Triple Lutz. Triple Toe loop. Dubbele Axel. Een ingesprongen zitpirouette met de houdingen shoot the duck en achterwaarts bolletje. Een Triple Rittberger, een layback pirouette, een serie passen, en besloten met een combinatiepirouette waarbij de houdingen upright, camel en sit worden getoond. En dit allemaal binnen twee minuten en vijftig seconden.
Is het nog te onthouden? Of te überhaupt te begrijpen? Niet? Geen probleem, probeer er gewoon van te genieten deze donderdag, tussen 10.15 en 15.55 uur, via het YouTube-kanaal van de ISU, dat alle wedstrijden van de EK Kunstrijden live in beeld brengt. Mét de Nederlandse debutante Lindsay van Zundert, voor wie het toernooi het laatste opstapje is naar het hoogtepunt van haar winter, het olympisch optreden in Beijing.
De collectie beschrijvingen waarmee dit verhaal is begonnen, zijn de (verplichte) elementen van de korte kür die alle 38 deelneemsters aan het individuele toernooi voor de vrouwen moeten laten zien op het ijs van de Tondiraba IJs Arena. De 16-jarige voert haar ‘show’ uit zoals staat beschreven, en in feite is die het product van een half jaar keihard trainen onder leiding van haar coach Carine Herrygers (sinds een paar maanden bijgestaan door Thomas Kennes). Van Zundert zal de Russische machientjes luisterend naar namen als Anna Tsjerkabova, Alexandra Trusova en Kamila Valieva ongetwijfeld ver boven haar zien staan in de scorelijst; geen nood, iedereen die de historie van deze sport een beetje kent, weet dat de heerschappij van de grootmachten in deze categorie (voornamelijk Rusland en Japan) moeilijk valt te doorbreken.
Ze is er ook geen seconde mee bezig in de hoofdstad van Estland, maar vertelt dat ze de kriebels voelt van de aanstaande wedstrijd. “Ik merk niets van spanning, omdat ik de voorbereiding op de kür als een normale training beschouw. Geen nieuwe dingen uitproberen, maar het riedeltje van wat er in m’n kür zit eindeloos herhalen en herhalen. Dinsdag heb ik voor de eerste keer geoefend, toen was het een kwestie van wennen aan het ijs, de baan waarop het moet gebeuren en in de wedstrijdsfeer komen.”
Van Zundert heeft herinneringen aan de plek, zo blijkt al snel. Waar ze honderduit praat over haar leven, lag twee jaar geleden – ten tijde van de WK Junioren – ook een ijsvloer. “Hier trainden we elke dag. Het was niet zo’n beste ervaring, dat toernooi ging heel slecht. Ik was zo ziek als wat, reed met veertig graden koorts rond. Op de dag van mijn korte kür zakte de koorts wat, maar ik voelde me slap en de finale kon ik vergeten.” De souvenir zit ver weg opgeborgen in haar geheugen. “Al weet ik het nog, ik ben het allang vergeten omdat ik heb geleerd alleen vooruit te kijken. Wat er is gebeurd, vind ik niet belangrijk meer. Het gaat om nu, om presteren.”
Mooi en grappig tegelijk, dat een half uurtje eerder coach Thomas Kennes een beschaafd applausje heeft laten horen voor de geleverde inspanningen van zijn pupil. Op de tribune boven de baan krijgt de geste bijval van het handjevol journalisten, dat kennelijk net zo heeft genoten van Lindsay. Het ‘goed gewerkt’, in gebaar en geluid, volgt op de voorlaatste trainingssessie. Wervelend over de piste, daarbij ondertussen steeds lettend op de twee andere rijdsters die tot dezelfde shift behoren, heeft ze geconcentreerd geschaafd aan de elementen. “Alle sprongen afzonderlijk van elkaar oefenen, en een keer – als de muziek van mijn kür wordt afgespeeld – het hele programma achter elkaar. Het liep lekker”, klinkt het blij. Op serieuzere toon: “Moet ook wel. Je moet alles uit de kast halen om de top te bereiken, elke keer weer…”
Die laatste woorden sluiten aan bij een eerder gesprek met de jongste olympiaganger van TeamNL, op de Utrechtse Vechtsebanen, een week geleden. Daarin is het gegaan over het recente verleden. De tiener die volgende maand voor het oog van miljoenen televisiekijkers door het beeld zal dansen, liep tweeënhalf jaar terug nog lege flessen te verzamelen zodat ze in haar eerste grote wedstrijd behoorlijk voor de dag zou komen. Haar coach bij wie ze in Frankrijk mocht trainen, zat in de Verenigde Staten. ‘En wat moet ik dan, met de Grand Prix voor deur?’, had Lindsay zich afgevraagd. ‘Kom maar naar Amerika’, was zijn reactie. ‘Ja, hoe dan? Ik ben pas veertien.’
Oma heeft het opgelost. “Die kwam langs, pakte een vuilniszak, waarop ik verbaasd vroeg wat ze daarmee wilde doen. ‘Wat denk je? Lege flessen ophalen’. An me hoela, heb ik geroepen, ik ga toch niet voor 25 cent per fles langs deuren lopen. Het is wel gebeurd, en het leverde soms wel honderd euro per dag op.” Van Zundert speelt het tafereel even na. “Ding-dong! Ik belde aan, de deur ging open en ik zei: goedendag meneer of mevrouw, ik loop een lege flessenactie om geld op te halen, zodat ik kan kunstrijden en ooit de Olympische Spelen halen, dat is een droom. Zou u me willen helpen door een paar lege flessen te geven? Oma en ik liepen altijd samen, aan de overkant straat anderen van onze familie. Ik droeg een kaartje waarop stond dat ik kunstrijdster was. De mensen duwden me flessen in m’n handen en soms deden ze er een fooitje bij. Ik ben er mooi van naar Amerika gevlogen, heb er een week getraind en kon zo redelijk voorbereid naar de Grand Prix toe.”
Wijze lessen, erkent de Brabantse. “Het is nooit geweest van ‘hier heb je geld’. Nee, ik heb vroeg geleerd dat je er iets voor moet doen en er veel voor moet laten om doelen te bereiken.” Moeder Chantal beaamt dat. Ze schetst een beeld van een piepjong meisje, amper de kleuterleeftijd ontgroeid, dat oneindig pirouettes stond te draaien aan de boarding van de ijsbaan, nadat ze een keer een proefles had gevolgd op een minibaantje in De Efteling. “Ze hield niet op, het was nooit genoeg.” Haar dochter moet lachen. “Ik had nog niet zo door dat ik een talent was, maar ik wilde leren en steeds meer oefenen. Dat nam erge vormen aan na het winnen van de eerste beker, op mijn zevende. Ik heb er intussen minimaal vijftig thuis staan.”
Op de kalenderpagina vind je het laatste nieuws en de uitslagen.
