Vijftig meter, veel meer was het niet tot de finish in de Ice Ribbon van Beijing. Miho Takagi trok nog een keer flink door om de minimale voorsprong op de Canadese vrouwen te behouden, Ayano Sato zat in haar spoor en Nana, haar oudere zus wilde ook aanzetten. Daar, op de streep, lonkte goud. Seconden later was alles voorbij en lag Nana met een verbijsterde blik in de veiligheidskussens langs de baan. Weg bekroning van een gedegen voorbereiding.
Uren later. Johan de Wit (42) analyseert, maar gaat niet al te diep in op de gebeurtenis die goud heeft gekost. “Ik heb het niet goed gezien vanwaar ik stond. Naar de reden gissen is lastig. Het zal een combinatie van alles zijn geweest: vermoeidheid, op de limiet schaatsen, misschien er wel over. Het maakt ook niet uit, want er verandert niets meer. We hebben na de huldiging een teambespreking gehad. Was prima. Daar heb ik gezegd dat de meiden het fantastisch hebben gedaan en ontzettend hard hebben gevochten. Als je op deze manier verliest, is het oké. Canada deed het ook geweldig, het was een gevecht op het scherp van de snede”, zegt de Noord-Hollander.
“Wat ik op het ijs terugzag, is het werk van zeven jaar. Onophoudelijk heb ik erop gehamerd dat ze niet zoals Japanners kunnen doen, stil in een hoekje moesten wegkruipen of zich zomaar laten verslaan. Op deze Spelen heb ik gezien dat ze ervoor wilden knokken. Het zag er goed uit, maar….”, een paar tellen hoor je niets, gevolgd door de nuchtere constatering, “dan moet je wel blijven staan. Nog eens, we mogen blij zijn met zilver. Takagi is wel een baasie, die kan dit vast een plek geven. Ze heeft sowieso al een fenomenale carrière waar ze trots op moet zijn, met twee olympische, gouden plakken thuis in de kast.”
Minder te spreken is De Wit over de opzet van het toernooi. “We schaatsen nooit kwartfinales of een halve finale, dat is gewoon uitgevonden omdat het programma anders te kort zou zijn en te snel afgelopen zou zijn. Ik heb geen idee waarom dit is bedacht, wat een flauwekul. In de World Cups rijden we ook team pursuits. Dan is het een keer rijden, en de snelste ploeg wint. Zo hoort een wedstrijd te zijn. Hier begrijp ik geen snars van. Dit is mijn persoonlijke mening, misschien vinden andere mensen het prachtig. Het heeft helemaal niets met sport te maken. Een ploegenachtervolging is rammen en kijken wie de rapste is.”
De competitievorm lijkt op die van het baanwielrennen. “Dat is deze sport niet. Ook de mass start is aan het olympisch programma toegevoegd, met het idee de discipline te benaderen als shorttrack. Dat onderdeel bestaat intussen tien jaar en is nog altijd niet volwaardig. Dat kunnen ze beter afschaffen, want het is een flauwekulonderdeel. Of je moet dat goed op poten zetten, maar dat gebeurt niet. Pak het dan professioneel aan: als er iemand loopt te duwen, moet-ie eruit. Dat is in shorttrack ook, waar de camera’s alles registreren en naderhand wordt beoordeeld wie er een penalty krijgt. In de mass start worden al tien jaar mensen moedwillig weggeduwd of bij hun middel gegrepen en achteruitgetrokken. Het slaat nergens op. Ik zeg tegen mijn meiden ook wel: je moet je niet zomaar laten wegzetten. De vrouwen uit het skeeleren zijn niet anders gewend, maar dat is niet eerlijk. Je moet van elkaar afblijven.”
Tot zover De Wits gedachten over de sportieve kant van de Spelen. Hij is net een paar dagen ‘verlost’ van het coronaregime, nadat hij voor het begin van de competitie plotseling positief is getest. Hoewel hij zegt gedurende de periode van isolatie goed te zijn behandeld, is het een frustrerende ervaring geweest. En nog. “Ik heb moeite om mijn draai te vinden, omdat ik word beschouwd als een close contact terwijl ik genezen ben verklaard. Maar het is een regel van de organisatie dat je zodra je uit isolatie bent zeven dagen aan een hele rits van regels voldoen."
"Ik mag mijn (hotel)kamer nog altijd niet uit, wanneer ik wil overleggen met mijn coaches moet dat via zoom op de computer. Op de ijsbaan mag ik alleen op het middenterrein zijn. Iedereen ziet me als een soort melaatse, dat voelt erg denigrerend. Ik zie er het nut totaal niet van in. Het is niet leuk te horen dat er coaches zijn geweest die hebben geklaagd over het feit dat ik in de krachtruimte aanwezig was, terwijl ik niet eens wist dat ik daarmee in overtreding zou zijn. Dat collega’s van je daarover hun beklag doen. Die mensen zijn niet goed. Ze zouden eens moeten ervaren wat het is om dertien dagen in zo’n kamertje te zitten. Dan kom je hier, blij dat je eindelijk weer iets mag, en reageren ze op zo’n manier. Zelf vind ik het juist prettig voldoende afstand te houden van andere mensen, om hen niet de stuipen op het lijf te jagen. Dat probeer ik overal waar ik ben.”
“Met het team hebben we het hartstikke goed en gezellig. We presteren prima (vier medailles), maar ik zal blij zijn als het straks voorbij is. Gelukkig zijn er volgende maand nog wereldkampioenschappen in Hamar. Kan ik tenminste het seizoen afsluiten met het gevoel dat ik weer echt als coach op de baan sta. Ik weet dat het organisatiecomité me hier voortdurend in de gaten houdt. Wie dat precies is, weet ik niet. Het is vervelend dat je een soort van gevangen wordt gehouden, terwijl je niets meer mankeert. Wat dat betreft zouden de regels best veranderd mogen worden.”
