Een moment om nooit te vergeten. Heel bijzonder. Te gek. Zo blij. Het zijn de kreten die horen bij een zeldzame gebeurtenis. Nou ja, zeldzaam: Suzanne Schulting sprong alweer voor de derde keer een gat in de Chinese lucht op dezelfde plaats. Toch genoot de kopvrouw van de nationale shorttrackselectie net zo intens van deze huldiging met haar drie vriendinnen-aflossingsspecialistes als toen ze de gouden medaille in ontvangst mocht nemen voor de winnende race op de 1000 meter, of het zilver behorend bij de 500 meter. Het geluk van een gezamenlijke prijs in dezelfde categorie gaf echter een extra dimensie, toen zij het goud om de nek van Selma Poutsma kon hangen, Selma dat op haar beurt bij Schulting deed, en vervolgens Yara van Kerkhof en Xandra Velzeboer die ‘kruislingse bestuiving’ bij elkaar kopieerden.
“Echt heel bijzonder om dit zo te kunnen delen. Het is mooi om dit te vieren. Anders dan zondag na de wedstrijd”, erkende ze direct. “Op het moment dat de race voorbij was, werden we hyper, was het lachen en huilen door elkaar. Ook heel gaaf en geweldig, nu was het meer dat we ons realiseerden dat de medaille in ons bezit kwam. Daar ben je na de wedstrijd nog niet mee bezig”, zei Schulting, nadat de korte ceremonie voorbij was en de zoveelste trektocht langs camera’s en journalisten in de mixed zone weer op gang kwam. Het viertal had geluk, want het bleek vooral rustig in de mediatent achter het podium.
Terwijl Schulting haar woordje deed, bekeek Xandra Velzeboer de kolossale gouden schijf die op haar borst bungelde nog eens goed, totdat zij om een reactie werd gevraagd. “Het is wat Suus zegt: gisteren drong het allemaal nog niet tot me door was er was gebeurd, daar was de ontlading gewoon te groot voor. Zojuist, op het podium had ik plotseling een moment waarop ik dacht: Wow! Ik ben wel olympisch kampioene!”
Ze keek opzij naar ploeggenote Poutsma, eveneens een debuterende medaillewinnares. “Voor mij geldt hetzelfde. De drukte die het winnen van een titel op de Spelen met zich meebrengt, geeft je niet de tijd of de gelegenheid het te laten bezinken. Er werd van alle kanten gezegd dat we kampioen waren, maar dat bleef ergens hangen. Na een nachtje slapen en nu met de medaille om je nek is het besef er pas echt.” Velzeboer: “Slapen is best moeilijk geweest. Ik lag heel lang over van alles na te denken en de relay zat nog helemaal in mijn hoofd…”
Nummer vier van het gouden kwartet is net als Schulting bekend met de poespas van de huldiging. Yara van Kerkhof won zilver in Pyeongchang (2018), werd zo de eerste vrouwelijke medaillewinnares in de vaderlandse shorttrackgeschiedenis en maakte destijds eveneens deel uit de van aflossingsploeg die brons in de schoot kreeg geworpen. “Dat herinnerde ik me toen de Chinese meiden naar voren werden geroepen om hun bronzen plak te krijgen. Alleen, deze keer waren wij aan de beurt om op de hoogste trede te staan, en dat heb ik als heel bijzonder ervaren”, verklaarde de Zoetermeerse.
Wat op haar nog meer impact had, kwam juist door ontbreken van veel toeschouwers, wat sinds de medaille-uitreiking tijdens de Spelen een evenement op zich is geworden, vaste prik is. “In Korea waren er veel mensen bij aanwezig. Dat maakte het gaaf, maar vanavond was ons team in het publiek goed zichtbaar. Dat vond ik erg fijn, omdat zij de mensen zijn om wie het voor ons vooral draait. Er waren ook sporters bij (ze doelde op de mannen die een ongelukkig toernooi achter de rug hebben, red.) die misschien lastige Spelen hebben, maar toch zo blij voor ons zijn. Dat maakt het zo supermooi.”
Mogelijk bevolkt die oranjegekleurde kolonie donderdag opnieuw het atletenvak op Medal Plaza. Er rest nog een afstand voor drie vrouwen, te weten de 1500 meter van woensdag, met Schulting, Velzeboer én Rianne de Vries die eindelijk de baan in mag, na twee volledige Winterspelen te hebben toegekeken als reserve en ook in Beijing nog niet van de bank was gekomen. Aan de race van overmorgen wilde Schulting nog niet veel denken. “Ik heb nu vooral honger, en je weet wat dat betekent bij een vrouw hè…. Nee, geintje. Ik ben blij en trots, maar merk ook dat het einde in zicht is. De competitie duurt inmiddels negen dagen voor ons, zo lang zijn we al dag in dag uit bezig met wedstrijden en trainen. Ik ben langzamerhand ook moe, dus blij dat het bijna voorbij is…”
Totdat ze de schaatsen weer aantrekt, het ijs ziet en de zwarte blokjes. Velzeboer wist wel wat dat betekent. “Nog een keer knallen. Het goud heeft mij in elk geval vleugels gegeven. We gaan het zien.”
