“Wat kun je nog zeggen? Ik heb vandaag zoveel verteld op de Zweedse televisie… “ Hij wil een verhaal beginnen, maar viel onmiddellijk stil. Ook voor Tomas Gustafson (62), drievoudig winnaar van olympisch schaatsgoud, zijn de wonderbaarlijke prestaties van zijn illustere landgenoot Nils van der Poel soms nog moeilijk te vangen in woorden. Over de uitkomst van de apotheose van de wereldtitelstrijd bij de allroundmannen is-ie misschien niet eens zo verrast, wel onder de indruk van hoe de langeafstandsloper het deze keer heeft opgelost.
“Door zo hard te rijden in de rit voordat Patrick Roest de baan op moest, heeft hij de druk enorm opgevoerd. Het was aan Patrick daar mee om te gaan. Hij deed wat hij kon, vandaag, want ik weet dat hij veel beter kan. Maar het is een lang seizoen geweest…” Gustafson, de beste op de vijf en tien kilometer tijdens de Winterspelen van 1988 en eerder in 1984 laureaat op de vijf kilometer, onderbreekt zijn zin. “Sorry, maar ik wil Nils even feliciteren met zijn wereldtitel”, zegt hij, waarna hij een pas achteruit doet en zijn vuist laat botsen tegen die van een glunderende Van der Poel, die hem onmiddellijk beetpakt om te omhelzen. Het is direct het einde van het gesprek, aangezien de kampioen zelf het interview overneemt.
“Het was te doen”, begint Van der Poel over zijn uitspraken van een dag eerder, waarop hij zijn Hollandse rivaal heeft meegegeven dat de titel mogelijk is wanneer hij twintig seconden voorsprong zou hebben voor de start van de tien kilometer. “Ik zei dat tegen Patrick, maar tegelijkertijd prentte ik in mijn hoofd dat het nog haalbaar was voor mezelf. Ik reed er alles uit wat ik had en toen ik klaar was hield ik mezelf voor: dit was het Nils, hiermee moet je het doen. Wat ik me ook realiseerde: het was een van de beste tien kilometers van mijn leven. Zo vlak, en zelfs afbouwend in tijd naar het einde toe. Ik was erg tevreden op de streep, al dacht ik toen nog even dat het niet genoeg zou zijn. Dat veranderde zodra Patrick rondjes van 31,5 of meer ging rijden.”
Zo volgde er opnieuw een absurd sensationeel hoofdstuk voor een (misschien nog te schrijven) boek dat elke sportliefhebber in zijn kast zou willen hebben. Irene Schouten, in feite zijn Nederlandse evenknie als het gaat om de onnavolgbare reeks van successen, omschrijft dit jaar als een droom. “Oh, nee, ik heb hier niet van gedroomd. Wat me is overkomen, overstijgt elke droom”, is zijn mening. Van der Poel vliegt komende week naar Nederland voor de World Cup Finale, echt de laatste galavoorstelling van zijn schaatscarrière. Wat erna komt? Hij duikt het (commerciële) circuit van lezingen geven in, naar het schijnt een zeer lucratieve bezigheid. Volgens een aanwezige Zweedse reporter heeft het bedrijfsleven de grote ster ontdekt: tussen de vier- en vijfhonderd ondernemingen schijnen hem te hebben uitgenodigd om te komen praten over zaken als motivatie, doorzettingsvermogen en denken zonder grenzen. De beoogde gage voor elke peptalk: tussen de vier en vijf mille.
“Daarnaast wil ik meer tijd uittrekken om met m’n vrienden door te brengen. Een terugkeer naar het schaatsen in een andere rol zie ik niet snel gebeuren. Dat is niet mijn eerste doel. Ik wil wel op hoog niveau blijven sporten. Wellicht duik ik weer het leger in, de tijd die ik daar heb doorgebracht, is me uitstekend bevallen. Ach, we zien wat er langskomt. Je zult me sowieso zien op de tribunes volgend jaar, als supporter.”
