Het einde van de wedstrijd verliep perfect voor de mannen van Hoolwerf Heiwerken / AB Vakwerk, nadat ze eerder beoogd kopman Evert Hoolwerf met een kapotte veer zagen afhaken. "We hadden de mankracht niet meer om lang op kop te rijden. Dat Jumbo-Visma de kop overnam was perfect." Een perfecte leadout van zijn ploeggenoot Crispijn Ariëns bracht Hekman in een zetel naar de streep. Sjoerd den Hertog en Harm Visser hadden het nakijken.
De schreeuw van opluchting na de finish was veelzeggend: het is geen makkelijke periode geweest voor de man die gewend is mee te strijden om de knikkers. "Ik heb toch wel gedacht aan stoppen", biecht de Kampenaar op. "Als je met 25 kilometer per uur op de fiets zit met een hartslag die sky high is, bedenk je wel dat je nog ver weg bent. Ik zei altijd wel met mijn grote mond dat ze nog niet van me af waren, maar ik zat wel op een wipwap. Wil ik dit nog wel doen?"
Ook thuis was Hekman niet altijd een prettige vader en huisgenoot. "In je blessureleed word je geen fijner persoon. Manon heeft het wel te verduren gehad. Je wordt gewoon egoïstisch, zegt dat je in bed blijft liggen ook al wordt dat ventje om zes uur wakker. Dat geeft soms niet zulke leuke situaties." De afgelopen weken ging het gelukkig steeds meer de goede kant op. "Uit de bloedtesten kwam dat ook naar voren. Nu kan ik weer fatsoenlijk sporten."
De terugkeer van Hekman kondigde zich dus in stilte al een tijdje aan. "Je voelt het stapje voor stapje dichterbij komen. Die gasten zeiden al nadat ik donderdag de hele training had afgemaakt: 'Hij zal wel weer vooraan mee gaan doen'. Crispijn, Roy (Boeve, de ploegleider, red.) en ik rijden eigenlijk altijd samen in de auto. De kopman mag altijd voorin zitten, zeggen we dan. Deze keer mocht ik weer eens voorin, dus misschien was dat al een voorteken. Mijn ploeggenoten hadden al gekscherend gezegd dat ik de eerste wedstrijd die ik uit zou rijden ook zou winnen. En dit is de eerste wedstrijd die ik uitrij."
