Fontana fladderde al op topniveau over kleine ijsbaantjes in de wereld, toen ‘Suus’ Schulting nog tien moest worden. In 2006 bungelde er om de nek van de vijftienjarige puber een bronzen medaille, gewonnen met de relayploeg van de Italianen. Dat gebeurde op 22 februari. Dezelfde dag juichte de Hollandse kolonie ook voor een meisje dat zou uitgroeien tot een grootheid op de ijsvloer: Ireen Wüst veroverde brons op de 1500 meter, haar tweede plak. Op maandag 7 februari 2022 was de cirkel van de twee levende legendes rond: beiden deden een even geslaagde als verdiende greep in de goudkist van het IOC.
Het ligt niet voor de hand dat Schulting weet had van deze bijkomstigheden. Zou ze absoluut ook niet voor gezwicht zijn: sentimenten tellen niet in de top. Het is pakken wat je pakken kunt, zolang er alle denkbare energie en moeite in is gestoken, volstaat de berusting als er iemand anders beter is. Maar was Fontana beter? Moeilijk te zeggen. Gehaaider, dat wel. Ze wist wat haar te doen stond tijdens de finale van het kortste nummer in het toernooi: loeren op dat ene gaatje in de afweer van die grote, sterke Nederlandse plaaggeest. Een beetje vergelijkbare situatie als in de Formule 1 van het voorbije jaar, waarbij Max Verstappen binnendoor of buitenom moest schieten om Lewis Hamilton te passeren.
Het moet gezegd dat Fontana die taak voortreffelijk uitvoerde. Tot anderhalve ronde van de eindstreep kon ze geen opening ontdekken in de heen en weer schuivende muur die voor haar reed in het rood-wit-blauwe snijvaste pak. Wel voerde de slimme Italiaanse steeds meer de druk op die Schulting deed besluiten zich te wapenen door andere lijnen te schaatsen. Een vergeefse tactiek; de poema uit Sondrio die ruime tijd geleden naar de VS is verhuisd, zag haar kans schoon in de voorlaatste ronde. De perfecte manoeuvre onderlangs naar goud.
Schulting sloeg van ontzetting haar beide handen voor de mond bij de laatste passage van de finishlijn, toen een klap van frustratie op haar rechterdijbeen. Ze verkeerde in dubio. Zou ze zich laten onder dompelen in een golf van woede en zelfhaat, of was het niet beter haar verlies te accepteren? Wellicht gaf het korte woordcontact met bondscoach Jeroen Otter haar het juiste zetje in de rug, want in haar reactie aan het adres van de kleine, handige rivale klonk louter bewondering en respect door. Puur een gevalletje van geklopt worden op waarde, in dit geval op het gebied van geduld hebben.
“Baal ik?”, zo stelde ze zichzelf een vraag in de nabeschouwing. “Ja, natuurlijk. Maar dat betekent niet dat ik niet blij kan zijn met zilver. Het voelt als goud verliezen. Ik ben ontzettend trots. Het had zo anders kunnen zijn, ik zat er zo dichtbij, want op anderhalve ronde van het einde lag ik op goud…” Schulting verbeet het ene moment de pijn, een seconde later volgden echter alweer relativerende woorden. “Dit is ook shorttrack waarin zulke dingen gebeuren. Het is niet zo vanzelfsprekend dat je even goud wint. Kijk naar de World Cup op de 500 meter: die heb ik een keer gewonnen, Kim Boutin was een race de sterkste en Fontana werd een keer eerste. Moet ik nu balen?”, herhaalde ze. “Nee, het wedstrijdverloop geeft aan dat ik ontzettend sterk, snel en explosief ben. Er komen nog een 1000 meter, de 1500 meter en de relay. Ik heb extreem veel zelfvertrouwen gekregen van dit zilver.”
Alle uitslagen, het laatste nieuws, de meeschrijflijsten en de programma's van de Olympische Spelen vind je hier
