“Vlak voor de halve eindstrijd zat ik met een muziekje op lekker los te trappen op mijn fiets. Plotseling kwam onze teamleider Koen op me af rennen: ’Suus! Je moet over tien minuten op het ijs staan!’, schreeuwde hij.” Zo is te lezen in een vermakelijke terugblik van de gouden dag die De Telegraaf vlak voor de jaarwisseling 2018-2019 publiceerde over de toen pas 20-jarige Friezin die een paar weken eerder tot Sportvrouw van het Jaar was uitgeroepen.
Een ding staat vast: geen mens hield er rekening mee dat deze twintiger het stralende middelpunt zou worden. Zó goed verging het Schulting, de jongste shorttrackster van de Nederlandse ploeg, namelijk niet in de dagen ervoor. Ze viel de eerste dag direct op de 500 meter. “Hoewel ik ervan baalde, kon ik er wel mee leven”, vertelt ze in de krant. “Dat was niet mijn afstand. Vervolgens kwam de aflossing. We hadden een ploeg die goud kon pakken op dat nummer, maar haalden de A-finale niet eens. Ik als afmaakster voelde me klote en schuldig naar de andere meiden toe. Als team werk je er zo hard voor en als het dan niet lukt, is dat heel zuur. Die meiden namen het me natuurlijk helemaal niet kwalijk, want zij weten net zo goed dat we met z’n allen winnen, maar ook verliezen. Maar ja, ik was wel degene die werd ingehaald, dat trok ik mezelf aan.”
Wat valt op? Een onderuit schuivende Schulting. Vier jaar terug betekende het uitschakeling op de eerste individuele afstand. Ook in Beijing was er vorige week zaterdag een enorme domper tijdens de openingsdag van het shorttracktoernooi. Op de mixed relay gold de Nederlandse formatie als het grote wild dat iedereen als buit wilde hebben. In de vier World Cups deze winter was er een gemengde aflossing gewonnen (Dordrecht) en was er een zilveren plak op dezelfde baan waar nu om de olympische titel wordt gevochten. Maar na een bruisende ouverture, met een olympisch record voor Suzanne in de kwartfinales, tuimelde ze – op kop rijdend – in de beginfase van de halve finale zonder aanwijsbare reden onderuit. Weg was de eerste mogelijkheid op de hoofdprijs. Niemand raakte echter in paniek, nergens viel een verwijtend vingertje te ontdekken. Bedrijfsongeval, kan letterlijk de besten overkomen. Iedereen bleef rustig, Schulting voorop. "Aan mijn schaatsen ligt het niet. Ik rijd snellere rondjes dan ooit."
Hoe anders voltrok het shorttrackleven van debutante Schulting zich in Zuid-Korea. Ze werd dagenlang verscheurd door twijfels en geregeld overvallen door huilbuien. “Ik wist gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moest en zat in een soort cocon”, verklaart ze over de donkere dagen voor de grote triomf. Brons op de relay voor de vrouwen, in de schoot geworpen na een dubbele diskwalificatie van twee landen die wél de A-finale reden, bracht de ommekeer. Schulting had eerder een tiende plaats kunnen bijschrijven op de 1500 meter, dat symboliseerde al enigszins de wederopstanding. “Toen we als gevolg van die penalty’s brons konden ophalen, werden we met z’n allen helemaal gek. Die medaille deed me heel goed”, luidt een passage uit de reconstructie.
Op de dag van het grote gevecht met de beste rijdsters ter wereld at ze een pastaatje, en nam ze in de atleten-lounge haar raceplan door met ook destijds al de bondscoach Jeroen Otter. Op een zeker moment sprak ze profetische woorden tegen hem. “Jeroen, ik weet niet wat het is, maar er gaat vandaag iets bijzonders gebeuren. Hoe Jeroen reageerde, weet ik niet mee precies. ‘Ik hoop het Suus, maar zorg dat je er vooral van geniet’, zei hij. Eenmaal op het ijs voelde ik me super ontspannen en had het gevoel dat mijn finaleplek al een overwinning was.”
Daar draaide het ook op uit. Schulting benutte optimaal haar geweldige wapen, het rondenlang snoeihard op kop sleuren, en in zo’ gruwelijk tempo dat de rest vanzelf sneuvelde. Het viertal dat ze in haar drang naar de finish te knallen figuurlijk aan de hoogste boom opknoopte, bestond uit illustere namen: Kim Boutin, Minjeong Choi, Arianna Fontana en Suk Hee Shim. „Ik dacht eigenlijk dat een aantal de laatste twee rondjes wel buitenom zou komen. Ik zou dan wel zien wat er voor mij zou overblijven, maar er kwam niemand. In die laatste bocht dacht ik: Suus, finishen! Ik had het gewoon niet meer. En toen vroeg Jeroen me: ’Wat ben je? Olympisch...En toen zei ik: f*cking kampioen! Dat herinner ik me nog heel goed.”
Straks kan ze op herhaling. Als bloedvorm en een rotsvast vertrouwen in haar kwaliteiten de doorslag geven, komt het goed. Al beseft Suzanne: de jachthonden ruiken bloed.
Meer info over de Olympische Spelen vind je hier
