Die bagage zal, figuurlijk gesproken, vast uitpuilen van onvergetelijke ervaringen. Dat ze ver van de gevestigde namen, onder wie het veelbesproken mensenkind Kamila Valieva (die net zo goed kan struikelen over haar kunsten en vierde werd) zou eindigen, verraste niemand. En of de net 17-jarige scholiere nou als twintigste, zeventiende of nog hoger in het klassement zou belanden, eigenlijk interesseerde het niemand wat. Lindsay nog het minst, zo benadrukte ze toen ze kwam vertellen over haar belevenissen. “Wat kan mij die plek me schelen? Ik ben bezig geweest om mezelf te verbeteren. Dat is gelukt. Ik heb twee persoonlijke records gereden, plus de beste eindscore ooit. Daar ben ik blij om gelukkig mee. Wat ik heb meegemaakt, is het beste wat me in het kunstrijden is overkomen.”
Ze presteerde prachtig. In drie woorden het verhaal van het Brabantse ijsfeetje dat als achttiende aan de streep arriveerde. De waardering van de jury: 59.24 punten voor de korte kür, 116.57 voor het langere, vrije programma. Totaalscore: 175.81 punten. ’n Meesterlijk totaal dat coach Carine Herrygers meer dan content stemde, de handen van de kleine oranjegekleurde delegatie op de tribune (het merendeel zat tegelijkertijd bij de langebaan) langdurig op elkaar bracht, en dat vanzelfsprekend in Etten-Leur op carnavaleske wijze werd gevierd. “We zitten nu nog aan de prosecco”, bekende moeder Chantal Vervuren een uur of drie na de wedstrijd. “Er is even getwijfeld en goed over gesproken, maar Lins mag naar huis hoor. Ze heeft het prima gedaan, we zijn heel trots. Mooi hè. Ja, die flip was zonde. Verder was het een uitstekende lange kür. Knap wat ze heeft laten zien. Nu weer verder.”
Zeg dat. Uitblazen is er niet bij. Zaterdag zit de jongste TeamNL’er in het vliegtuig naar Nederland, ’s avonds volgt de familiehereniging, zondag neemt een oom het hele spel mee naar de Griek, en maandag…. is het trainen geblazen. “Niet zeuren, maar doorpakken”, klonk het stoer door de telefoon vanuit Etten-Leur. “Komend weekend zijn de Nederlandse kampioenschappen, gecombineerd met de Challenge Cup. Die wedstrijd telt dubbel mee als kwalificatie voor de wereldkampioenschappen. Lindsay had het er al over. Ze kijkt er naar uit.”
Ergens wel logisch, wanneer je nog volop in een belevenis zit die ook dit talent een jaar geleden zelf niet voor mogelijk hield. Van Zundert schaatste leuk rond, maar achter de uitzending naar de WK in Stockholm zat bij de bond heus niet het idee dat er een olympische kandidatuur uit zou voortvloeien. Dat gebeurde wel, de rest is een boeiend, nieuw hoofdstuk in de sportieve kroniek van de KNSB geworden. Met een levensgrote kans dat er meer volgen.
Aan gretige Lindsay zal het niet liggen. Ze leeft haar kinderdroom en stopt er alle energie in die haar sterke lichaam kan genereren. Wie hoort hoe haar weekprogramma is volgestopt met trainingen van uiteenlopende aard, kan zich onmiddellijk een voorstelling maken van de bezetenheid die Van Zundert tekent. Kunstrijden is best een ondankbare sport: keihard werken wordt wel beloond, maar ongelukjes nog harder en vaker afgestraft. Daarom is het fijn voor een Nederlandse tiener en haar mini-begeleiding (een Vlaamse coach) dat de kans om een keer te schitteren op het grootste winterfestijn van de spot ten volle is benut.
“Voor mijn gevoel ging het best goed, op twee kleine dingetjes na, maar gelukkig heb ik dat kunnen opvangen. Ik ben zo blij dat ik me voor de finale plaatste en zo alles heb kunnen meemaken”, sprak Lindsay tot de vijf Nederlandse journalisten in de mixed zone van het complex waar dagelijks de Nederlandse shorttrackers moesten opdraven. “Ik genoot van de eerste tot de laatste minuut, en was blij met mijn nieuwe jurkje. Ik had eerst een lichtblauwe, zo’n flets kleurtje dat niet mooi stond. Ik ben al een bleekscheet en dan een lichtkleurige jurk met korte mouwen, wat heel kaal was, vond ik geen gelukkige keuze. Dus hebben we dit seizoen iets anders laten maken in Parijs.”
Ze kwam, evenals een half uurtje eerder op het ijs, al pratend weer heerlijk op gang. Niets bleef onaangeroerd: de spanning, de soms moeizame trainingen, de gezelligheid in haar appartementje met Yonne van Gennip van wie ze donderdagochtend op haar bed een briefje vond waarin ze succes werd gewenst. “Het heeft allemaal geholpen om het goed te kunnen doen. Tijdens het oefenen kan ik dikwijls slordig zijn, maar eenmaal bezig in de wedstrijd ben ik alert. Dat komt door de – en ze spelde het bijna letter voor letter – a-d-r-e-n-a-l-i-n-e die ik heb.” Lindsay lachte wat verlegen. Ze hield de rode draad van deze ‘vertelkür’ echter keurig vast.
“Wat ik heb bereikt, heb ik ook te danken aan mijn moeder en iedereen die zo hard z;’n best doet voor me. Mama steekt er zoveel tijd in dat ze niet naar het werk gaat. Dan werkt ze alleen thuis, dankzij haar superbaas. Oma staat dag en nacht voor mij en mijn zusje klaar. Fay zit er altijd maar tussen thuis, waar het voornamelijk om schaatsen draait. Dan is het echt jammer wanneer ze er niet bij zijn op zit moment. Het liefst wil je je familie een dikke knuffel geven, een dikke kus zodra je van dat ijs stapt. Dat gaat nu niet.”
“Het is best moeilijk geweest. Dit wordt mijn vierde week zonder mama, vanwege de coronaregels, en dat was zwaar. Ik heb een paar keer een traan gelaten wanneer ik in bed lag, denkend aan thuis. Maar je houdt je natuurlijk sterk en nu ik zo’n mooie prestatie heb kunnen neerzetten, hoop ik dat ik ze heel erg trots heb kunnen maken. Als ik dadelijk thuis ben, zal ik ze drie uur knuffelen, vooral mijn zusje. Haar drukkigheid heb ik zo gemist.”
Er is nog iets. “Ik zou zo graag iets anders eten dan wat ik hier heb gekregen. Lekker ongezond, KFC, een pizza, ijs en een milkshake. Ik kijk uit naar zondagavond, dan gaan we met m’n oom naar de Griek.” Een etmaal van uitspattingen. Daarna snel terug in het keurslijf van de ware kunstrijdster. Want in feite wil ze niets liever dan dat zijn.
