Ze was tweede geworden. “Weer tweede”, verzuchtte Fleur Veen tamelijk moedeloos. “Om eerlijk te zijn: ik wil ook wel eens winnen.” De zweetpareltjes werden van het voorhoofd gewist, maar de volgende reeks diende zich alweer aan. Ook dat irriteerde de blondine van A6.nl, terwijl ze zichtbaar geen raad wist met haar gevoelens na een prima gereden halve marathon op de baan van Skeelerclub Oost Veluwe. “Ik zit niet ver af van de winst. Dat zorgt er wel voor dat ik het zal blijven proberen.” Opnieuw een zucht van berusting.
Terugdenkend aan de wedstrijd waarin ze met nog 21 ronden te rijden in gezelschap van Elisa Dul het avontuur zocht en eindelijk de ruimte kreeg van het inmiddels sterk uitgedunde peloton, kon ze niet anders concluderen dan dat ze zichzelf weinig had te verwijten. Het lag meer aan die te snelle en te attente Dul. En misschien ook een beetje aan de vermoeide staat van haar lijf. “Het is inderdaad een beetje veel de laatste tijd. Ik zat van de week even terug te rekenen en kwam erachter dat ik sinds het eerste weekend van april elk weekend heb geracet. Wat rust kan ik wel gebruiken. Als je het mij vraagt, vind ik dat deze Vierdaagse – met volgende week de NK weer op het programma – een beetje ongelukkig is gepland. Want weet je wat ik woensdag dacht toen ik de streep passeerde? Nu nog 2,5 marathon de komende dagen. Da’s best veel.”
Ze was eerste geworden. Opnieuw prijs, na het halve geschenk van woensdag toen ploegmaat Marijke Groenewoud voor Elisa Dul het pad in Heerde-centrum naar de dagzege plaveide. “Deze is mooier”, klonk het opgetogen, “omdat ik nu de ontsnapping zelf op touw heb gezet en de klus heb weten te klaren”, vertelde de rijdster van Habovo. “Dat geeft veel voldoening.”
Dul gaf aan dat het koersverloop aardig had geleken op het scenario dat ze met Groenewoud en Maaike Verweij op het terras van de skeelerclub in Heerde had geschreven. “Eerst een beetje afwachtend rijden, kijken wat er gebeurt en vervolgens de race hard maken, dat was ons plan.” Ze vergat erbij te vermelden hoe lang de fase ‘afwachten’ had moeten duren; het duurde namelijk geen vijf ronden toen de sloophamer voor de eerste keer tevoorschijn kwam. Verweij ging, werd ingerekend, en Groenewoud vertrok, niet veel later gevolgd door Dul, en vrijwel in alle gevallen sloop er een rijdster van A6.nl mee; dat ritme bleef gehandhaafd, tot er nog een derde van de totale afstand moest worden afgelegd. De rest? Geschiedenis.
Of toch niet? Dul wees naar beneden, waar de randen van haar witte skeelerschoenen roodgekleurd waren. “Dit is wat minder. Nieuwe schoenen hè. Ze zitten perfect, alleen schuren ze nu nog een beetje op een punt. Ach, je moet er wat over over hebben. Tijdens de race had ik er weinig last van, alleen in het begin. Door de adrenaline verdween de pijn snel”, aldus de vrouw uit Oene, die de mannenrace gebruikte om de rottige blaren uitgebreid te verzorgen zodat ze vrijdag in Rijssen gewoon haar vrouwtje weer staat.
Ze was derde geworden. Het gezicht dat eerstejaarsjuniore Sanne Oosterwijk erbij trok op het moment dat ze op de aanhanger-met-podium werd geroepen, liet niets aan de verbeelding over. Beduusd, verlegen, onwennig, overdonderd, van de wereld, en zo waren er veel meer woorden te bedenken die van toepassing waren op deze pas 17-jarige havo 4-scholiere. Natuurlijk vond ze het leuk, de verrassing van de vrouwenwedstrijd te zijn, maar dat ze dit kunstje had geflikt, moest nog wel landen in dat hoofd waar het wemelde van de scheikundige formules.
“Morgen begint mijn toetsweek met scheikunde, en ik weet niet of ik er helemaal klaar voor ben”, bekende ze met zachte stem. Rolt ze er maar net zo makkelijk door als in de slotronde van de halve marathon…. dat had een peuleschil geleken. Onderweg naar de finale zoveel mogelijk proberen te plakken achter de sterkere vrouwen en dan, zodra de sprint zich zou aandienen, hoog bovenin door de laatste bocht knallen. “Was een tip van Manon (Kamminga, red.), zij is mijn coach in het KTT Talententeam waarin ik zit. Leuk dat het me lukte…” Ze glimlachte, en wist niet hoe ze moest kijken. “Minder leuk dat dit mijn enige wedstrijd was van de Vierdaagse. Manon zei dat ik het beter rustig aan kon doen, omdat ik de afgelopen dagen al veel heb gedaan, en volgende week wacht het NK.” Ja, en nog een handvol toetsen, niet te vergeten.
