet volledig onder controle, maar ik vind het een heel prachtig onderdeel van het schaatsen. Alles komt erin voor. Ik hoop stiekem dat ik mooie ritten kan laten zien en dingen leer voor het EK Allround van volgend jaar. Ik vind niet dat ik na al mijn successen in dit seizoen nu aan m’n stand verplicht ben wereldkampioene te worden. Dit is een totaal ander vak waarin ik heel ver kan reiken, als ik er serieus voor ga trainen. Dit jaar stond in het teken van de Spelen. Dan is het raar om me op de 500 meter te storten, met het gevaar dat mijn 5000 meter er minder door wordt. Stel dat er in 2023 een WK Allround zou zijn, dan zou het zinvol zijn me er langere tijd op te richten.”
