Weinig verwachten, dan kan het achteraf niet tegenvallen. Ze dansten donderdag een beetje om de brij heen, de ‘veteranen’ die namens TeamNL de voorlaatste kans (de vrouwen volgen na de mannen) deze Spelen krijgen op een schaatsmedaille. Los van elkaar struinden ze door de kelder van de Ice Ribbon, zoals ze eerder op de ochtend ook een verdieping hoger vooral niet elkaars spoor op het ijs kruisten. Bergsma schaatste rond met de vrouwen van zijn ploeg, Kramer zocht het zog van Marcel Bosker. Akkoord, een minimarathon (wat een mass start is) hoeft niet per se minutieus voorbereid ploegenwerk te zijn, een beetje voor-overleg kan nooit kwaad.
“Ik win liever zelf, maar we hebben elkaar nodig”, was in dit verband best een opmerkelijke uitspraak van Bergsma, de expert van de twee. Hoe je iets aan elkaar kunt hebben, is uit te vinden door in gesprek te gaan. Of nog beter, zoals de marathonman van Team Zaanlander aangaf, “door veel wedstrijden samen te rijden, want dan kun je de foutjes eruit halen. Dat hebben we niet kunnen doen. We hebben allemaal onze eigen programma’s.” En agenda’s, had er achteraan gekund. “Ach, je kunt eindeloos discussiëren over strijdplannen of tactiek. Dat heeft niet zoveel zin. Een keer een goede bespreking is ook oké.”
Dat zou net zo goed de gedachte van Kramer kunnen zijn geweest. Hij, de onervarene die er blanco instaat en gelooft dat het spel niet zo moeilijk is om te spelen (‘We moeten niet de sprint afwachten, dus het anders oplossen’). “Laat ik eerst de finale eens halen, dan kunnen we daarna een plan bedenken”, opperde de bijna gestopte Fries. Hij heeft van bondscoach Jan Coopmans de tapes ontvangen van alle mass starts van de voorbije vier jaar. “Da’s handig, te weten wie wat doet. Als je een beetje een profielschets hebt van de mensen die meedoen, is dat lekker. Een soort handboek, al moet je dit werk ook op intuïtie doen. Tuurlijk ben ik de eerste om toe te geven dat ik er niet veel ervaring in heb, maar we moeten zien.”
Geen scenario’s. “We hebben nog twee dagen om die door te nemen. Het is niet zo dat de een voor de ander moet werken”, zei Bergsma verder. “We moeten beiden zorgen dat we in kansrijke posities geraken, niet in een groep die aanstuurt op een massasprint. Want dan zijn we gezien tegen mannen als Bart Swings of Joey Mantia. We zijn geen favoriet, zoals voorheen toen we de koers moesten dragen. Wat ik zeg: het wordt lastig.”
Meer moet dat niet zijn, toch? God zegene de greep, is het credo.
