Afgezien van zijn lange dienstverband – sinds 2013 actief voor de KNSB – nam de Vlaming zich destijds voor tot z’n vijftigste dit werk te doen. Het wordt iets langer, maar dat komt omdat hij het karwei op een nette manier wil afronden. Neemt niet weg dat het de laatste jaren een behoorlijke wissel op hem trekken door veel van huis te zijn. Het reizen staat niet tegen, het feit dat zijn goed lopende bedrijf in skeeler- en skatemateriaal DOUBLEff steeds meer tijd van hem vraagt en hij twee hulpbehoevende ouders heeft, zijn de doorslaggevende argumenten om er een punt achter te zetten. Het EK in L’Aquila (4-11 september) wordt waarschijnlijk het laatste grote evenement waarbij hij aanwezig zal zijn.
“Goed beschouwd is er geen andere keuze”, meent de man die als inlineskater in 1994 Europees kampioen werd. “DOUBLEff (ff: Frank Fiers) vergt veel tijd. Al ben ik een kleine speler op de markt van skeeler- en skate-toebehoren, de zaken gaan goed en dat vereist meer aanwezigheid in de loods thuis in Adegem. Ik wíl ook meer thuis zijn; de voorbije jaren heb ik veel moeten opofferen om coach te kunnen zijn in Nederland. Dat is slechts gelukt omdat ik veel steun van mijn vrouw Annick heb gekregen. Gaandeweg ben ik er me bewuster van geworden dat ik er meer moet zijn voor mijn ouders die beiden lichamelijke problemen hebben en extra zorg kunnen gebruiken. Ook om mijn zus te ontlasten die nu veel doet”, aldus Fiers, die zichzelf op z’n 33e nog leerde schaatsen en het naderhand zelfs tot een World Cup-optreden in Thialf schopte.
Fiers kijkt met voldoening terug op zijn verblijf in Nederland. Hij heeft de rol van bondscoach (in deeltijd, samen met Valentina Berga-Belloni) als een pittige klus ervaren. “Tegelijkertijd is het boeiend geweest een inkijk te krijgen in de Nederlandse mentaliteit, cultuur en de manier waarop de schaatsbond de sport benadert. De verschillende disciplines zorgen ervoor dat het onderling samenwerken en begrijpen van elkaars belangen altijd een uitdaging is en zal blijven. Dat geldt trouwens wereldwijd voor de atleten, de coaches en de bonden”, oordeelt Fiers.
“Ik heb mijn functie zo goed mogelijk proberen uit te voeren. Het ging me daarbij om sporters te leren zelf keuzes te maken en zichzelf realistische doelen te stellen. Op dat traject heb ik veel mensen mentaal en fysiek zien groeien, maar heb ik er ook genoeg ontgoocheld meegemaakt. Topsport is een vak dat je 24/7 beoefent, en dat jarenlang. Een coach is niet meer dan een hulpmiddel; uiteindelijk moet de atleet het zelf doen en waarmaken.”
Zijn debuutjaar, toen nog verantwoordelijk voor de junioren, bestempelt hij als een hoogtepunt. Ook aan 2018 bewaart hij prachtige herinneringen. “Dat seizoen was het WK in Heerde, het EK in Oostende en mocht ik getuige zijn van de Jeugd Olympische Spelen in Buenos Aires. De wereldkampioenschappen waren echter onvergetelijk: nooit eerder zo’n op en top-professionele organisatie meegemaakt.”
Onderhuids zit er een puntje van frustratie. Jarenlang wanbeleid van de internationale bond (Worldskate) is er de oorzaak van dat inlineskaten worstelt met zijn imago. De kans dat de sport ooit olympisch wordt, is te verwaarlozen. “Dat leidt ertoe dat veel olympisch comités weinig of geen budget verstrekken. Niet-olympische sporten zijn minder interessant. Ik merk dat bijvoorbeeld in België: de meeste schaatsers die het goed doen, komen uit het inlinen. Toch blijft de geldkraan zo goed als dicht voor de rijders op wielen. Erg spijtig. Want we weten natuurlijk allemaal dat dit een schitterende sport is”, besluit Fiers met een stevige knipoog.
